چرا کشورهای عربی در حمایت از فلسطینی ها کوتاهی می کنند؟
19:11 02.12.2023 (بروز رسانی شده: 19:35 02.12.2023)
© © AP Photo / Hatem Moussa
اشتراک
خیانت میان عرب ها وتلاش برای نشان دادن وفاداری به جریان های قدرت بین المللی از همان ابتدای تشکیل به اصطلاح کشورهای عربی پس از پایان جنگ جهانی اول در اوج بود وهست و بسیاری از رهبران کشورهای عربی خود عرش و حکومت خود را وابسته به حمایت استعمارگران دیرینه می دانند.
بحثی که این روزها نقل محافل سیاسی می باشد این است که کشورهای عربی و اسلامی در ریاض جمع شدند تا درباره جنگ در غزه تصمیم بگیرند اما در نهایت بیانیه ای بسیار خجولانه صادر کردند که اگر صادر نمی کردند برایشان اعتبار بیشتری داشت.
جریان چیست؟
البته آنهایی که درگیر بحث های این اجلاس مشترک بودند به خوبی می دانند در حالی که کشورهای اسلامی در صدد صدور بیانیه تند و حتی برخی به دنبال تصمیم گیری های قوی بر علیه اسرائیل و کشورهای حامی اسرائیل بودند چند کشور عربی بودند که جلوی این ماجرا را گرفتند وتوافق را شکستند.
در واقع سوالی که اینجا باید مطرح شود این می باشد که چرا این کشورهای عربی که اصولا باید حامی فلسطینی ها باشند اجماع در باره حمایت از ملت فلسطین را می شکنند؟
خوب بسیاری حرف و حدیث ها درباره روابط پشت پرده حاکمان و سیاستمداران ارشد برخی کشورهای عربی با اسرائیل و لابی های صهیونیستی بین المللی وجود دارد و خوب در مواردی این روابط محرمانه باقی مانده و در موارد دیگری هم این روابط این روزها علنی شده است.
اگر به تاریخ برگردیم می بینیم کلا عرب ها از قدیم الایام با هم اختلافات قبیله ای داشتند و همیشه با هم در جنگ و ستیز بودند و اگر اسلام وارد جزیره عربی نشده بود تا آنها را متحد کند جنگ های قبیله ای میان اینها ادامه پیدا می کرد.
البته چند سال پس از درگذشت پیامبر دوباره اختلافات قبیله ای میان عرب ها بر باورهای اعتقادی و دینی شان غلبه کرد و می بینیم که از همان زمان اینها شروع کردند دوباره با هم درگیر شدن.
عرب ها هنوز این دیدگاه قبیله ای از چند قرن پیش را یدک می کشند و طی دو سه قرن اخیر می بینیم که استعمارگران اروپایی مخصوصا انگلیسی ها روی این اختلافات قبیله ای سرمایه گذاری وسیع انجام دادند و مثلا قبل از جنگ جهانی اول هم با خاندان آل سعود پیوند برقرار کردند هم با خاندان شریف حسین (جد بزرگ ملک عبد الله اردن) هم با دیگر قبایل عربی در کویت و قطر و بحرین و هفت امارتی که امارات را تشکیل می دهند هم در عمان هم در دیگر کشورهایی که امروزه به عنوان کشورهای عربی شناخته می شوند.
از همان زمان هم استعمارگران اروپایی سیاست تفرقه بیانداز وحکومت کن را میان اعراب پیاده کردند و تا به امروزه از همان سیاست بهره می برند.
معروف است زمانی از انور السادات سوال کردند که چرا معاهده کمپ دیوید را امضا کردید و وی در پاسخ گفت به خاطر "به اصطلاح" برادران عربم که از پشت به من مدام خنجر می زدند.
در اوج درگیری اعراب و اسرائیل و زمانی که موازنه قوا از همه لحاظ به نفع اعراب به حساب می آمد اینها در چندین جنگ با اسرائیل شکست های مفتضحانه ای را متحمل شدند و بعدها معلوم شد که همه اطلاعاتی که رهبران کشورهای عربی در همین جلسه های اتحادیه عرب جمع می کنند مستقیم در اختیار مجامع اطلاعاتی انگلیس و آمریکا و اسرائیل قرار می گیرد و آنها از قبل خود را برای همه نقشه های عرب ها آماده می کنند.
خیانت میان عرب ها وتلاش برای نشان دادن وفاداری به جریان های قدرت بین المللی از همان ابتدای تشکیل به اصطلاح کشورهای عربی پس از پایان جنگ جهانی اول در اوج بود وهست و بسیاری از رهبران کشورهای عربی خود عرش و حکومت خود را وابسته به حمایت استعمارگران دیرینه می دانند و نیاز نیست روابط این استعمارگران با اسرائیل را توضیح دهیم.
علاوه بر اینها نکته دیگری هم وجود دارد و آن این می باشد که چون بسیاری از رهبران کشورهای عربی محبوبیت مردمی ندارند اینها از اینکه افرادی در جهان عرب بتوانند محبوبیت به دست آورند و جایگاه آنها را تحت الشعاع قرار دهند بیمناک می باشند.
در دوره ای می بینیم که مثلا جمال عبد الناصر در مصر ظهور میکند و محبوبیت وی بر همه رهبران دیگر کشورهای عربی طغیان می کند و همین ماجرا منجر می شود دیگر رهبران عرب از روی حسادت هم که شده تلاش کنند نگذارند وی موفقیتی کسب کند و یا حتی بر علیه او فعالیت کنند.
همین ماجرا را می توان درباره سید حسن نصر الله دبیر کل حزب الله لبنان نیز مشاهده کنیم.
زمانی که حزب الله لبنان موفق شد کاری کند اسرائیل در سال 2000 میلادی از لبنان خارج شود و در سال 2006 میلادی در مقابل لبنانی ها شکست بخورد محبوبیت سید حسن نصر الله در میان مردم کشورهای عربی به اوج رسید و تقریبا در همه خانه های شهروندان کشورهای عربی تصاویر سید حسن نصر الله به عنوان قهرمان ملی نصب شده بود.
طبیعی بود که این ماجرا موجب حسادت رهبران کشورهای عربی شود و می بینیم که از آن زمان اینها مبارزه با حزب الله لبنان و شخص دبیر کل آن را شروع کردند و حتی برخی از اینها حزب الله را جزو گروههای تروریستی خود قرار دادند.
امروزه همین ماجرا درباره مقاومت فلسطین نیز صدق می کند.
اینها سالها است که تلاش می کنند مردم خود را متقاعد کنند مبارزه با اسرائیل بیهوده است و جریان فلسطین باید به فراموشی سپرده شود.
حال حماس آمده با یک عملیات همه نقشه های آنها را به هم زده و علاوه بر آن حمایت مردم کشورهای عربی از جریان فلسطین را کسب کرده است.
مضاف بر همه اینها رهبران برخی کشورهای عربی سالها است با جریان های مرتبط با اخوان المسلمین در کشورهایشان مبارزه می کنند و احساس می کنند در صورتی که حماس موفقیتی کسب کند عملا این موفقیت میتواند موجب افزایش محبوبیت جریان های وابسته به اخوان المسلمین شود و عرش آنها را به خطر بیاندازد.
به این دلایل می توان گفت بدیهی است اینها از موفقیت مقاومت فلسطین بیمناک باشند و مشروعیت وجایگاه خود را در خطر ببینند.
در واقع به همین دلیل است که اینها تحمل دیدن موفقیت مقاومت فلسطین را ندارند و حاضر نیستند از مردم فلسطین حمایت کنند و یا اجازه دهند اجماعی برای حمایت از مردم فلسطین ایجاد شود.
