به گزارش اسپوتنیک، در طول این مطالعه از "روش تفریق" مورد استفاده در علوم عصبی استفاده شده است. افراد در دستگاه MRI (تصویرسازی تشدید مغناطیسی) قرار داده شده و مجبور بودند چندین کار را انجام دهند. آنها در ابتدا می بایستی یک کد از یک برنامه را درک می کردند و سپس پس از مکث ، یک کار معمولی فاقد ارتباط با تلاش ها برای درک این کد را انجام می دادند
این دو کار به طور متناوب چندین بار تکرار شدند. پس از پایان آزمایش ، داده های MRI مغز در طی کار معمول از تصویر آزمایش درک مطلب جدا (تفریق) شد. آنچه در نهایت باقی ماند ، آن بخش های مغز را نشان می داد داد که بیشتر درگیر فرآیند درک در طول برنامه نویسی بودند.
پروفسور آپل درباره نتایج این آزمایش می گوید: " هیچ فعالیت خاصی در رابطه با تفکر ریاضی یا منطقی پیدا نکردیم که برای ما تعجب آور بود. مطالعه ما نشان داد كه هنگام برنامه نویسی ، نقش اصلی توسط فرآیندهای مرتبط با گفتار ایفا می شود". با توجه به تصاویر MRI به دست آمده ، فعالیت اصلی در نیمکره سمت چپ مغز متمرکز شده که گفتار انسان و همچنین توانایی خواندن و نوشتن وی را کنترل می کند.
بدین ترتیب دانشمندان فرضیه دیگری را که در دهه 1980 توسط ادگار ویبه دیکستروی، دانشمند مشهور علوم کامپیوتر هلند مطرح شده و همچنین نتایج مطالعات چندی پیش توسط متخصصان دانشگاه واشنگتن را تأیید کردند. آمریکایی ها معتقدند زبان برنامه نویسی پایتون برای کسانی که مهارت های های زبان شناسی دارند در مقایسه با افراد مسلط به ریاضیات ، آسان تر است.
سون آپل و تیمش اطمینان دارند که نتایج مطالعات آنها می تواند پیامدهای بسیار گسترده ای به همراه داشته باشد و به ویژه بر ساختار زبان های برنامه نویسی و آموزش متخصصان تأثیر بگذارد و در نهایت به این سوال پاسخ دهد که چه جیزی کد برنامه را پیچیده یا ساده می کند. با این حال ، دانشمندان قصد ندارند در اینجا متوقف شوند و قصد دارند دریابند که تفاوت بین روندهای درک کد در متخصصان برنامه نویس و مبتدیان در چیست.
