داعشی ها بویی از اسلام نبردند

خبرنگار اسپوتنیک در تهران به صحبت با آقای حسین ولایتی عکاس جنگ پرداخت، کسی که به دنبال یافتن واقعیت به عراق رفت در دل داعش:

از ابتدای شروع کار عکاسی همواره علاقه داشتم تا هیجان درونی خودم را در شغلم پیدا کنم. داعش شروع به فعالیت کرده بود و من اخبار را دنبال می کردم، می دیدم که با نام "اسلام" و یا با ذکر "الله اکبر" و یا "لا اله الا الله" جنایات بسیاری را انجام می دهند و این سوال برای من ایجاد شده بود که این چه تفکری است که با آن حق چنین کشتار هایی وجود دارد.

 اگر این افکار اسلام است پس اسلامی که ما آن را می شناسیم کجاست، خودم را موظف می دانستم که سوالات ذهنی ام را پاسخ دهم پس تصمیم گرفتم به عراق بروم تنها یک هفته پس از نامزدی ام بسیار تلاش کردم تا ارتباط برقرار کنم و بتوانم خودم را به جایی برسانم که انتظارش را داشتم، این کار اصلا ساده نبود چرا که رسانه ی من هیچ حمایتی از سفرم به عراق نمی کرد و این من بودم که به تنهایی باید راهی برای رسیدن به میان داعش پیدا می کردم، افسری را پیدا کردم که پدرش در جنگ ایران و عراق با اینکه عراقی بود علیه عراق می جنگید و مادرش هم ایرانی بود بنابر این فارسی را بلد بود.

 

 

من همراه با او به مدرسه ای که مقر داعش بود در نزدیکی سامرا رفتم. حدود ساعت 4 صبح بود که سر و صدای زیادی را شنیدم از خواب که بیدار شدم مدام می شنیدم که به عربی می گویند حاج جواد شهید شد. تنها کسی که من در آن منطقه می شناختم یعنی همان افسر عراقی شهید شده بود و من تنها مانده بودم. در آن منطقه محاصره شده بودیم و این اولین باری بود که من جنگ را از نزدیک می دیدم.

 من تنها ایرانی در آن محاصره بودم، به ارتش عراق اطلاع دادند که در میان ما یک ایرانی هست و اینجا بود که متوجه شدم ایرانی ها برای داعش بسیار ارزشمند اند و اگر به دست داعش بیافتم نمی توان تصور کرد که چه اتفاقی برایم خواهد افتاد. ارتش عراق با خبرگزاری من ارتباط بر قرار کرد و جالب اینجا بود که خبرگزاری من اعلام کرد عکاس مربوط به ماست اما ما او را به ماموریت نفرستاده ایم و این یعنی من تنها تر از همیشه در خطرناک ترین نقطه ی دنیا برای یک ایرانی ایستاده بودم، بالاخره ارتش عراق ما را از آن منطقه به سمت بغداد خارج کرد و به ایران فرستاد. این تجربه به من نشان داد که تمام خواسته های من در جنگ وجود دارد و جای من به عنوان یک عکاس در جنگ است. پس از آن با نیرو های هشت الشعبی که در آن عملیات حضور داشتند آشنا شده بودم و از آنها خواستم در عملیات های بعدی مرا هم با خود ببرند.

 

وی در ادامه افزود:

 عملیات آزاد سازی موصل شروع شده بود به آنجا رفتم این عملیات بسیار سخت بود و خطرات بسیاری در آن برایم رخ داد یک دشت وسیع بود که باید از آنجا عبور می کردیم، در آن دشت یک ماشین انتحاری به ماشینی که در آن بودم نزدیک شد صدای راننده را می شنیدم که فریاد میزد انتحاری از راست، ماشین سرعت گرفت و انتحاری از ماشین پیاده شد تا ما را منفجر کند اما به ماشین پشتی ما برخورد کرد و ما به سرعت از آنجا خارج شدیم در این عملیات اطراف موصل آزاد شده بود، در عملیات دیگر قرار بود شهر فلوجه آزاد شود به این عملیات دیر رسیدم و بسیار ناراحت بودم، در این میان یکی از همکارانم به نام مرتضی نیکو باز حرفی را به من زد که تمام ناراحتی ام را از بین برد او به من گفت: "ناراحت نباش تو الان در فلوجه هستی و فرصت عکاسی داری از همین فرصت استفاده کن و بهترین عکس هایی که می توانی را بگیر جنگ وسیع است و تو نمی توانی تمام آنرا به تصویر بکشی پس بهترین تصاویر را از جایی که می توانی تهیه کن" از آن به بعد هر جایی که بودم را به بهترین شکل به تصویر کشیدم؛ عملیات دیگری که در آن حضور داشتم عملیات هویجه بود و می توانم آنرا بهترین عملیاتی بدانم که در آن عکاسی کردم چرا که از ابتدای عملیات حضور داشتم و توانستم آزادانه تر عکاسی کنم، به طور کاملا اتفاقی توانستم با فرمانده ی عملیات آشنا شوم و در تمام نقاط جنگ عکاسی کنم، نکته ی جالب این بود که عراقی ها بسیار به خورد و خوراک اهمیت می دادند و در این عملیات ابتدای ورود ما گله ی گوسفندی وجود داشت که در پایان عملیات تمام آن گوسفندان خورده شده بودند و این موضوع که در جنگ تا این حد خورد و خوراک برایشان مهم بود برایم جالب بود.

خبرنگار اسپوتنیک در تهران در رابطه با شرایط حضور آقای حسین ولایتی در جنگ و چگونگی برخورد خانوده ی ایشان با این موضوع از او پرسید:

 

 

اولین حضورم در جنگ یک هفته بعد از نامزدی ام بود، به همسرم نگفتم که به جنگ می روم صرفا می دانست که به یک ماموریت در عراق می روم هنگامی که در محاصره بودیم از طریق خبرگزاری ام متوجه این موضوع شد و پس از بازگشتم به او گفتم: من می توانم دیگر به جنگ نروم و عکاسی باشم که تو انتظار داری اما دیگر عکاسی نیستم که خودم دوست دارم؛ او هم برای علاقه ی من این موضوع را پذیرفت و تلاش کرد تا بپذیرد که عکاسی برای من در جنگ معنی پیدا می کند، هنوز هم وقتی می خواهم به جنگی بروم به او می گویم به منطقه ای می روم که آزاد شده و کاملا امن است، شاید عکاسی در جنگ هیچگاه برای من تمام نشود چرا که هنوز هم مناطق بسیاری وجود دارد که عمیقا می خواهم در آنجا باشم مانند یمن، در یمن یک نسل کشی واقعی در حال وقوع است که شاید توجه رسانه ای به آن در حد فاجعه گسترده نیست و این به عنوان یک عکاس جنگی وظیفه ی من است که آنجا باشم و این جنایات را به جهانیان نشان دهم.