خاور خانم، رستورانی بر بلندای دریای خزر + تصاویر

اسپوتنیک— خاور خانم بانوی خلاق شمالی است با مدرک دیپلم که سرمایه خاصی برای راه اندازی کسب و کار خود نداشته و از وام و تسهیلاتی برای توسعه کار خود نیز استفاده نکرده است اما با تلاش و کوشش و ذهن کارآفرینی که دارد توانست صاحب یکی از رستوران های پرطرفدار در ایران و در سطح بین المللی شود.

امروز رستوران خاور خانم تبدیل به رستورانی شده است که افراد از دیگر کشورها و استان های ایران به عشق غذاهای محلی و چشم انداز بی نظیرش راهی ده سرولات در استان گیلان می شوند.

سرولات دهکده ای است در دامنه کوهی جنگلی که بستری فراهم کرده است تا جنگل و آسمان در امتداد هم بی پایان شوند و در فرودست کشتزارها و جلگه سبز رنگ شمال ایران به دریا منتهی شود و از همین رو چشم انداز منحصر بفرد و افق شگفت انگیزی را بیافریند.

ماجرای خاور خانم زیاد پیچیده نیست، داستان زن ایرانی با پشتکار است که همانند بسیاری از بانوان دیگر ایران زمین برای زندگی بهتر خود و همسرش تلاش می کند و بیش از پیش بر سخت کوشی بانوان شمالی صحه گذاشته است. خاور خانم صاحب یک کسب و کار خودمانی با غذاهای خوشمزه است که در پشت آن فکری بکر و ذهنی کارآفرین پنهان است. خاور خانم معتقد است در هر شرایطی حتی با وجود تحریم ها و مشکلات اقتصادی می توان موفق بود و اگر روزی رسد که برای او کاری نباشد حاضر است سنگ از رودخانه استخراج کند و سر جاده بفروشد. او اکنون نه تنها زندگی خود و همسر و خویشاوندان خود را سروسامان داده است بلکه اعتباری برای روستای خود خریده و زندگی بسیاری از هم روستایی های خود را دگرگون کرده است.

جالب است بدانید که کسب و کار خلاق این بانوی کارآفرین و خوش ذوق گیلانی، بازتاب های گسترده ای در داخل و خارج از کشور ایران نیز داشته است.  بسیاری از خبرگزاری ها و نشریات داخلی ایرانی و خارجی، به انتشار گزارشاتی مستند و مصور از کسب و کار خودمانی خاور خانم پرداختند.

مصاحبه گزارشگر اسپوتنیک را با این بانوی شیرین سخن در زیر می خوانیم.

اسپوتنیک: ایده افتتاح این رستوران از کجا آمده است؟

من خاور جربانیان، متولد سال  ۱۳۴۸ ساکن روستای سرولات چابکسر، ۲۵ سال است که مشغول به این کار  هستم و دوست دارم همچنان به همین کار ادامه بدهم. اما از روز اول رستوران من به این شکل شیک نبود. من معتقد بودم که از همان روز اول نباید مکانی با وسایل گران اجاره کرد که به اقتصاد جامعه ضرر برساند. من با جهیزیه عروسی خود شروع کردم. ماجرا از این قرار بود که پس از گرفتن دیپلم و پس ازدواج با همسرم، اکبر لطفی نژاد قصد داشتیم کار کنیم اما در روستای ما کار نبود. همه افراد روستا به کاشتن چای و کشت پرتغال مشغول بودند که درآمد بالایی نداشت. پس از آن من و همسرم تصمیم گرفتیم به قزوین برویم و کار کنیم. من در آنجا مدتی در یک مطب به کار منشی گری و تزریقات مشغول بودم. حتی در آنجا کار نظافت نیز انجام دادم. پس از ۴ سال بعلت اینکه همسر من تک پسر بود و خانواده او به او نیاز داشتند به سرولات برگشتیم و در این مکان که در حال حاضر رستوران است خانه ای ساختیم به همراه بالکن و زندگی می کردیم. همین بالکن سبب شد تا یک خانواده گردشگر اصفهانی را به خود جذب کند و از من خواستند تا در این بالکن نهار بخورند. ما به آنها اجازه این کار را دادیم. پس از آن این خانواده از ما خواستند تا چند روزی در این خانه بمانند. در آن زمان اجاره ویلا و خانه در شمال ایران رسم نبود. ما به آنها اجازه دادیم تا چند روزی در خانه ما بمانند و من مشغول به آشپزی محلی برای آنان شدم. آنها از غذاهای محلی مانند میرزاقاسمی بسیار استقبال کردند و پس از دو شب ۱۰ هزار تومان برای ماندن در این مکان و ۵۰ هزار تومان برای آشپزی به من دستمزد دادند و من بسیار خوشحال شدم چرا که با دو هفته کار در آن روستا و کشاورزی نیز این مبلغ بدست نمی آمد. همین اتفاق سبب دوستی ما با آن خانواده اصفهانی شد و سال ها آن خانواده به همراه خانواده های دیگر می آمدند و آنها نیز به خانواده های دیگر اطلاع می دادند و این حلقه ادامه داشت تا جایی که دیگر خانه ما برای آنان جایی نداشت. برای همین من از مردم روستا خواستم تا آنها نیز خانه های خود را در اختیار این خانواده ها بگذارند و از آنان اجاره بگیرند.  پس از آن من و همسرم به این فکر افتادیم تا بالکنی بزرگتر بسازیم تا افراد بیشتری در آن جای بگیرند و اتاقکی در زیر آن ساختیم. برای پذیرایی نیز از لوازم جهیزیه خود استفاده می کردم. در کنار پذیرایی از مهمانان نیز محصولات روستایی مانند رب آلوچه و سبزی محلی نیز می فروختم.

همسایه های دیگر روستا نیز که دیگر برای خود معروف شده بودند و میهمانان خاص خود را داشتند نیز این کار را رادامه دادند و پس از آن، این روستا که تا قبل از این مسافران کمی به خود می دید به جایی رسید که میزبان گروه گروه مسافر بود. ما نیز کم کم خانه خود را به رستوران تبدیل کردیم و با توصیه مسافران و گردشگران، کمکم آن را توسعه دادیم.

اسپوتنیک: چه غذاهایی در این رستوران سرو می شود؟

غذاهای این رستوران محلی است و ما معتقدیم که در این مکان نباید غذاهای ایرانی معمول را که در رستوران های دیگر سرو می شود به مشتری بدهیم چرا که غذاهایی مانتد مرغ شکم پر، کباب ترش، میرزاقاسمی، باقلاقاتق، ترشی تره را فقط می توانند در این مکان نوش جان کنند.

اسپوتنیک: آیا مسافران از کیفیت غذای شما راضی هستند؟

۸۰ درصد مسافران از کیفیت این رستوران راضی هستند اما ۲۰ درصد بعلت مواد اولیه که در فصول مختلف طعم های متفاوتی دارد ناراضی هستند. مثلا سبزی های بهار بسیار خوشمزه است و طعم منحصر بفردی دارد اما سبزی های پاییز زیاد خوشمزه نیست. همچنین گاهی پیش می آید که گوشت کمی سفت باشد که امری طبیعی است.

اسپوتنیک: چه برنامه ای برای آینده این رستوران دارید؟

من به اندازه کافی درآمد دارم که برای خانواده ما کافی است. ضمن اینکه من همیشه خود خرید این رستوران را انجام می دهم چرا که کیفیت مورد نظر خود را خریداری می کنم و خود باید نظارت داشته باشم. من هر روز ۶ تا ۷ صبح به بازار چابکسر و رامسر می روم و خرید می کنم برای همین توسعه این رستوران از عهده من خارج است. ما در نظر داریم به همین صورت اداره این رستوران را ادامه دهیم.

اسپوتنیک: شما برای چه تعدادی از اهالی روستا کارآفرینی کرده اید؟

پرسنل این رستوران حدود ۴۰ نفر می باشد که همه از اهالی سرولات و روستاهای اطراف هستند و بیشتر کارکنان را خانم ها تشکیل می دهند. روزهای پنج شنبه و جمعه ۴۰ نفر در این مکان مشغول به کار هستند و روزهای دیگر حدود ۲۵ نفر می باشند. روزهای دوشنبه نیز رستوران تعطیل است.

​

اسپوتنیک: گردشگران بیشتر از چه کشورهایی به رستوران شما می آیند و از چه طریق با آن آشنا شده اند؟

مسافرین این رستوران از تمام کشورها بالاخص آمریکا، ترکیه و کشورهای عربی می باشد. مستندی از رستوران من در صدا و سیمای ایران ساخته شد که از تلویزیون ایران و سایر کشورها پخش شد و از همان جا رستوران من در میان گردشگران خارجی معروف شد. گاهی پیش می آید که گردشگران آدرس رستوران من را از مردم عادی بپرسند و سپس به اینجا بیایند.

​

اسپوتنیک: آیا تحریم ها و مشکلات اقتصادی بر کار شما تاثیر گذاشته است؟

تحریم ها بر کار من تاثیر چندانی نگذاشته است. البته درست است که قیمت گوشت چندین برابر شده است اما من به سود کم و فروش زیاد معتقد هستم. قیمت غذاهای این رستوران از قیمت مصوب سازمان کمی پایین تر است بنابراین فروش من بیشتر می باشد و این برای من از نظر مالی مقرون به صرفه تر می باشد. مثلا غذایی که قیمن مصوب آن ۵۵ هزار تومان می باشد در رستوران من به قیمت ۵۰ هزار تومان به فروش می رسد. مشتریان این رستوران از ۲۰۰ نفر در روز تا ۴۰۰ الی ۵۰۰ نفر می باشد.

اسپوتنیک: مهمترین ویژگی رستوران خاور خانم جیست؟

بالکن رستوران مهمترین جای رستوران است که گردشگران را به خود جذب می کند. مکان من به دریا بسیار نزدیک است و از چشم اندار مناسب و منحصربفردی برخوردار است.

اسپوتنیک: توصیه خاور خانم به دیگر رستوران ها

من توصیه می کنم که مردم روستا، گردشگران و مسافرهای را دوست داشته باشند، به آنها احترام بگذارند و با آنها مهربان باشند. من برای آوردن گردشگر به این روستا خیلی زحمت کشیدم. توصیه من به دیگر رستوران های این منطقه این است که به سود کم راضی باشند چرا که خدا خودش روزی رسان است و اگر افراد به سود کم راضی باشند، خدا خود کارها را درست می کند.

به عقیده من خواستن توانستن است. من معتقدم حتی برای پیشرفت مالی می توان از سنگ رودخانه استفاده کرد و آن را به افرادی که ساختمان می سازند فروخت. باید از ناچیزترین  امکانات برای کارآفرینی استفاده کرد. متاسفانه عده ای پس از اینکه موفقیت من را در کار رستوران مشاهده کردند با اخذ وام های سنگین شروع به احداث رستوران کردند که با شکست مواجه شد. نباید از ابتدا با هزینه های سنگین هر کاری را شروع کرد بلکه باید از کم شروع کرد و پس از موفقیت کار را توسعه داد.

من موفقیت های خود را مدیون التفات خداوند و توکل به او و همچنین پشتکار خود در زندگی می دانم. از همین جا از همسرم و فرزندان خواهرم تشکر می کنم. من همیشه در زندگی ساده زیست بودم و همین امر من را به جلو برد. من و همسرم همیشه نهار خود را با کارگران می خوریم و حتی برای خوردن چای این طور نیست که من به آنها دستور دهم تا بیاورند بلکه خودم زحمت ریختن چای را می کشم و کارگران را صدا میکنم تا با هم چای بنوشیم.