هر کسی می توانست از این بیماری بمیرد، زیرا نه ماهیت بیماری و نه درمانی برای آن مشخص نبود.
نشریه اسپانیایی ای بی سی می نویسد: بیماری همه گیر از آسیا، نیمی از جمعیت اروپا را کشته است. تنها چند قرن بعد، پزشکان فهمیدند که محرک آن از طریق تجارت از کافا، بندری در شبه جزیره کریمه از آسیا به اروپا آورده شده بود.
هر کسی می توانست از این بیماری بمیرد، زیرا نه ماهیت بیماری و نه درمانی برای آن مشخص نبود. هیچ کس را نمی توان از بیماری نجات داد: نه پادشاهان و نه فقیران. این بیماری با التهاب غدد لنفاوی در کشاله ران، زیر بغل و گردن، همراه با خستگی و تب ظاهر می شد. فقط قرنها بعد، پزشکان فهمیدند که این بیماری توسط موش ها (ناقل ککهای آلوده) شیوع یافته بود و شهر تجاری کافا در شبه جزیره کریمه به عنوان "پل" با آسیا باعث گسترش آن شد.
گسترش مرگ سیاه که منشاء آن آسیا بود در نتیجه آلودگی ساکنان کافا از مغولان رخ داد که بی رحمانه شهر را محاصره کردند و به کمک منجنیق مردگان خود را به داخل کافای محاصره شده می انداختند. تا آن زمان، اروپا نسبت به شایعات در باره اپیدمی وحشتناک بی تفاوت بود. گفته می شود این بیماری در چین شروع شده و از طریق آسیای میانه تا هند، پارس، بین النهرین، سوریه، مصر و آسیای صغیر گسترش یافته است. در آن زمان مفهوم بیماری عفونی در جامعه قرون وسطایی کاملاً درک نشده بود.
در قرن هفدهم و هجدهم، بعضی از پزشکان از ماسک های شبیه منقار پرنده که پر از روغن معطر بود برای مراقبت از بیماران طاعون استفاده می کردند.
"مرگ سیاه" با تلفات بی شمار به طور مستقیم از شهر تجاری کافا به ایتالیا رسید. بازرگانان جنوآ آلوده به باسیل های طاعون به ایتالیا رفتند و از آنجا این بیماری در سراسر قاره اروپا گسترش یافت. این کلان شهر بزرگ ایتالیا به منبعی برای گسترش سریع همه گیر تبدیل شد. تا ژانویه سال 1347، این بیماری از طریق مارسی به فرانسه رسید و اندکی پس از آن به اسپانیا. در سال 1349 ، طاعون مانند مار، از طریق پیکاردی، فلاندر و هلند "خزید" و از انگلیس به اسکاتلند و ایرلند و همچنین به نروژ رسید. فقط برخی از کشورهای اسکاندیناوی با تراکم جمعیت پایین و شرایط ناگوار آب و هوایی از حضور کک مرگبار و کشنده نجات پیدا کردند.
از شهرهای بزرگ، طاعون به شهرهای کوچک و روستاهای مجاور منتقل شد و از آنجا به نوبه خود، این بیماری به بقیه جمعیت منتقل شد. جدی بودن اوضاع در معرض بدترین خصوصیات انسانی قرار داشت. به زودی هیستری جمعی گسترش یافت و ترس از آلوده شدن به حد غیرقابل تصوری رسید. Agnolo di Tura مورخ آن زمان، در متن های خود در مورد این وحشت نوشت: "پدر- پسر، همسر - شوهر، برادر - برادر را رها می کند، زیرا به نظر می رسید این طاعون توسط قطرات هوایی و از طریق چشم منتقل می شود. بنابراین آنها مردند. و یافتن کسی برای دفن مردگان، با دوستی یا با پول غیرممکن بود. من پنج فرزندم را با دستان خود دفن کردم و نه تنها من بایستی چنین کاری می کردم."
60٪ از جمعیت اروپا نابود شد
تخمین زده می شود که میزان مرگ و میر ناشی از طاعون در اروپا به 60 درصد رسیده باشد. تنها در شبه جزیره ایبری، 60 تا 65 درصد از مردم جان خود را از دست دادند. مرگ سیاه جان رهبران بزرگی را گرفت. پادشاه کاستیل آلفونسو یازدهم براثر طاعون درگذشت. این بیماری همه گیر با وجود این که ویروس از آسیا به اروپا مجدداً وارد شده بود، به این بزرگی نرسید، به عنوان مثال، در سال 1649 در سیویل و در همان قرن در لندن که یکی از موارد قابل توجه بود. در زمان آتش سوزی بزرگ لندن در سال 1666 این شهر هنوز هم از آن بیماری همه گیر ویرانگر رنج می برد. حتی پادشاه و بالاترین مقامات شهر نیز مجبور به ترک لندن شدند.
تنها پس از آن آتش سوزی بالاخره موفق به غلبه بر "مرگ سیاه" شد. آخرین موارد طاعون در لندن درست قبل از آتش سوزی مشاهده شد. شاید به این دلیل که فقیرترین و آسیب پذیرترین افراد در آتش سوزی جان خود را از دست دادند یا مجبور به ترک شهر شدند. آنها در شرایط غیر بهداشتی زندگی می کردند. نجات غیر منتظره به همان اندازه ابتلا به طاعون وحشتناک بود.
