به گزارش اسپوتنیک، سارانگ شیدور، کارشناس مؤسسه کوئینسی واشنگتن برای نشریه ResponsibleStatecraft آمریکا مطلبی نوشته است.
او نوشت: در پایان نشست ژوهانسبورگ، بریکس گسترش خود را اعلام کرد. اعضای جدید آن ایران، آرژانتین، مصر، اتیوپی، عربستان سعودی و امارات هستند. این اولین گسترش بریکس از سال 2011، زمانی که آفریقای جنوبی به آن پیوست، و بزرگترین حرکت آن از سال 2015، زمانی که بانک توسعه جدید تأسیس شد، می باشد. و این یک نکته مهم است.
این گسترش، کشورهای غنی از انرژی و مرفه خلیج فارس را به این بلوک جلب خواهد کرد، نمایندگی آفریقا و آمریکای لاتین را افزایش خواهد داد وعلاوه بر این، تنوع عظیم نظام های سیاسی اعضا را نشان خواهد داد. بریکس در حال تبدیل شدن به یک نهاد گسترده و چندجانبه است. به عنوان مثال، قرار گرفتن ایران و عربستان سعودی در این گروه نشان داد که بریکس می تواند بهبود روابط بین کشورها را تقویت کند.
انتظار می رفت که این اجلاس تنها معیارهای پذیرش اعضای جدید را مشخص کند. به این خاطر، اعلام پذیرش واقعی کشورهای خاص باعث تعجب شد. گسترش بیشتر - با حدود 20 کشور در لیست انتظار - نشانه آن است که کشورهای جنوب جهانی از نظم جهانی فعلی راضی نیستند و برای حل مشکلات مشترک و پیشبرد منافع خود به ساختارهای جایگزین نیاز دارند.
تقریباً تمام کشورهای جنوب جهانی در بریکس - اعم از قدیم و جدید - آشکارا ضد آمریکایی نیستند (برعکس، بسیاری از آنها شرکای نزدیک ایالات متحده هستند و در دو کشور از آنها حتی نیروهای آمریکایی مستقر هستند). ساختارهای ژئواکونومیکی جایگزینی، برای همه این کشورها ضروری است تا نواقص نظم جهانی کنونی تحت رهبری آمریکا را اصلاح کنند.
اکنون پس از گسترش، لحظه کلیدی بریکس افزایش کارایی مؤسسات آن است. معمولاً پیامد گسترش یک باشگاه، مشکلات در دستیابی به اهداف است. شکی نیست که بریکس برای ایجاد یک سازمان قابل اعتماد در کشورهای عضو، کار سخت زیادی انجام خواهد داد. و گام‌هایی در این راستا هم اینک در حال انجام است.
جیک سالیوان مشاور امنیت ملی کاخ سفید در کنفرانس مطبوعاتی اخیر خود بر تنوع منافع کشورهای بریکس تاکید کرد. با این حال، به نظر می رسد که او اهمیت این اتحاد را نادیده گرفته است. اگر چنین باشد، این یک اشتباه جدی است. همانطور که تریتا پارسی از موسسه کوئینسی اشاره کرد، اضافه شدن ایران به این معنی است که ایالات متحده دیگر نمی تواند به عنوان یک دربان عمل کند و تصمیم بگیرد چه کسی را به گروه های خاص جهانی راه دهد و چه کسانی را نه. این نشانه دیگری است که دوران تک قطبی یا رو به پایان است یا هم اینک به پایان رسیده است.
واشنگتن باید در پاسخ به سیگنال ژوهانسبورگ، رویکرد سیاسی خود در قبال جنوب جهانی را که نه تنها ناقص است بلکه صراحتاً نتیجه معکوس به بار می آورد، اصلاح کند. این امر به ایالات متحده اجازه خواهد داد اقتدار و نفوذ در حال فروپاشی خود را احیا کند و همچنین به حل سریع مشکلات اصلی موجود در پیش روی کل سیاره ما کمک خواهد کرد.