https://spnfa.ir/20220117/اقتصاد-چین-محور-جهان-و-ایالات-متحده-9841662.html
اقتصاد چین محور جهان و ایالات متحده
اقتصاد چین محور جهان و ایالات متحده
اسپوتنیک ایران
سناتورهای آمریکایی بیم دارند که اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، آمریکا از مکان کنونی خود برطرف شود. 17.01.2022, اسپوتنیک ایران
2022-01-17T22:45+0330
2022-01-17T22:45+0330
2022-01-17T22:45+0330
گزارش و تحلیل
https://cdn1.img.spnfa.ir/img/333/14/3331466_0:0:3072:1728_1920x0_80_0_0_3376ecfe22b1427d9f647b14bb28c4ba.jpg
اسپوتنیک به نقل از دیمیتری کاسیرف مفسر خبرگزاری ریانووسی می نویسد: 15 سناتور جمهوری خواه در نامه ای به جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، درخواستی مبنی بر آغاز فوری مذاکرات تجاری با شرکای آسیایی خود را ارسال کردند - اگر پکن یک اقتصاد جهانی با محوریت چین بسازد، ایالات متحده مکان برتر خود را در امور بین الملل از دست خواهد داد.مطلب بر سر توافقنامه تجارت بین المللی برای 15 کشور آسیایی است که در ماه جاری اجرایی شد. و سناتورها درست می‌گویند: چنین تغییرات اقتصادی که برای عموم مردم غیرقابل محسوس است، جهان را بی سر و صدا اما مطمئناً تغییر می‌دهد.البته اینها فقط 15 کشور هستند، اما آنها چه نوع هستند: 30 درصد جمعیت جهان (2.3 میلیارد نفر)، 30 درصد تولید ناخالص داخلی جهان، بیش از یک چهارم تجارت جهانی، 31 درصد از سرمایه گذاری مستقیم خارجی ورودی و در مرکز، آغازگر این توافق، چین، دومین اقتصاد جهان و اولین قدرت تجاری جهان است. این توافق همچنین شامل ژاپن، کره جنوبی و چند کشور کوچکتر از گروه آسه آن می شود. و قدرت بزرگ اقیانوس آرام، ایالات متحده، در آنجا نیست. حضور آمریکا در پروژه چینی برای آمریکا مناسب نیست.ما در مورد RCEP صحبت می کنیم، یعنی مشارکت جامع اقتصادی منطقه ای. این توافق به تدریج تقریباً تمام تجارت در منطقه را بدون عوارض گمرکی خواهد کرد. بسیاری از نکات ظریف جذاب دیگر در آنجا وجود دارد (مثلاً یک گواهی مشترک مبدأ کالا). ترخیص کالا از گمرک به یک رسم دوران قدیم تبدیل می شود. بسیاری از کسب و کارهای کوچک در سرتاسر منطقه قادر خواهند بود هر نوع زنجیره لجستیک را بدون دردسر ایجاد کنند. یا یک چیز دیگر - ایجاد یک بازار تجارت آنلاین مشترک برای کل منطقه.در مرکز این سیستم، به دلیل اندازه اقتصاد و زنجیره های لجستیکی که قبلاً ساخته شده است (به عنوان مثال، "یک کمربند - یک جاده") چین قرار دارد. حتی خود حقیقت راه اندازی قریب الوقوع RCEP هم تجارت چینی و هم منطقه ای را از قبل احیا کرد. طی 11 ماه سال گذشته، تجارت خارجی چین (تجارت کالاها، نه خدمات) 22 درصد رشد کرد و در تمام بازارهای اصلی این کشور - تجارت با آسه آن، اتحادیه اروپا و ایالات متحده - دو رقمی رشد کرد. در نتیجه، اقتصاد کل منطقه در حال رشد بوده و بار دیگر به موتور رشد جهانی تبدیل شده است.ایده قراردادهای ادغام در آسیا چیز جدیدی نیست. معروف ترین داستان، شراکت ترانس پاسیفیک (TPP) باراک اوباما است که ایده اش این است که آنها قوانین تجارت را دیکته کردند، نه چین. اما تفاوت اصلی بین RCEP و TPP دقیقاً این است که چین حالا هم قوانین تجارت جهانی را دیکته نمی کند. در TPPعملاً دسترسی کالاها به بازارهای یکدیگر از جمله بازارهای ایالات متحده آزاد بود، اما مشروط به رعایت قوانین ابداع شده در ایالات متحده. شرایط توافق به گونه ای بود که غول های چند ملیتی می توانستند با خیال راحت کل اقتصادها را ببلعند. با این حال، دونالد ترامپ تصمیم گرفت که آمریکا به این نیز نیاز ندارد. اکنون رهبر غیر رسمی TPP ژاپن است و چین در حال مذاکره برای پیوستن به این مشارکت است. آنتونی رولی، انگلیسی هنگ کنگی، کهنه کار روزنامه نگاری تجاری آسیایی، تفسیر کوتاهی ارائه کرد. رولی درباره TPP گفت: "قرار بود این یک مشارکت طرفهای برابرباشد، اما معلوم شد که بیشتر یک سلاح اقتصادی برای اقتصادهای پیشرفته است تا از کشورهای در حال توسعه استفاده کنند، یعنی این آغاز شکل جدیدی از اقتصاد استعماری بود." و اما آنچه به RCEP مربوط می شود، این اتحاد شانس خوبی برای پیشرفت دارد. زیرا آن آهسته آهسته بسوی پیشرفت حرکت می کند و مانند غول آمریکایی پیشین سردرگم نخواهد شد.با بازگشت به نامه سناتورها، باید گفت که نگرانی آنها قابل درک است، اما درس های شکست TPP به وضوح آموخته نشده است. اکنون آمریکا در حال اعمال فشار بر ژاپن (یکی از اعضای RCEP) است و می‌خواهد آن را مجبور کند که محصولات دارای فناوری پیشرفته را به چین تحویل ندهد. برای ژاپن، این کار به معنای ضرر و دردسر خواهد بود. یعنی اینکه ایالات متحده شکل اقتصاد جهانی آینده را صرفاً به مثابه نزاع بین دو اردوگاه تصور می کنند که در یکی از آنها، شرکا تحت فشار آمریکا مجبور به انجام کاری می‌شوند که آنرا نمی‌خواهند. آمریکایی ها چیز دیگری نمی دانند.
https://spnfa.ir/20220116/انتقاد-ترامپ-از-نحوه-اداره-آمریکا-توسط-بایدن-9828795.html
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
2022
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
خبرها
fa_FA
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
اسپوتنیک ایران
feedback.me@sputniknews.com
+74956456601
MIA „Rossiya Segodnya“
اقتصاد چین محور جهان و ایالات متحده
سناتورهای آمریکایی بیم دارند که اگر اوضاع به همین منوال پیش برود، آمریکا از مکان کنونی خود برطرف شود.
اسپوتنیک به نقل از دیمیتری کاسیرف مفسر خبرگزاری ریانووسی می نویسد: 15 سناتور جمهوری خواه در نامه ای به جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، درخواستی مبنی بر آغاز فوری مذاکرات تجاری با شرکای آسیایی خود را ارسال کردند - اگر پکن یک اقتصاد جهانی با محوریت چین بسازد، ایالات متحده مکان برتر خود را در امور بین الملل از دست خواهد داد.
مطلب بر سر توافقنامه تجارت بین المللی برای 15 کشور آسیایی است که در ماه جاری اجرایی شد. و سناتورها درست می‌گویند: چنین تغییرات اقتصادی که برای عموم مردم غیرقابل محسوس است، جهان را بی سر و صدا اما مطمئناً تغییر می‌دهد.
البته اینها فقط 15 کشور هستند، اما آنها چه نوع هستند: 30 درصد جمعیت جهان (2.3 میلیارد نفر)، 30 درصد تولید ناخالص داخلی جهان، بیش از یک چهارم تجارت جهانی، 31 درصد از سرمایه گذاری مستقیم خارجی ورودی و در مرکز، آغازگر این توافق، چین، دومین اقتصاد جهان و اولین قدرت تجاری جهان است. این توافق همچنین شامل ژاپن، کره جنوبی و چند کشور کوچکتر از گروه آسه آن می شود. و قدرت بزرگ اقیانوس آرام، ایالات متحده، در آنجا نیست. حضور آمریکا در پروژه چینی برای آمریکا مناسب نیست.
ما در مورد RCEP صحبت می کنیم، یعنی مشارکت جامع اقتصادی منطقه ای. این توافق به تدریج تقریباً تمام تجارت در منطقه را بدون عوارض گمرکی خواهد کرد. بسیاری از نکات ظریف جذاب دیگر در آنجا وجود دارد (مثلاً یک گواهی مشترک مبدأ کالا). ترخیص کالا از گمرک به یک رسم دوران قدیم تبدیل می شود. بسیاری از کسب و کارهای کوچک در سرتاسر منطقه قادر خواهند بود هر نوع زنجیره لجستیک را بدون دردسر ایجاد کنند. یا یک چیز دیگر - ایجاد یک بازار تجارت آنلاین مشترک برای کل منطقه.
در مرکز این سیستم، به دلیل اندازه اقتصاد و زنجیره های لجستیکی که قبلاً ساخته شده است (به عنوان مثال، "یک کمربند - یک جاده") چین قرار دارد. حتی خود حقیقت راه اندازی قریب الوقوع RCEP هم تجارت چینی و هم منطقه ای را از قبل احیا کرد. طی 11 ماه سال گذشته، تجارت خارجی چین (تجارت کالاها، نه خدمات) 22 درصد رشد کرد و در تمام بازارهای اصلی این کشور - تجارت با آسه آن، اتحادیه اروپا و ایالات متحده - دو رقمی رشد کرد. در نتیجه، اقتصاد کل منطقه در حال رشد بوده و بار دیگر به موتور رشد جهانی تبدیل شده است.
ایده قراردادهای ادغام در آسیا چیز جدیدی نیست. معروف ترین داستان، شراکت ترانس پاسیفیک (TPP) باراک اوباما است که ایده اش این است که آنها قوانین تجارت را دیکته کردند، نه چین. اما تفاوت اصلی بین RCEP و TPP دقیقاً این است که چین حالا هم قوانین تجارت جهانی را دیکته نمی کند. در TPPعملاً دسترسی کالاها به بازارهای یکدیگر از جمله بازارهای ایالات متحده آزاد بود، اما مشروط به رعایت قوانین ابداع شده در ایالات متحده. شرایط توافق به گونه ای بود که غول های چند ملیتی می توانستند با خیال راحت کل اقتصادها را ببلعند. با این حال، دونالد ترامپ تصمیم گرفت که آمریکا به این نیز نیاز ندارد. اکنون رهبر غیر رسمی TPP ژاپن است و چین در حال مذاکره برای پیوستن به این مشارکت است. آنتونی رولی، انگلیسی هنگ کنگی، کهنه کار روزنامه نگاری تجاری آسیایی، تفسیر کوتاهی ارائه کرد. رولی درباره TPP گفت: "قرار بود این یک مشارکت طرفهای برابرباشد، اما معلوم شد که بیشتر یک سلاح اقتصادی برای اقتصادهای پیشرفته است تا از کشورهای در حال توسعه استفاده کنند، یعنی این آغاز شکل جدیدی از اقتصاد استعماری بود." و اما آنچه به RCEP مربوط می شود، این اتحاد شانس خوبی برای پیشرفت دارد. زیرا آن آهسته آهسته بسوی پیشرفت حرکت می کند و مانند غول آمریکایی پیشین سردرگم نخواهد شد.
با بازگشت به نامه سناتورها، باید گفت که نگرانی آنها قابل درک است، اما درس های شکست TPP به وضوح آموخته نشده است. اکنون آمریکا در حال اعمال فشار بر ژاپن (یکی از اعضای RCEP) است و می‌خواهد آن را مجبور کند که محصولات دارای فناوری پیشرفته را به چین تحویل ندهد. برای ژاپن، این کار به معنای ضرر و دردسر خواهد بود. یعنی اینکه ایالات متحده شکل اقتصاد جهانی آینده را صرفاً به مثابه نزاع بین دو اردوگاه تصور می کنند که در یکی از آنها، شرکا تحت فشار آمریکا مجبور به انجام کاری می‌شوند که آنرا نمی‌خواهند. آمریکایی ها چیز دیگری نمی دانند.
