رهبران جهان در کشورهای مختلف باید تصمیم بگیرند کدام اش بهتر است اطلاعات برای مردم فاش شود و یا اطلاعات از مردم مخفی نگه داشته شود؟
آنهایی که تشخیص می دهند مردم سالاری مهم تر است دست روزنامه نگاران را باز می گذارند و آنهایی که تشخیص می دهند تسلط بر مردم و دیکتاتوری بهتر است دست مجامع اطلاعاتی را.
زمانی که ماجرای شورش های تونس شروع شد و بعد لیبی و مصر و سوریه و عراق و ... بسیاری متوجه نبودند ماجرا چیست که ناتو حاضر شده در لیبی دخالت کند و 65 کشور متحد شده اند تا با داعش بجنگند و کشورهای مختلف حاضر می شوند در سوریه صدها ملیارد دلار خرج کنند؟
سرجمع کل پولی که در جیب مردم سوریه و لیبی و عراق هست را با هم جمع بزنید شاید اندازی یک دهم آنچه برخی کشورها برای جنگ در این کشورها هزینه کرده اند نرسد.
آقای ترامپ یک بار در مورد هزینه آمریکا در منطقه خاورمیانه صحبت کرد و اظهار داشت آمریکا حدود 7500 ملیارد دلار خرج کرده تا این منطقه را تحت تصرف خود در بیاورد.
اگر این پول را نقدا به مردم این مناطق می دادند شاید بسیاری از آنها حتی حاضر می شدند منطقه را ترک کنند و جای دیگری بروند تا زندگی راحت تری داشته باشند.
توجه داشته باشید بیشتر این هزینه ها هم در منتهی الیه غرب آسیا یعنی محدوده دریای مدیترانه انجام شده و نه در مناطق شرقی خاورمیانه، یعنی افغانستان.
ائتلاف سعودی ملیاردها دلار هزینه کرده تا یمن را اشغال کند ولی امروزه مشاهده می کنیم میان متحدین دیروز درگیری هایی رخ داده تا مشخص شود که بر بندر عدن و یا جزیره سقطری یا تنگه باب المندب تسلط داشته باشد، چون ورودی و خروجی دریای مدیترانه به سمت شرق آسیا از آن منطقه است.
آمریکا هم به یکباره شروع کرده از معامله قرن صحبت کردن و به اسراییل اجازه اشغال قطعی بلندی های جولان و کرانه باختری رود اردن را می دهد.
اینکه ترامپ سر سپرده آقای نتانیاهو هست را فراموش کنید.
نه ترامپ سر سپرده نتانیاهو است و نه هیأت حاکمه آمریکا.
همه چیز مرتبط با منافع اقتصادی کارتل های قدرت و ثروت آمریکا وجهان است، که البته بسیاری تحت کنترل یهودی های ثروتمند حامی اسراییل هستند.
وقتی از هیأت حاکمه آمریکا صحبت می کنیم از مجموعه ای از سیاستمداران و لابی های قدرت و ثروت و کارتل های اقتصادی صحبت می کنیم که حاکمان واقعی آمریکا هستند و رییس جمهوری فقط یک هنرپیشه است که برای سرگرم کردن مردم به صحنه می آید و هر مدت یکبار تغییر می کند تا مردم از چهره هیات حاکمه خسته نشوند.
این هم در واقع یکی از سیاست های معروف به سیاست های ماکیاولی است که بر اساس آن مردم از دیدن یک چهره خسته می شوند و همیشه نیاز است چهره حاکم تغییر کند تا مردم احساس امید به تغییر کنند.
حد اقل می توان گفت ایرانی ها به خوبی این هیات حاکمه آمریکا را در سیاست خارجی اش شناخته اند، هر چهره ای از هر طرفی در آمریکا حاکم باشد این هیات حاکمه سیاست خصومت با ملت ایران را در پیش دارد و بر همین اساس دشمنی آنها با ایرانی ها تغییر نمی کند، فقط شگرد تغییر می کند.
اگر فردی مانند جان بولتون جسارت می کند که کتابی در مورد ماجراهای محرمانه پیش آمده در کاخ سفید بر علیه رییس جمهوری بنویسد به این دلیل است که جان بولتون هم سیاست های پشت پرده آمریکا را به خوبی می شناسد هم مورد حمایت هیات حاکمه آمریکا است و به قول معروف پشت اش گرم است و ترامپ را عددی به حساب نمی آورد که بخواهد از او حساب ببرد.
توجه داشته باشید در حالی که از سی سال پیش چندین رییس جمهوری در آمریکا تغییر کرده اند اما فردی مانند جان بولتون همیشه در دوران همه روسای جمهوری یکی از مهره های حکومتی تاثیر گذار بوده و همیشه هم با همه رییس جمهوری ها در افتاده و اخراج شده و دوباره سر کار برگشته.
به هر حال برگردیم سر اصل مطلب..
بحران ها وجنگ های مدیترانه زمانی شروع شد که منابع بسیار عظیم نفت و گاز در این منطقه کشف شد و مجامع اطلاعاتی شروع کردند اطلاعات این منابع را جمع آوری کنند و در اختیار سیاست مداران قرار دهند.
در حالی که عموم مردم طی یک دهه اخیر و به صورت قطره چکانی از ماجرای وجود این منابع نفت و گاز مطلع شدند قطعا مجامع اطلاعاتی از چند دهه قبل تر خبر داشتند و دولت ها از همان زمان شروع کردند نقشه کشیدن برای چنگ انداختن روی این منابع.
قطعا اگر خبرنگاران زودتر مطلع شده بودند شاید ماجرا زودتر فاش شده بود و مردم این مناطق متوجه می شدند که ماجرا چیست و شاید هم کار به اینهمه جنگ و فتنه نمی کشید.
اینجا است که می توان تفاوت و تاثیر فعالیت خبرنگاران و مجامع اطلاعاتی را پیدا کرد.
به هر حال امروزه همه جنگ هایی که در منطقه دریای مدیترانه رخ می دهد به این دلیل است که همه کشورهای درگیر امیدوار هستند تا سهمی از این دریای ثروت که زیر دریای مدیترانه پنهان شده داشته باشند، سهمی که ظاهرا آنقدر چرب است که اینها حاضر می باشند چند برابر موجودی جیب مردم این منطقه را خرج کنند تا بر این مناطق تسلط یابند.
