بر اساس مشاهدات عینی مشارکت مردم در انتخابات 1400 بیش از آنچه که تصور می شد بود. البته تا زمان تهیه این مقاله تصور نمی کنم که مشارکت به اوج خود رسیده باشد یعنی حدود 80% که سال 1388 اتفاق افتاد باشد اما به صورت معمول میانگین حضور در انتخابات ریاست جمهوری ایران حدود 60 تا 65% می باشد و به دلیل شیوع ویروس کرونا پیش بینی می شد که حدود 10% به این دلیل کمتر رای بدهند.
همچنین نباید فراموش کرد که سال 1388 کمپین های انتخاباتی رقبا و دو قطبی شدن جامعه از یک سو و کارناوال های انتخاباتی از سوی دیگر مردم را به سمت مشارکت هر چه بیشتر در انتخابات سوق داد، این در حالی است که امسال به دلیل کمرنگ شدن کمپین ها و کارناوال های انتخاباتی شور مشارکت در انتخابات هم بسیار پایین بود.
مضاف بر همه اینها برنامه ریزی هایی که برای مناظره های انتخاباتی در صدا و سیما انجام شده بود بسیار سرد بود و کاندیداها هم خیلی به سمت و سوی بهره بردن از این فضایی که صدا و سیما برایشان فراهم کرده نرفتند.
همه اینها به کنار، فضای اقتصادی ای که به دلیل ناکارآمدی برجام که امیدهای بزرگی برای مردم ایجاد کرده بود مزید بر علت شد تا بسیاری تصور کنند از طریق صندوق های رای نمی توانند به نتیجه برسند.
در هر انتخابات همه مسئولین عالیرتبه کشور مردم را به حضور در انتخابات دعوت می کنند و در مقابل هم برخی مردم را به تحریم انتخابات تشویق می کنند.
البته بماند که تحریم انتخابات به معنای سلب حق قانونی افراد در تصمیم گیری می باشد اما تحریم کنندگان انتخابات تصور می کنند که از این طریق می توانند نظام جمهوری اسلامی را به چالش بکشند.
در شرایطی که بزرگترین کشورهای مدعی دمکراسی در جهان انتخابات ریاست جمهوری خود را با مشارکت حدود 30 تا 35% رای دهندگان برگزار می کنند، تحریم کنندگان انتخابات در ایران مدعی می باشند اگر نسبت مشارکت در انتخابات پایین بیاید اعتبار نظام جمهوری اسلامی زیر سوال می رود.
تصوری که هیچ پایه و اساس و منطقی پشت آن نیست.
در همه کشورها مردم یا با انقلاب به وضع موجود خود واکنش نشان می دهند یا با صندوق رای، راه سومی در کار نیست.
امروز اگر در خیابان ها چرخی زده باشید احتمالا مشاهده کرده اید که از ابتدای صبح طبق معمول هر انتخابات بسیاری از مراکز رای شلوغ بود.
معمولا اصولگراها خود را موظف می دانند اول صبح تا ظهر نشده بروند حوزه انتخابیه رای دهند.
عصر ها هم معمولا طرفداران جناح اصلاح طلب ترجیح می دهند پای صندوق های رای بروند.
طبق اکثر برآوردها (تا لحظه نگارش این مقاله) درصد مشارکت به حدود پنجاه درصد آراء می رسد این در حالی است که بسیاری رقم هایی مانند 30 تا 35% را برای مشارکت مردم پیش بینی می کردند.
البته تا پایان رای گیری چند ساعت باقی مانده و خوب برآوردهای تهران به عنوان مشت نمونه خروار نمی تواند خیلی دقیق باشد ولی بیشتر همکارانی که در شهرستان ها حضور دارند اظهار می دارند که در شهرستان ها شور بیشتری وجود دارد، مخصوصا که بحث انتخابات شوراها نیز مطرح است.
اگر اینگونه که بر آورد می شود درصد رای دهندگان حتی به پنجاه درصد هم برسد می توان گفت که ایران یک بار دیگر همه را شگفت زده کرد و بر عکس تصورهایی که غربی ها القا می کردند حضور مردم در انتخابات نسبتا پر شور بوده.
حد اقل بسیار بیش از اکثر کشورهایی که امروزه درغرب مدعی دمکراسی هستند.
