https://spnfa.ir/20250721/خلبان-نوزائی-خلبانی-در-ایران-بیش-از-هر-چیز-نیازمند-عشق-است-23750065.html
خلبان نوزائی: خلبانی در ایران، بیش از هر چیز، نیازمند عشق است
خلبان نوزائی: خلبانی در ایران، بیش از هر چیز، نیازمند عشق است
اسپوتنیک ایران
خلبان صالح نوزائی، از خلبانان باسابقه ایران به مناسبت روز خلبان از تجربیاتش در مسیر پرواز با ما سخن می گوید. 21.07.2025, اسپوتنیک ایران
2025-07-21T20:08+0430
2025-07-21T20:08+0430
2025-07-21T20:09+0430
گزارش و تحلیل
ایران
https://cdn1.img.spnfa.ir/img/07e9/07/15/23750994_0:271:1280:991_1920x0_80_0_0_88f37cea70affddd7dbf352c2ea5d4b0.jpg
خلبان صالح نوزائی، از خلبانان باسابقه ایران به مناسبت روز خلبان در گفتوگویی با خبرگزاری اسپوتنیک از تجربیاتش در مسیر پرواز، خاطرات فراموشنشدنی و نیز واقعیتهای کمتر شنیدهشدهای درباره حرفه خلبانی سخن گفت. اولینبار که بهعنوان دانشجوی خلبانی وارد کابین یک هواپیمای واقعی شدم، سال ۱۳۹۰ بود. آن زمان هواپیمای آموزشیمان یک فروند پایپر ۲۸ ساخت آمریکا بود، هواپیمایی کهنه و فرسوده. صادقانه بگویم، آنقدر ظاهرش غیرحرفهای به نظر میرسید که ابتدا تصور کردم با یک ماکت آموزشی مواجه شدهام. اما هنگامی که استاد خلبان در کابین مستقر شد و موتور را روشن کرد، متوجه شدم که قرار است همین هواپیما ما را به آسمان ببرد. همان پرواز ابتدایی، نقطه آغاز مسیری شد که تا امروز ادامه یافت. مسیری دشوار، اما عمیقاً دوستداشتنی. خلبان نوزائی در ادامه گفت، برای ما خلبانها، لحظاتی از پرواز وجود دارد که از حیث تمرکز ذهنی و مسئولیتپذیری، بسیار حساس و پراسترس است. برخلاف تصور عمومی که فکر میکنند بیشترین خطر در میانه پرواز وجود دارد، واقعیت این است که مرحله اپروچ و لندینگ، بهویژه در شرایط جوی نامناسب یا فرودگاههای پرترافیک، مهمترین و پرچالشترین بخشهای پرواز هستند. مرحله تیکآف نیز اهمیت ویژهای دارد. اگر در زمان شتابگیری برای تیکآف و یا قبل و بعد از رسیدن به سرعت برای بلند شدن نقص فنی مانند از کار افتادن موتور یا سیستمهای حیاتی رخ دهد، تصمیمگیری برای انصراف از تیکآف باید در بازه زمانی بسیار محدود انجام گیرد. این تصمیمها، گاه در کسری از ثانیه، تعیینکننده سرنوشت پرواز هستند. البته لازم به ذکر است، تمامی خلبانها بصورت منظم در دورههای سیمولاتور آموزش کافی دیده و برای تک تک لحظات بحرانی آمادگی کامل دارند. خلبان صالح نوزائی درباره یکی از خاطراتش مربوط به پروازی از فرودگاه استانبول به اسپوتنیک گفت، پس از سوار شدن مسافران و طی حدود ده دقیقه تاکسیکردن به سمت باند، یکی از مسافران اعلام کرد کیف و تلفن همراهش را در بازرسی جا گذاشته و اصرار داشت که باید بازگردیم. این تصمیم، در ترافیک سنگین فرودگاه، میتوانست منجر به چندین ساعت تأخیر شود. با گفتوگو و تعامل، موفق شدیم مسافر را آرام کنیم و پرواز را طبق برنامه انجام دهیم. البته خوشبختانه با هماهنگی که انجام شد، وسایل ایشان نیز با پرواز بعدی به ایران بازگردانده شد. وی تصريح کرد، زندگی شغلی یک خلبان با بسیاری از مشاغل دیگر تفاوت دارد. این حرفه انضباط خاص خود را دارد، از لباس فرم گرفته تا انجام مراحل دیسپچ و دریافت مدارک پروازی. اما مهمتر از همه، نبود زمانبندی مشخص در برنامه کاری است. ممکن است یک روز ساعت ۲ بامداد برای پرواز حاضر شوید و روز دیگر، ساعت ۴ عصر. یا حتی ساعت ۴ صبح به خانه بازگردید. این بیثباتی زمانی، برای برخی افراد بسیار دشوار است. من شخصاً همواره انسان منظمی بودهام، اما اعتراف میکنم که این ویژگی شغلی، بخشی از سبک زندگیام را تغییر داده است. نوزائی افزود، بسیاری از مردم تصور میکنند خلبانی یعنی صرفاً پروازهای خارجی یا داخلی، در حالیکه نوع هواپیمایی که خلبان با آن پرواز میکند و همچنین برنامه پروازی و بازرگانی که شرکت برای خلبان در نظر میگیرد، مسیر پروازها را مشخص میکند. برای مثال، من که با ایرباس A310 و A306 پرواز میکنم، ممکن است یک هفته پرواز به استانبول، نجف یا بغداد داشته باشم و هفته بعد به مشهد، کرمان یا کیش اعزام شوم. خلبان نوزائی، در پایان گفت، اگر قرار بود تنها یک مقصد را برای پرواز انتخاب کنم، بیتردید فرودگاه استانبول را برمیگزیدم. این فرودگاه با ساختار مدرن، نظم مثالزدنی و سیستمهای ناوبری پیشرفته، تجربهای لذتبخش و حرفهای را برای هر خلبان فراهم میکند. منظرهای که هنگام اپروچ از روی دریا، جنگل و شهر دیده میشود، بیاغراق روح انسان را جلا میدهد. مسیر پروازی سهساعتهاش بهاندازهای برایم دلنشین است که هرگز از آن خسته نمیشوم. اما از طرفی، شاید یکی از مسیرهایی که دوست ندارم در آن پرواز کنم، محدوده آسمان افغانستان است. چون این محدوده تحت کنترل رادار نیست و خلبانها خودشان باید با یکدیگر در فرنکاس تیبا در ارتباط باشند و موقعيت خود را اعلام کنند. همین مسئله هم پرواز در این منطقه را دشوار و خطرناک میکند. خلبان صالح نوزائی در پایان گفت، واقعیت مهمی را باید بیان کنم، اینکه خلبانی در ایران نباید بهعنوان شغلی صرفاً درآمدزا تلقی شود. هزینه آموزش این حرفه بالاست، اما میزان دریافتی خلبانان نسبت به استانداردهای جهانی بسیار پایین است. در بسیاری از کشورها، خلبانان تا ۲۰ برابر یک خلبان ایرانی حقوق دریافت میکنند. بنابراین، کسی که صرفاً بهدنبال درآمد بالاست، نباید وارد این مسیر شو
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2025
خبرها
fa_FA
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
ایران
خلبان نوزائی: خلبانی در ایران، بیش از هر چیز، نیازمند عشق است
20:08 21.07.2025 (بروز رسانی شده: 20:09 21.07.2025) خلبان صالح نوزائی، از خلبانان باسابقه ایران به مناسبت روز خلبان از تجربیاتش در مسیر پرواز با ما سخن می گوید.
خلبان صالح نوزائی، از خلبانان باسابقه ایران به مناسبت روز خلبان در گفتوگویی با خبرگزاری اسپوتنیک از تجربیاتش در مسیر پرواز، خاطرات فراموشنشدنی و نیز واقعیتهای کمتر شنیدهشدهای درباره حرفه خلبانی سخن گفت. اولینبار که بهعنوان دانشجوی خلبانی وارد کابین یک هواپیمای واقعی شدم، سال ۱۳۹۰ بود. آن زمان هواپیمای آموزشیمان یک فروند پایپر ۲۸ ساخت آمریکا بود، هواپیمایی کهنه و فرسوده. صادقانه بگویم، آنقدر ظاهرش غیرحرفهای به نظر میرسید که ابتدا تصور کردم با یک ماکت آموزشی مواجه شدهام. اما هنگامی که استاد خلبان در کابین مستقر شد و موتور را روشن کرد، متوجه شدم که قرار است همین هواپیما ما را به آسمان ببرد. همان پرواز ابتدایی، نقطه آغاز مسیری شد که تا امروز ادامه یافت.
مسیری دشوار، اما عمیقاً دوستداشتنی. خلبان نوزائی در ادامه گفت، برای ما خلبانها، لحظاتی از پرواز وجود دارد که از حیث تمرکز ذهنی و مسئولیتپذیری، بسیار حساس و پراسترس است. برخلاف تصور عمومی که فکر میکنند بیشترین خطر در میانه پرواز وجود دارد، واقعیت این است که مرحله اپروچ و لندینگ، بهویژه در شرایط جوی نامناسب یا فرودگاههای پرترافیک، مهمترین و پرچالشترین بخشهای پرواز هستند. مرحله تیکآف نیز اهمیت ویژهای دارد. اگر در زمان شتابگیری برای تیکآف و یا قبل و بعد از رسیدن به سرعت برای بلند شدن نقص فنی مانند از کار افتادن موتور یا سیستمهای حیاتی رخ دهد، تصمیمگیری برای انصراف از تیکآف باید در بازه زمانی بسیار محدود انجام گیرد. این تصمیمها، گاه در کسری از ثانیه، تعیینکننده سرنوشت پرواز هستند. البته لازم به ذکر است، تمامی خلبانها بصورت منظم در دورههای سیمولاتور آموزش کافی دیده و برای تک تک لحظات بحرانی آمادگی کامل دارند. خلبان صالح نوزائی درباره یکی از خاطراتش مربوط به پروازی از فرودگاه استانبول به اسپوتنیک گفت، پس از سوار شدن مسافران و طی حدود ده دقیقه تاکسیکردن به سمت باند، یکی از مسافران اعلام کرد کیف و تلفن همراهش را در بازرسی جا گذاشته و اصرار داشت که باید بازگردیم. این تصمیم، در ترافیک سنگین فرودگاه، میتوانست منجر به چندین ساعت تأخیر شود. با گفتوگو و تعامل، موفق شدیم مسافر را آرام کنیم و پرواز را طبق برنامه انجام دهیم. البته خوشبختانه با هماهنگی که انجام شد، وسایل ایشان نیز با پرواز بعدی به ایران بازگردانده شد. وی تصريح کرد، زندگی شغلی یک خلبان با بسیاری از مشاغل دیگر تفاوت دارد. این حرفه انضباط خاص خود را دارد، از لباس فرم گرفته تا انجام مراحل دیسپچ و دریافت مدارک پروازی. اما مهمتر از همه، نبود زمانبندی مشخص در برنامه کاری است. ممکن است یک روز ساعت ۲ بامداد برای پرواز حاضر شوید و روز دیگر، ساعت ۴ عصر. یا حتی ساعت ۴ صبح به خانه بازگردید. این بیثباتی زمانی، برای برخی افراد بسیار دشوار است. من شخصاً همواره انسان منظمی بودهام، اما اعتراف میکنم که این ویژگی شغلی، بخشی از سبک زندگیام را تغییر داده است. نوزائی افزود، بسیاری از مردم تصور میکنند خلبانی یعنی صرفاً پروازهای خارجی یا داخلی، در حالیکه نوع هواپیمایی که خلبان با آن پرواز میکند و همچنین برنامه پروازی و بازرگانی که شرکت برای خلبان در نظر میگیرد، مسیر پروازها را مشخص میکند.
برای مثال، من که با ایرباس A310 و A306 پرواز میکنم، ممکن است یک هفته پرواز به استانبول، نجف یا بغداد داشته باشم و هفته بعد به مشهد، کرمان یا کیش اعزام شوم. خلبان نوزائی، در پایان گفت، اگر قرار بود تنها یک مقصد را برای پرواز انتخاب کنم، بیتردید فرودگاه استانبول را برمیگزیدم. این فرودگاه با ساختار مدرن، نظم مثالزدنی و سیستمهای ناوبری پیشرفته، تجربهای لذتبخش و حرفهای را برای هر خلبان فراهم میکند. منظرهای که هنگام اپروچ از روی دریا، جنگل و شهر دیده میشود، بیاغراق روح انسان را جلا میدهد. مسیر پروازی سهساعتهاش بهاندازهای برایم دلنشین است که هرگز از آن خسته نمیشوم. اما از طرفی، شاید یکی از مسیرهایی که دوست ندارم در آن پرواز کنم، محدوده آسمان افغانستان است. چون این محدوده تحت کنترل رادار نیست و خلبانها خودشان باید با یکدیگر در فرنکاس تیبا در ارتباط باشند و موقعيت خود را اعلام کنند. همین مسئله هم پرواز در این منطقه را دشوار و خطرناک میکند. خلبان صالح نوزائی در پایان گفت، واقعیت مهمی را باید بیان کنم، اینکه خلبانی در ایران نباید بهعنوان شغلی صرفاً درآمدزا تلقی شود. هزینه آموزش این حرفه بالاست، اما میزان دریافتی خلبانان نسبت به استانداردهای جهانی بسیار پایین است. در بسیاری از کشورها، خلبانان تا ۲۰ برابر یک خلبان ایرانی حقوق دریافت میکنند. بنابراین، کسی که صرفاً بهدنبال درآمد بالاست، نباید وارد این مسیر شو
