آیا واقعا قرار بود بیانیه به این شکل خوانده شود و فقط بر گذر از 3.67 درصد تاکید شود؟
آیا قرار نبود در مورد فعال سازی مجدد تاسیسات اراک تصمیمی گرفته شود؟
اگر قرار بود که ایران چراغ سبز برای گفتگو با ایالات متحده در زمینه مسایل هسته ای نشان دهد، چرا یکسال پیش این کار را انجام نداد، زمانی که هنوز ایالات متحده شروع به وضع تحریم های باصطلاح فلج کننده نکرده بود؟
به هر حال سوال های زیادی مطرح است که برخی احتمالا بتوان برای آن پاسخ یافت و برخی شاید نیاز به زمان داشته باشد تا بتوان برایش پاسخ یافت.
نکته ای که بسیاری بر آن تاکید دارد این است که تماس تلفنی آقای ایمانیوئل مکرون رئیس جمهوری فرانسه با آقای روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران تاثیر بسیار زیادی در تغییر روند ماجرا داشته.
ظاهرا سفر نخست وزیر ژاپن به تهران بی نتیجه نبوده و آقای شینزو آبه در ملاقات های خود با رهبران کشورهای گروه بیست در اوساکای ژاپن همه را در جریان سفر خود به تهران و وضعیت ایران قرار داد و به آنها گوشزد کرد که چهل سال تحریم به علاوه یکسال تحریم به اصطلاح فلج کننده ترامپ نتوانسته ایرانی ها را به زانو در بیاورد و اگر آقای ترامپ چهل سال دیگر هم بخواهد به این روند ادامه دهد باز هم نخواهد توانست ایرانی ها را به زانو در بیاورد و آمریکا باید سیاست خود در قبال ایران را تغییر دهد.
قطعا وی گزارش ویژه ای به آقای ترامپ و آقای مکرون ارائه داده و مشخص است این گزارش بسیار تاثیر گذار بوده.
مشخص است که نخست وزیر ژاپن به رئیس جمهوری فرانسه گفته مبادا بگویید که نمی توانید و یا نمی خواهید کاری انجام دهید و یا اینکه ایرانی ها را تهدید کنید چون قطعا گوشی را قطع خواهند کرد.
فرانسه هم جزو متحدین اصلی ایالات متحده ای اروپا و جهان به شمار می آید و بعید است که رئیس جمهوری فرانسه بدون هماهنگی آقای ترامپ این سخنان را بیان کرده باشد یا وعده وعیدی داده باشد.
همچنین باید توجه داشت که در اوساکا آقای ترامپ هم به بحث میانجی گری آقای مکرون اشاره کرد.
از سوی دیگر قطعا گفتگو های پرزیدنت ولادیمیر پوتین با پرزیدنت ترامپ از یکسو و پرزیدنت شی جین پینگ با ترامپ از سوی دیگر به نوعی در رویکرد آمریکا به رفتار با ایران تاثیر بسزایی داشت، مشخص است که رئیس جمهوری آمریکا نتوانسته نه رهبر روسیه و نه رهبر چین را متقاعد کند تا با او در قبال ایران همکاری داشته باشند و به احتمال زیاد نه فقط با پاسخ منفی مواجه شده بلکه با واکنش غیر منتظره حمایت این رهبران از ایران مواجه شده.
اگر به جریانات دو ماه اخیر نگاه کنید می بینید طی این دو ماه تغییرات زیادی در منطقه خاورمیانه رخ داده.
ایالات متحده قدم اول را با قلدری و عربده کشی در مقابل ایران شروع کرد اما امروزه می بینیم که رئیس جمهوری آن فقط به تویت های خلاصه بسنده می کند و دیگر آن تهدیدات وجود ندارد.
چرا؟
آنها متوجه شدند که شوخی شوخی شاید وارد یک جنگ تمام عیار شوند و ایرانی ها هیچ ابایی از ورود به چنین جنگی ندارند در حالی که شرایط ایالات متحده و همپیمانان اش اجازه نمی دهد که آنها بخواهند با ایران وارد جنگ شوند.
ماجرای سرنگونی پهباد آمریکایی صدها و یا شاید هزارها پیغام برای آمریکایی ها داشت که اگر بخواهیم همه را خلاصه کنیم این است که "این رقیب آن رقیبی نیست که فکر می کردد، خیلی زور اش زیاد است".
از سوی دیگر جلسات اوساکا به آمریکایی ها نشان داد که ایران نه فقط به توانمندی دفاعی خود اطمینان دارد بلکه متحدین بین المللی ای دارد که حاضر هستند سر به زنگاه پشت سرش بایستند.
وطبیعتا سخنان صریح مقامات روسی چه در مورد ماجرای نفتکش وچه در مورد تصمیمات ایران در مورد تعلیق تعهدات خود در برجام نشان داد که روسیه محکم کنار ایران ایستاده.
از سوی دیگر علیرغم تحریم های آمریکا اما چینی ها رسما خرید نفت از ایران را نه فقط ادامه داده اند بلکه افزایش هم داده اند تا آنها نیز نشان دهند که با توانمندی اقتصادی خود کنار ایران هستند.
آقای شینزو آبه همچنین از آقای رجب طیب اردوغان رئیس جمهوری ترکیه که روابط بسیار صمیمی ای دارد تقاضا کرد که در بحث میانجی گری مشارکت داشته باشد وبه او کمک کند.
بدیهی است وقتی که آمریکایی متوجه شدند که باد آنگونه که بادبان هایشان آرزو داشتند نمی وزد مجبور شدند سیاست های خود را تعدیل کنند.
همه این ماجرا ها دست به دست هم داد تا رئیس جمهوری فرانسه با دست پر سراغ آقای روحانی بیاید و تقاضا کند تا ایران یک فرصت دیگر به اروپایی ها بدهد.
مشاهده کردیم ایران هم تلاش نکرد دست رد به سینه آنها بزند و به این دلیل دست و بال آنها را نبست و فضای چانه زنی را باز نگاه داشت.
ظاهرا قرار است طی هفته آتی هم مشاور سیاسی آقای مکرون به ایران بیاید تا تعهدات جدید اروپایی ها جهت راضی کردن ایرانی ها را مطرح کند هم اینکه روز 15 ژوئیه قرار است جلسه ای برگزار شود که مقامات ایرانی و مقامات 1+4 تلاش کنند که برجام را نجات دهند.
