در همان زمان، یعنی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، اکثر ناظرین سیاسی امیدوار بودند که دیگر جنگ سرد و آن منش استعمار طلبی از بین برود، ناتو هم منحل شود و همه کشورهای جهان به سمت تعامل و همکاری با یکدیگر گام بردارند.
در صورتی که غربی ها سعه صدر به خرج می دادند به صورت قطعی می توانستند همکاری های بسیار وسیع و گسترده با روسیه و چین و حتی ایران و کره شمالی و ... داشته باشند.
جهان به سمت کنار گذاشتن کینه های دیرینه و تفکر برای منفعت بشریت می رفت.
اما متاسفانه سیطره برخی جناح های تندرو و همچنین منفعت طلب و طمعکار بر حکومت ها مخصوصا در آمریکا و انگلیس و... موجبات از دست رفتن یک فرصت تاریخی طلایی برای بشریت را ایجاد کرد.
آمریکایی ها نه فقط به دنبال تلاش برای ایجاد صلح و امنیت در جهان نرفتند بلکه تلاش کردند از فرصت به وجود آمده برای گسترش سیطره خود بر مناطق مختلف جهان را فراهم کنند.
از جنگ های افغانستان و عراق و لیبی و سوریه ویمن و ... گرفته تا تلاش برای نابودی اتحادیه اروپا که رقیب اصلی اقتصادی آنها بود.
آنها همچنین به دنبال آن بودند که ابر قدرت های تاریخی تمدنی مانند هند و چین را تحت سیطره خود قرار دهند و آنها را به نوعی دیگر استعمار کنند.
این درحالی بود که اکثر کشورهای جهان آمادگی داشتند وارد نظم نوین جهانی ای شوند که همه کشورها در آن برای ارتقای عزتمندی انسانیت و بشریت همکاری می کردند.
فضایی باز شده بود که در تاریخ سابقه نداشت.
اما حرص و طمع آمریکایی اجازه نداد بشریت بتواند از این فرصت بهره ببرد.
بدیهی است وقتی که کشورها می بینند موجودیتشان در خطر است و آنها در ایران بحث گفتگوی تمدن ها توسط آقای خاتمی مطرح شد، در روسیه آقای پوتین حتی پیشنهاد همکاری و عضویت روسیه در ناتو را مطرح کرد، در چین و هند همه درب های همکاری با غرب باز شد و...
اما غرب به رهبری آمریکا چه کار کرد یا شاید بگوییم چه استفاده ای از این فرصت کرد؟
رفتند دنبال جنگ و اشغال کشورها و سلطه بر منابع انرژی و تلاش برای سیطره استعماری به شیوه نوین بر کشورهای دیگر و...
بدیهی است که مثلا کشوری مانند چین که هزاران سال قدمت تمدنی دارد حاضر نباشد مستعمره کارگری آمریکا باشد.
همین مساله درباره دیگر کشورهای جهان مانند هند و ایران و... هم صدق می کند.
یا کشوری مثل روسیه که به صورت تاریخی یک ابر قدرت بوده حاضر نباشد زیر بار زورگویی های آمریکا برود.
همین مساله منجر به آن شد که بسیاری از کشورها به این نتیجه برسند جهان نیاز به فضای چند قطبی دارد و تک قطبی جواب نخواهد داد.
برخی هم مانند اروپایی ها کامل خود را در اختیار آمریکا قرار دادند و حتی هویت و موجودیت و عزت ملی خود را نیز نادیده گرفتند.
البته در این بین اروپایی ها موفقیت شدند از این فرصت برای رشد اقتصادی خود نیز استفاده کنند چون بار همه هزینه های نظامی گردن آمریکا افتاده بود.
افزایش روز افزون حرص و طمع آمریکایی موجبات آن شد که حتی آمریکا به فکر آن نباشد که موجودیت به اصطلاح متحدین خود را حفظ کند و امروزه به دنبال آن هستند که اروپا را نیز مستعمره کارگری خود کنند.
البته این ماجرا در یک کینه دیرینه آمریکا نسبت به اروپا نیز ریشه دارد، روزی روزگاری آمریکا به عنوان مستعمره کارگری اروپا بود و اروپایی ها عموما افراد پست جامعه را به آمریکا تبعید می کردند تا آنجا برای اروپایی ها کارگری و بردگی کنند.
حالا آمریکایی ها در صدد گرفتن انتقام آبا و اجدادی خود هستند.
اگر اصرار آمریکایی ها بر گسترش ناتو و همچنین گسترش نئونازیسم و دشمنی بر علیه روسیه در اوکراین و اروپا نبود احتمالا امروزه جنگی در اوکراین وجود نداشت و همه با صلح و صفا با هم زندگی می کردند.
نکته اصلی در این است که هدف آمریکایی ها از ایجاد تنش هایی که موجب راه افتادن جنگ در اوکراین شد این نبود که مساله ای تاریخی میان اوکراینی تبارها و روس تبارها را به نتیجه برسانند بلکه هدف این بود که اروپا را درگیر کنند و امروزه مشاهده می کنیم کل اروپا به قربانی آمریکا در سیاست های طمع کارانه خود تبدیل شده.
آنچه همه ناظرین بر آن متفق القول هستند این است که اصرار آمریکا بر ادامه جنگ در اوکراین و منع زلنسکی از پذیرش آتش بس و مصالحه سیاسی به این دلیل می باشد که هنوز اتحادیه اروپا به مرز ورشکستگی نرسیده و آمریکایی ها تا زمانی که اروپا به آن مرز نرسد به هیچ وجه تمایل ندارند جنگ در اوکراین پایان یابد.