خالی از لطف بود اگر امروز مقاله ای در مورد حضور بانوان ایرانی در این بازی نوشته نشود.
البته با توجه به رده بندی های تیمی احتمال پیروزی تیم ملی ایران بسیار زیاد بود اما ستاره های این بازی بازیکنان نبودند بلکه تماشاچیان بودند.
بهانه ای که برای سالها مستمسک دشمنان جمهوری اسلامی ایران شده بود امروزه از بین رفت.
بر عکس آنچه در بسیاری از رسانه های خارجی بر علیه ایران منتشر می شود هیچ قانونی برای منع حضور زنان در مسابقات ورزشی و تشویق تیم های محبوبشان وجود ندارد اما بحث استادیوم فوتبال آزادی یک استثنا از نوع خود بود.
شانس آوردم فقط با دو سه قر شدگی در ماشین توانستم از آنجا رد شوم.
دیگر هم هیچ وقت هم حاضر نبودم به هیچ دلیلی در زمان بازی ها از کنار آن استادیوم رد شوم.
متاسفانه مشکل اصلی در این است که هنوز فرهنگ حضور در استادیوم ها برای بسیاری از جوانان نهادینه نشده و بسیاری از آنهایی که در استادیوم آزادی به تماشای مسابقات می پردازند هیچ فرهنگی را رعایت نمی کنند.
شاید بتوان گفت مهم ترین نکته در ماجرا همیشه این بوده که امکان تامین امنیت خانم ها در چنین شرایطی بسیار سخت و دشوار می باشد مخصوصا اگر خانم ها بخواهند همراه با همسر و یا برادر خود به مسابقات بیایند و بصورت خانوادگی کنار هم بنشینند.
البته یکی از نکات مثبت حضور خانم ها در استادیوم می تواند این باشد که به نوعی فرهنگ سازی ایجاد شود و برخی آقایان با توجه به حضور خانم ها در سمت تماشاگر ها سعی کنند رعایت کنند و رفتارهای غیر فرهنگی از خود نشان ندهند.
یکی دیگر از نکات مثبت قطعا می تواند این باشد که بازیکنان با توجه به حضور خانم ها در استادیوم انگیزه و انرژی مثبت دریافت کنند و بازی بهتری را ارائه دهند.
مشخص بود که در این بازی هم تماشاگرهای مرد و هم بازیکنان خیلی تلاش داشتند شرایط فرهنگی و معنوی را رعایت کنند و طبیعتا بازیکنان ایرانی بازی زیبایی را به احترام حضور بانوان هموطن به نمایش گذاشتند.
شاید اگر این حضور در بازی های سخت تر با تیم های قویتر نیز مسجل شود تیم ملی ایران بتواند نتیجه های بهتری را برای کسب سهمیه جام جهانی به دست آورد.
