بستگی به سطح وابستگی این رسانه ها مشاهده می کنیم که اخبار این رسانه ها هم تلاش دارد فضای داخلی ایران را بسیار سیاه نمایش دهد به گونه ای که اگر فردی برای مدتی طولانی پای اخبار این رسانه ها بنشیند تصور می کند که ایران جهنم روی زمین می باشد و یا اینکه ایران در حال نابود شدن است و بر عکس این رسانه ها تلاش می کنند خارج ایران را بهشت روی زمین نشان دهند و کاری کنند که بسیاری تصور کنند اگر از ایران خارج شدند و به کشوری خارجی رفتند به بهشت خواهند رفت.
برخی که خوب امکانات دارند مشکلی برای سفر به خارج ندارند و می روند و متوجه می شوند که آنطرف آب خبری نیست و دوباره بر می گردند اما برخی دیگر که امکانات را ندارند و درون ایران هم شرایط بسیار جالبی ندارند تصور می کنند که با رفتن به خارج و پناهنده شدن به بهانه های مختلف درب های بهشت برای آنها باز خواهد شد.
بسیاری از اینها مجبور می شوند برای دریافت پناهندگی دست به کارهای عجیب و غریب بزنند و یا ادعاهای دروغین مطرح کند که باب میل کشورهای خارجی است تا آنها را به عنوان پناهنده بپذیرند و بسیاری از اینها راه برگشت خود به ایران را هم با این کارها خراب می کنند.
برخی حتی به سمت تغییر دین خود می روند و برخی دیگر به سمت افتادن در چاه تغییر رفتارهای جنسی و برخی نیز به سمت ادعاهای سیاسی دروغین می روند.
برخی نیز برای اینکه بتوانند برای خود و خانواده شان پناهندگی دریافت کنند حتی دست به خیانت بر علیه کشور می زنند و با تصور اینکه دشمن پس از انجام خیانت به آنها پاداش خواهد داد به کشور خود خیانت می کنند.
حال جالب تر اینکه وقتی اینها را بردند خارج کشور و مجبور شدند راه برگشت خود را قطع کنند اینها تبدیل می شوند به ابزاری برای دشمنان ایران و فضاسازی در سطح بین المللی بر علیه ایران شروع می شود و همه در خارج کشور تصور می کنند که اینها واقعیت دیدگاه مردم ایران درباره کشورشان را منعکس می کنند، در حالی که اینها برای یک لقمه نان کپک خورده حاضر می باشند هر دروغی که به آنها القا می شود بگویند.
حتی برخی از اینها به دلیل دروغ های زیادی که بر علیه ایران می گویند جوایزی دریافت می کنند تا دیگران مخصوصا شخصیت های معروف نیز تشویق شوند این راه را بروند و بر علیه کشور خود حرف بزنند، حالا برخی شاید جایزه بگیرند، برخی فقط پناهندگی بگیرند و دربه در شوند و برخی دیگر بلا تکلیف بمانند، مهم نیست چه بلایی سر اینها می آید چون آنطرف سوء استفاده خود را از آنها کرده اند و دیگر برایشان مهره ای بی ارزش هستند.
به قول معروف فقط یک ابله باید تصور کند که اگر به کشورش خیانت کند دیگران به او اعتماد خواهند کرد.
امروزه ایران با یک جنگ تمام عیار رسانه ای مواجه می باشد.
برخی تصور می کنند که این جنگ رسانه ای فقط همان رادیو و یا تلوزیون و یا جراید هستند که در خارج کشور منتشر می شوند، اما امروزه روش های مدرن تر برای راه اندازی این جنگ های رسانه ای می باشد که نمونه هایی از آن همان جنگ در رسانه های اجتماعی است.
امروزه هر جا بروید می بینید مردم سرشان در گوشی هایشان است و خوب طبیتعا بهترین راه برای تاثیر گذاری روی آنها همان گروه های اجتماعی است.
دشمنان ایران هزاران نفر را استخدام کرده اند که در رسانه های اجتماعی بر علیه ایران و ایرانی ها فضاسازی کنند و به دلیل اینکه تعداد این نیروها زیاد است خوب بسیاری تصور می کنند که آنچه اینها مطرح می کنند واقعی و درست است چون بسیار به قول معروف لایک می خورد و یا کمنت دارد و یا ...
غافل از اینکه عموما هم پیغام توسط عوامل صادر شده و هم لایک ها توسط عوامل خورده و هم کامنت ها توسط عوامل نوشته شده.
در بسیاری از موارد می بینیم که حتی اینها توسط رسانه های گروهی تلاش می کنند روی واکنش های مردم به مشکلات داخلی مخصوصا اقتصادی و اجتماعی خود تاثیر بگذارند و اینها را به سمت و سوی واکنش های سیاسی بکشانند و حتی شعارهایی را درون این تجمعات جا بیاندازند که هیچ ربطی به خواسته تجمع کنندگان ندارد.
البته حال که بحث تجمعات و اعتراضات مردمی را باز کردیم بد نیست به نکته بسیار ظریف اشاره کنیم و آن این است که برخی دستگاه های داخلی هم متاسفانه به جای اینکه به دنبال کم کردن فشارهای روانی بر جامعه باشند با کارهای خود موجبات افزایش فشار روانی بر جامعه می گردند که خوب به دلیل اینکه متاسفانه درون ایران هیچ برنامه ریزی ای برای دفاع در مقابل این جنگ رسانه ای وجود ندارد می توان تصور کرد که حتی برخی در دام بازی رسانه ای که دشمنان راه می اندازند می افتند.
اظهار نظر های نسنجیده برخی مقامات و یا حتی پیغام های برخی دستگاه های دولتی برای مردم که از طریق اس ام اس مثلا ارسال می گردد و موجبات به هم ریختن اعصاب مردم می شود همه اش را می توان در همین راستا قرار داد و تصور کرد که همه اینها به ضعف رسانه ای در این فضای جنگ رسانه ای می باشد.
امروزه دشمنان نیاز ندارند که با حمله نظامی کشوری را به سمت فروپاشی بکشانند، کافی است که امنیت روانی جامعه را به هم بریزند تا از درون بتوانند به هر ترتیبی بخواهند جامعه را سوق دهند و کشور را به هم بزنند و اگر هر چه زودتر فکری به حال این ماجرا نشود قطعا در حالی که چشممان به مرزها برای دفاع از کشور دوخته شده ضربه را از درون خواهیم خورد.