به گزارش اسپوتنیک به نقل از مجله European Journal of Epidemiology ، این گزینه سازشی که به کاهش آسیب های اقتصادی و جلوگیری از این بیماری همه گیر کمک می کند ، تناوب و جابجایی دوره های قرنطینه و کاهش آن برای یک سال و نیم را در نظر می گیرد.
نویسندگان مقاله موافق هستند که اقدامات قرنطینه طولانی مدت به کاهش بار سیستم های بهداشتی کمک می کند اما در عین حال اثرات سوء بر اقتصاد خواهد داشت. اما کاهش یا از بین بردن کامل رژیم انزوا و قرنطینه ، خطر شیوع بیشتر بیماری هولناک کووید ـ 19 را افزایش می دهد. به عقیده دانشمندان ، جابجایی و تناوب دوره های فاصله گذاری سخت گیرانه اجتماعی و حذف بخشی از محدودیت ها می تواند بهترین گزینه باشد.
محققان برای تعیین مناسب ترین مدت های دوره قرنطینه و تخفیف آن ، از مدلی استفاده کردند که پارامترهای زیادی را در نظر می گیرد و امکان پیش بینی شیوع کووید ـ 19 در 16 کشور از مناطق مختلف جهان را فراهم می کند. آنها تأثیر 18 ماهه رویکردهای مختلف برای کنترل بیماری همه گیر بر میزان موارد بستری بیماران و همچنین تعداد بیماران نیازمند به مراقبت های ویژه را ارزیابی کردند.
دانشمندان سه سناریو را در نظر گرفتند: بدون مداخله ، دوره های محدودیت های متوسط با کاهش بعدی و دوره قرنطینه شدید با کاهش متعاقب آن. میزان شاخص شیوع ویروس (R0) در صورت عدم مداخله برابر با 2.2 است ، یعنی یک نفر با COVID-19 به طور متوسط می تواند 2.2 نفر را آلوده کند. این شاخص در قرنطینه متوسط و سخت گیرانه به ترتیب برابر 0.8 و 0.5 در نظر گرفته شد.
معلوم شد که چرخه محدودیت متوسط 50 روزه و استراحت 30 روزه باعث کاهش شیوع ویروس می شود اما به رسیدن تعداد موارد شدید بیماری به پایین تر از حد مجاز کمکی نمی کند. دوره رژیم سختگیرانه فاصله گذاری اجتماعی بسیار مؤثرتر بوده و در صورت ادامه این دوره به مدت 18 ماه از تعداد زیادی از موارد ابتلا و مرگ و میر جلوگیری می کند. محققان به این نتیجه رسیدند که چنین برنامه ای برای کشورهای کم درآمد مناسب است و اثرات سوء بر اقتصاد را کاهش می دهد.
