به گزارش اسپوتنیک، یوهان پرسون رهبر حزب لیبرال در گفتگو با رادیو "Sveriges" گفت که حزب لیبرال سوئد از استقرار دائمی پایگاه های ناتو در این کشور پس از پیوستن پادشاهی به ائتلاف حمایت می‌کند.
وی در ادامه افزود: "من فکر می کنم باید روشن باشد که این راهی برای تقویت امنیت مردم سوئد در شرایطی است که دنیای خارج می تواند تهدیدی بسیار جدی برای سوئد باشد.
سوئد و ناتو شریک یکدیگر از دهه 1990 هستند. اکنون ما در این بخش از جهان، در این بخش از ناتو، وظیفه کاملا متفاوتی خواهیم داشت. به نظر ما، این به معنای نیاز به پایگاه های دائمی ناتو خواهد بود".
پرسون همچنین از حفظ حضور نیروهای ناتو در خاک کشور در زمان صلح حمایت کرد و با گفتن اینکه "از آزادی باید دفاع کرد" از این موضوع پشتیبانی کرد.
سوئد و همچنین فنلاند در بحبوحه حوادث اوکراین در ماه مه 2022 برای پیوستن به این اتحاد درخواست دادند. فنلاند در 4 آوریل سی و یکمین عضو ناتو شد. درخواست سوئد هنوز تایید نهایی مجارستان و ترکیه را دریافت نکرده است.
گفتنی است، مسکو بارها اشاره کرده است که هدف ناتو رویارویی است. همانطور که دیمیتری پسکوف، سخنگوی ریاست جمهوری تاکید کرد، گسترش بیشتر بلوک امنیت بیشتری را برای اروپا به ارمغان نخواهد آورد.
وزارت امور خارجه آمادگی خود را برای گفت‌وگو با ائتلاف آتلانتیک شمالی اعلام کرد، اما در شرایطی برابر با رد سیاست نظامی‌سازی قاره توسط غرب. روسیه در سال های اخیر مدعی فعالیت بی سابقه ناتو در نزدیکی مرزهای غربی خود است.
سازمان پیمان آتلانتیک شمالی یا ناتو در ۴ آوریل ۱۹۴۹ میلادی با هدف دفاع جمعی در واشینگتن، دی.سی. پایه‌گذاری شد و بزرگ‌ترین پیمان نظامی در جهان است که ۳۱ کشور در آن عضویت دارند.قلب پیمان ناتو مادهٔ ۵ آن است که در آن کشورهای امضاکننده توافق کرده‌اند حمله نظامی علیه یک یا چند کشور عضو را به عنوان حمله به تمامی کشورهای عضو تلقی کنند و به مقابله آن برخیزند.
مطابق ماده ۱۴ و پایانی این پیمان، متون انگلیسی و فرانسوی آن هر دو معتبر هستند، پیمان نزد دولت ایالات متحده آمریکا سپرده می‌شود و مطابق وظیفه دولت ایالات متحده نیز نسخه‌های مورد تأیید آن را برای دولت‌های امضاکننده پیمان می‌فرستد. این پیمان در حال حاضر بزرگ‌ترین پیمان نظامی در جهان است و با پیوستن مونته‌نگرو در سال ۲۰۱۷،مقدونیه شمالی در ۲۷ مارس ۲۰۲۰ و فنلاند در ۴ آوریل ۲۰۲۳، این پیمان به ۳۱ عضو رسید.
پیمان واشینگتن که بعدها به پیمان آتلانتیک شمالی شناخته شد پس از مذاکراتی که از ژوئیه ۱۹۴۸ در واشینگتن آغاز شده بود در ۴ آوریل ۱۹۴۹ میان ایالات متحده آمریکا، اعضای پیمان بروکسل (بریتانیا، فرانسه، هلند، بلژیک و لوکزامبورگ) و دیگر کشورهای بلوک سرمایه‌داری که به این پیمان دعوت شده بودند (کانادا، دانمارک، ایسلند، ایتالیا، نروژ و پرتغال) به امضا رسید.
پیش از آن سنای آمریکا در پاسخ به دخالت شوروی در کودتای چکسلواکی با تصویب قطعنامه واندنبرگ-کنالی در ۱۱ ژوئن ۱۹۴۸ به دولت آمریکا اجازه پذیرفتن تعهداتی در خارج از مرزهای آمریکا را داده بود. شوروی در پاسخ به ناتو پیمان ورشو را تشکیل داد.