اسپوتنیک به نقل از نشریه نشنال اینترست آمریکا می نویسد: همه جنگ ها پیامدهای غیرمنتظره ای دارند. در سال 1994، اوکراین به عنوان یک کشور غیرهسته ای، به شرط ارائه ضمانت های امنیتی توسط کشورهای هسته ای به آن ، به ان پی تی NPT پیوست. درگیری کنونی روسیه و اوکراین آبستن این است که دولت های هر چه بیشتری تصمیم می گیرند که بازدارندگی هسته ای محدود در عصر رقابت جدید ابرقدرت ها مفید باشد. صدام حسین در عراق و معمر قذافی در لیبی با زور سرنگون شدند، اما زرادخانه هسته ای کوچک اما رو به رشد کره شمالی بر خطرات مداخله نظامی برای سرنگونی خاندان کیم می افزاید. سیاست خارجی و جاه طلبی های هسته ای ایران نشان دهنده تمایل این کشور برای تسلط بر خاورمیانه بزرگ است، اما برای رهبری ایران، زرادخانه هسته ای بیمه ای در برابر مداخله نظامی است.
تسلیحات هسته ای در حال حاضر در منطقه هند و اقیانوس آرام گسترش می یابد: منظور - روسیه، چین، کره شمالی، هند و پاکستان. این امر با این خطر است که یکی از آنها در صورت احساس خطر به بقای ملی در یک جنگ متعارف، از آستانه هسته ای عبور کند. این واقعیت که نیروهای مسلح متعارف این قدرت‌ها پیچیده‌تر می‌شوند، به غیرقابل‌پیش‌بینی بودن موقعیت می افزاید.
مثلا چین را بگیریم. این کشور به سرعت در حال ایجاد نیروهای زمینی، موشکی، دریایی و هوایی خود و بهبود فرماندهی و کنترل، ارتباطات، اطلاعات، نظارت و سیستم های تصمیم گیری در زمان واقعی است. ایجاد قابلیت های رو به رشد پکن در عملیات های فضایی و سایبری باعث وقوع خطرات اجتناب ناپذیر برای استراتژیست های نظامی ایالات متحده می شود. چین همچنین در حال افزایش زرادخانه هسته ای خود به حساب موشک های استراتژیک زمینی، موشک های بالستیک، زیردریایی ها و بمب افکن های دوربرد است. برخی کارشناسان پیش بینی می کنند که تا سال 2030، چین قادر خواهد بود بیش از 1000 کلاهک بر روی پرتابگرهای استراتژیک مستقر کند.
کره شمالی موشک های دوربردی را آزمایش کرده است که می تواند به سرزمین اصلی آمریکا برسد. کره جنوبی و ژاپن فعلا روی "چتر هسته ای" آمریکا حساب می کنند. اما با آغاز عملیات روسیه در اوکراین، سئول این تردید را پیدا کرده که آیا کره جنوبی بتواند بدون زرادخانه هسته ای خود با موفقیت با کره شمالی مقابله کند یا نه.
در خاورمیانه، ایران هسته‌ای، عربستان سعودی، ترکیه و مصر را تحت فشار قرار خواهد داد تا به دنبال بازدارندگی هسته‌ای خود باشند. با این حال، هرچه ایران به آستانه هسته‌ای نزدیک‌تر شود، احتمال اینکه اسرائیل با یک حمله متعارف قدرتمند برای از بین بردن تمام یا بیشتر زیرساخت‌های هسته‌ای آن تلافی کند بیشتر می‌شود. ایالات متحده و دیگر مذاکره کنندگان با ایران بر سر تمدید برجام باید به نیاز شفافیت در مورد توانایی های ایران توجه داشته باشند، زیرا این کشور در شرف پیوستن به باشگاه قدرت های هسته ای است.
در مورد سودمندی مهارهای هسته ای کوچک دو دیدگاه در بین کارشناسان وجود دارد. برخی معتقدند که حتی یک زرادخانه هسته ای محدود، هر دشمن منطقی را از حمله باز می دارد. برخی دیگر معتقدند که بین قدرت بازدارندگی ایالات متحده یا روسیه و قدرت بازدارندگی کشورهایی مانند اسرائیل، هند یا پاکستان تفاوت زیادی وجود دارد. با این منطق، تعداد بیشتر کلاهک های هسته ای، ضامن نفوذ سیاسی و قدرت بازدارندگی هستند.
اما مهم این است که دقیقا چه کسی، کجا و تحت چه شرایطی مهار می شود. آستانه استفاده از تسلیحات هسته ای بسیار بالا است و عملیات وا داشتن نظامی معمولا در سطوح پایین تر انجام می شود. سلاح‌های متعارف پیشرفته - پهپادهای هوشمند، موشک‌های تهاجمی دقیق دوربرد، و کنترل نبرد از یک مرکز توسط شبکه کامپیوتری واحد - می‌توانند دشمن بالقوه را مانند یک زرادخانه هسته‌ای کوچک مهار کنند. برای کشورهایی مانند ژاپن، کره جنوبی و استرالیا، تسلیحات متعارف نسل بعدی، همراه با حمایت آمریکا، بازدارنده تر از عضویت در باشگاه هسته ای است. سلاح های متعارف می توانند با هزینه قابل قبولی در جنگ پیروز شوند، در حالی که چشم انداز واقعی استفاده از سلاح های هسته ای در حکم نابودی متقابل است.
با توجه به هزینه های هنگفت مالی، افزایش خطر گسترش یا حوادث و تحریم های احتمالی، این تردید وجود دارد که هیچ یک از کشورهای خاورمیانه یا منطقه هند و اقیانوس آرام بتوانند امنیت خود را از طریق سلاح های هسته ای افزایش دهند. در حال حاضر ناوگان زیردریایی مسلح به موشک های بالستیک رایج ترین آرزوی بسیاری کشور ها ست.
و از همه مهمتر: نیروهای هسته ای بیشتر - ترس بیشتر از حمله غافلگیرانه و سلاح های هسته ای بیشتر در سیستم استفاده سریع برق آسا. در حالی که درگیری در اوکراین ممکن است برخی ها را به این نتیجه برساند که سلاح‌های هسته‌ای نسخه ای برای تامین امنیت است، احتمالاً عکس این موضوع صادق است.
با پایان جنگ سرد، بازدارندگی هسته ای اهمیت خود را از دست داد. دلایل: ثبات تقویت شده توسط دوقطب – شوروی و آمریکا، از بین رفته و تعداد زیادی از کشورهای هسته ای وجود دارد، اما رهبران آنها هیچ مسئولیتی ندارند و با سلاح هسته ای یا بدون آن آماده هستند تا "بر خلاف منطق" مطابق تصورات خود عمل کنند. تحت این شرایط، تضمینات هسته ای می توانند از عوامل بازدارنده به سیاه چاله تبدیل شوند.
نویسندگان: استیو سیمبالا، استاد افتخاری علوم سیاسی در دانشگاه ایالت پنسیلوانیا و لارنس کورب عضو ارشد مرکز پیشرفت آمریکا و دستیار سابق وزیر دفاع ایالات متحده.