تبعات اقتصادی و راهبردی خروج اروپا از شبکه تامین گاز روسیه
© telegram ir_sputnik
/ اشتراک
پژوهشگر مسائل بینالملل: در خبرها آورده شده که ایتالیا و دیگر کشورهای اروپایی که واردات گاز از روسیه را کاهش یا متوقف کردند، با افزایش سریع هزینههای واردات هیدروکربن مواجه شدند.
علی شیر یزدانی پژوهشگر مسائل بینالملل درباره افزایش قیمت گاز ايتاليا در گفتگو با اسپوتنیک گفت: جایگزینی جریان ثابت خط لوله با محمولههای LNGِ بازار آزاد بهمعنای پرداخت قیمتهای بالاتر، هزینههای ترانزیت و بازگشت سرمایه برای زیرساختهای جدید است. از نظر فنی این فشار هزینهای کوتاهمدت به ویژه زمانی شدید میشود که عرضه جایگزین محدود یا تحت اثر آشفتگیهای منطقهای قرار گیرد. در چنين شرایطی بار مالی واردات به دولتها و مصرفکنندگان منتقل میشود.
اکنون، در سطح عملیاتی، خروج از وابستگی مستقیم به مسکو موجب شکلگیری یک وابستگی جایگزین قابلتوجه به عرضهکنندگان LNG شده است. به ویژه ایالات متحده، قطر و برخی صادرکنندگان شمال آفریقا که هم امکانات تحویل و هم قیمتگذاری متفاوتی دارند. این یعنی اروپا از یک شبکه مبتنی بر قراردادهای بلندمدت و خطوط لوله به سمت بازاری با قراردادهای منعطفتر و نوسان قیمتی بیشتر حرکت کرده است.
یزدانی تصريح کرد، بر این اساس، انعطاف تأمین وجود دارد، اما هزینه و آسیبپذیری سیاسی را جابهجا میکند. در بلندمدت نیز زیربناهای لجستیکی و قراردادها بهتدریج تعدیل میشوند، اما تا آن زمان هزینههای بیشتری بر بودجههای ملی و توان رقابتی صنایع تحمیل میماند.
در شرايط فعلی بازار انرژی اروپا چشمانداز میانمدت اما دوگانهای وجود دارد. از یک سو موج سرمایهگذاری و افزایش ظرفیت تولید LNG بهویژه از آمریکا و قطر میتواند به تثبیت عرضه و پایین آمدن نوسانها کمک کند. از سوی دیگر تا زمانی که اروپا مصرف گاز خود را بهصورت ساختاری پایین نیاورد و به منابع تجدیدپذیر و ذخیرهسازی بیشتر تکیه نکند، این تعویض وابستگی در تأمین انرژی هزینهبردار و سیاسی خواهد بود.
یعنی استقلال راهبردی مدنظر را تا زمان تحقق کامل بازارهای رقابتی و زیرساختهای داخلی تضمین نمیکند. نتیجه عملی سیاست تحریم سوخت روسیه برای اروپا ترکیبی از کاهش کاهش وابستگی معطوف به مسکو و افزایش فشار اقتصادی و وابستگیهای جدید به بازیگران بیرونی است.
اکنون، در سطح عملیاتی، خروج از وابستگی مستقیم به مسکو موجب شکلگیری یک وابستگی جایگزین قابلتوجه به عرضهکنندگان LNG شده است. به ویژه ایالات متحده، قطر و برخی صادرکنندگان شمال آفریقا که هم امکانات تحویل و هم قیمتگذاری متفاوتی دارند. این یعنی اروپا از یک شبکه مبتنی بر قراردادهای بلندمدت و خطوط لوله به سمت بازاری با قراردادهای منعطفتر و نوسان قیمتی بیشتر حرکت کرده است.
یزدانی تصريح کرد، بر این اساس، انعطاف تأمین وجود دارد، اما هزینه و آسیبپذیری سیاسی را جابهجا میکند. در بلندمدت نیز زیربناهای لجستیکی و قراردادها بهتدریج تعدیل میشوند، اما تا آن زمان هزینههای بیشتری بر بودجههای ملی و توان رقابتی صنایع تحمیل میماند.
در شرايط فعلی بازار انرژی اروپا چشمانداز میانمدت اما دوگانهای وجود دارد. از یک سو موج سرمایهگذاری و افزایش ظرفیت تولید LNG بهویژه از آمریکا و قطر میتواند به تثبیت عرضه و پایین آمدن نوسانها کمک کند. از سوی دیگر تا زمانی که اروپا مصرف گاز خود را بهصورت ساختاری پایین نیاورد و به منابع تجدیدپذیر و ذخیرهسازی بیشتر تکیه نکند، این تعویض وابستگی در تأمین انرژی هزینهبردار و سیاسی خواهد بود.
یعنی استقلال راهبردی مدنظر را تا زمان تحقق کامل بازارهای رقابتی و زیرساختهای داخلی تضمین نمیکند. نتیجه عملی سیاست تحریم سوخت روسیه برای اروپا ترکیبی از کاهش کاهش وابستگی معطوف به مسکو و افزایش فشار اقتصادی و وابستگیهای جدید به بازیگران بیرونی است.
