برای آمریکایی ها و عموما غربی ها بسیار مهم است که بدانند سیاست خارجی دولت آتی جمهوری اسلامی بر چه اساس خواهد بود، مخصوصا در رابطه با برجام، رابطه ایران با متحدین اش در منطقه و بالطبع توسعه برنامه تسلیحاتی مخصوصا موشکی ایران.
علیرغم اینکه بسیاری از تصمیمات مربوط به این مساله به نوعی فرا دولتی به حساب می آید و آمریکایی ها مدعی هستند که با نظام جمهوری اسلامی در این باره توافق می کنند و نه با دولت اما همه می دانند که دولت مجری گفتگوها و همچنین توافقات است و اگر دولت جمهوری اسلامی تغییر کند ممکن است دولتی سر کار بیاید که به هیچ وجه حاضر نیست با آمریکا درباره برجام مماشات کند.
به عنوان مثال بگویم بحث پروتوکل اضافی معاهده منع گسترش تسلیحاتی هسته ای که ایران به صورت داوطلبانه اجرا می کرد.
طبق قانون مجلس شورای اسلامی دولت ملزم می باشد تا اجرای این پروتوکل و هرگونه تعهدی در توافق هسته ای تا زمانی که طرف مقابل به تعهدات خود عمل نکرده را متوقف کند.
اما مشاهده می کنیم که دولت جناب آقای روحانی برای اینکه فضای تنش آلود ایجاد نشود و فضا را برای نتیجه گرفتن از گفتگوهای وین باز بماند توافقی سه ماهه برای ادامه ضبط فعالیت های ایران توسط دوربین های آژانس را امضا کرد و بعد از آن باز یک ماه دیگر آن را تمدید کردند.
حال بحث در این است که این یک ماه ممکن است دیگر تمدید نشود و هر کارشناس ساده ای می داند که دلیل گزارش اخیر آقای گروسی رئیس آژانس بین المللی انرژی هسته ای فشار آوردن بر ایران بود تا این توافق را تمدید کند.
این در حالی است که آژانس و اعضای 1+4 حدود چهارماه فرصت داشتند تا به آمریکا فشار بیاورند به تعهدات خود در توافق هسته ای و قطعنامه 2231 شورای امنیت عمل کند.
کاملا هم مشخص است که گفتگو های وین هم به نوعی به انتخابات ایران گره خورده، یعنی آمریکایی ها منتظر هستند که ببینند وضعیت انتخابات به چه صورت است.
اگر مطمئن شوند که یک کاندیدای اصولگرا در انتخابات رای میاورند در گفتگو های جاری احتمالا به پیش نویس توافقی ضمنی با ایران برسند تا مقداری جبهه اصلاح طلبان را تقویت کنند و کاندیداهای اصلاح طلب بتوانند با وعده ادامه روند گفتگو ها بخشی از افرادی که حاضر به رای دادن نیستند را به نفع خود پای صندوق های رای بکشانند.
پس از آن اگر کاندیدای اصلاح طلب همسو با خط و مشی دولت فعلی ایران پیروز شد خوب مذاکرات و گفتگو ها ادامه پیدا می کند و اگر هم یک کاندیدای اصولگرا پیروز شد تا قبل از اینکه جناب آقای روحانی دولت را به رئیس جمهوری بعدی تحویل دهد پیش نویس توافق را به توافق تبدیل کنند تا رئیس جمهوری بعدی نتواند روی توافق کاری انجام دهد.
به همین دلیل هم هست که بسیاری از کارشناسان باور دارند اوج گرفتن اظهار نظرهای تند مقامات آمریکایی از یکسو و مقامات ایرانی از سوی دیگر به این دلیل است که طرفین قبل از دور ششم مذاکرات تلاش دارند به قول معروف هر چه زور دارند بزنند و هر چه قدر بتوانند از طرف مقابل امتیاز بیشتر بگیرند.
این روزها هم مشاهده می کنیم آمریکایی ها رسانه های همسو با خود را بسیج کرده اند تا فضای منفی درباره انتخابات ایران وبرخی کاندیداها ایجاد کنند تا در نهایت با بهره گیری از سیاست قدیمی تبدیل یک کاندیدا به بد و دیگری به بد تر به مردم بگویند فلانی بد است اما ناچار هستید به او رای بدهید تا مبادا بدتر سر کار بیاید ، سیاستی که سالها است آنها روی آن کار می کنند و نسبتا هم نتیجه داده.
در پایان باید بگوییم کافی است رسانه های همسو با آمریکا را بسیج کنید تا متوجه شوید از نظر آمریکایی ها هیچ کاندیدایی در ایران کاندیدای خوب به حساب نمی آید و همه بد تر هستند اما سطح بدتر بودن آنها بر اساس همسو بودن یا دورتر بودن از خواسته های آمریکا تعیین می شود.
