در واقع این پاسخی به آنهایی می باشد که حاضر نیستند واقعیت های منطقه را بپذیرند و تلاش دارند و هیاهو راه انداختن ایران را متهم به دخالت در امور منطقه کنند.
بله ایران چیزی حدود 1800 کیلومتر مرز آبی در خلیج فارس دارد وبدیهی است که باید وجب به وجب به هر اتفاقی که اطراف این مرزها پیش می آید توجه داشته باشد.
همین که برخی حکام ایران در گذشته به اتفاقاتی که در این منطقه پیش می آید توجه نداشتند منجر شد که ایران متحمل خسارات سنگین گردد و انگلیسی ها و پرتغالی ها این سواحل را اشغال کنند.
ورود انگلیسی ها به ایران نه فقط منجر به تصرف بخش هایی از خاک ایران شد بلکه منجر شد که آنها در سیاست داخلی ایران دخالت کنند و خود مالک منابع خدادادی ایرانیان بدانند و حق خود بدانند که نفت ایران را برای خود بردارند.
در واقع بسیاری از مشکلاتی که مردم ایران امروزه با آن مواجه می باشد از همان کینه ای که استعمارگران در همان زمان از ملت ایران داشتند نشآت می گیرد.
بدیهی است که ایرانیان همچنین باید دلواپس دیگر مرزهای خود نیز باشد.
بر کسی پوشیده نیست که آمریکایی ها افغانستان وعراق را اشغال کردند تا ایران را محاصره کنند.
سیاستمداران آمریکایی چندین بار این مساله را بیان کرده اند.
باز هم بر کسی پوشیده نیست در اولین فرصتی که دست همسایگان عرب ایران افتاد و آنها تصور کردند که ممکن است ایرانی ها در شرایط نظامی بدی قرار گرفته باشند همه با هم متحد شدند و با حمایت ازعراق به ایران حمله کردند.
اینکه در ایران انقلاب شده و آنها واهمه گسترش این انقلاب را داشتند دروغی بزرگ بیش نیست، آنها همه با هم اطماع تاریخی مشترک بر علیه ایران و ملت ایران داشتند.
بهانه تاسیس سازمان همکاری های کشورهای عرب حوزه خلیج فارس هم به این دلیل بوده که با ایران مقابله کنند.
در شرق ایران هم طالبان و القاعده برای این ایجاد شدند تا با روسیه مقابله کنند اما یکی دیگر از اهداف ایجاد طالبان و القاعده مهار وتهدید امنیتی ایران و ایجاد نا امنی در مرزهای هند و چین نیز بوده.
در شمال ایران هم سالهاست آمریکایی ها واسراییلی ها تلاش دارند در میان کشورهای این منطقه نفوذ پیدا کنند و بر علیه ایران توطئه بچینند.
خوب آیا در این شرایط ایرانی ها باید بنشینند و تماشا کنند و یا اینکه برای پیشگیری از اشغال کشورشان هر آنچه در توان دارند انجام دهند و دشمنان را دور از مرزهای خود مهار کنند.
مشخص است نظام فعلی در ایران تصمیم ندارد کنار بنشیند و تماشا کند تا آنگونه که دشمنان می خواهند به داخل ایران برسد (البته این هم دقیقا صحبتی است که هم مقامات آمریکایی هم سعودی و هم اسراییلی چندین بار تکرار کرده اند).
با توجه به موفقیت های ایران در رویارویی با دشمنان خود در منطقه امروزه ایران به یک ابرقدرت منطقه ای تبدیل شده که هیچ معادله ای بدون ایران در منطقه امکان پیاده شدن ندارد.
اتحاد با ایران یعنی موفقیت و رویارویی با ایران یعنی شکست.
کافی است به شرایط منطقه نگاه کنید و ببینید.
در عراق زمانی آمریکایی ها توانستند به موفقیت در موصل دست یابند که دست در دست ایران گذاشتند.
در جاهای دیگر مثل یمن همه متحده شدند تا بر علیه متحدان ایران کاری انجام دهند که شکست خوردند.
امروزه دیگر همه اهالی منطقه تفاوت اتحاد با ایران و یا اتحاد با آمریکا و یا متحدانش در منطقه را متوجه هستند.
ایران با هر آنچه در توان دارد کنار متحدان خود می ایستند اما آمریکا و یا متحدان آمریکا به همپیمانان خود به عنوان مزدور حقوق بگیر نگاه می کنند که باید برای انجام منافع آنها کاری بکنند و حقوق اش را بگیرد و وقتی که کار تمام شد دیگر هیچ تعهدی نسبت به حقوق بگیران خود ندارند (آقای ترامپ چند هفته پیش دقیقا همین جملات را در مورد کرد های سوریه بیان کرد).
اگر امروزه آمریکا و متحدانش از نفوذ ایران در منطقه صحبت می کنند و اصرار دارند یکی از شرایط آنها برای آشتی با ایران همین مساله است به این دلیل است که آنها در همه جبهه ها بر علیه ایران شکست خورده اند و تلاش دارند آنچه را با قدرت نتوانستند به دست آورند با سیاست به دست آورند.
بدیهی است که حق اقل حکومت فعلی ایران به خوبی از تجربه های اسلاف خود آگاه است و به هیچ وجه اجازه نمی دهد به هر قیمتی که شده خواسته دشمنان محقق گردد و مرزهای ایران در خطر قرار گیرد.
تصور اینکه با سیاست و فشار اقتصادی بتوانند ایران را مهار کنند یک تصور عبث بیش نیست.
ایران مهار شدنی نمی باشد.
اگر تحریم ها و فشارهای سیاسی و اقتصادی روی ایران اثر می گذاشت طی همین چهل سال گذشته باید اثر می گذاشت.
تنها راهکار این است که با ایران تعامل کنند و واقعیت ها را در منطقه درک کنند.
دقیقا همانی که پرزیدنت پوتین گفت تا نشان دهد وی کاملا بر شرایط منطقه اشراف دارد.
