یعنی رو که هیچ، واقعا باید گفت که برخی اروپایی ها را از فرط پر رویی نمی دانیم کجای دلمان باید قرار دهیم.
پس از توافق هسته ای هیات های متعددی از کشورهای اروپایی به ایران سفر کردند و بسیاری از شرکت های اروپایی قرارداد های کذایی با ایران به امضا رساندند اما همان زمان هم به بهانه های مختلف از انجام تعهدات خود سرباز می زدند و امروز و فردا می کردند تا تعهدات خود را انجام دهند.
اگر همان زمان اروپایی ها به قول معروف توافقات خود را فقط بند نکرده بودند و به مرحله اجرا رسانده بودند قطعا خروج از توافق هسته ای برای ایالات متحده بسیار مشکل تر می شد.
قطعا در صورتی که پروژه های کذایی که اروپایی ها مدعی بودند تصمیم دارند در ایران اجرا کنند قبل از به قدرت رسیدن آقای ترامپ به بالای پنجاه درصد رسیده بود اروپایی ها می توانستند به آمریکا بگویند که بخش اعظم پروژه ها انجام شده و نمی توانند از بازار ایران خارج شوند اما از همان ابتدا هم حضور اروپایی ها بد تر از عدم حضورشان بود هم جا را تنگ کرده بودند و قرارداد ها را امضا کرده بودند تا مبادا شرکت های دیگر این قرارداد ها را به امضا برسانند هم اینکه به تعهدات خود عمل نمی کردند.
شاید بتوان گفت یکی از دلایل ناراحتی آمریکایی ها از توافق هسته ای هم وجود همین اروپایی ها بود.
چون پشت پرده آمریکایی ها توقع داشتند سهم بزرگ توافق ها و قرارداد ها در ایران را به چنگ آورند در حالی که اروپایی ها همه پروژه ها را مصطلحا زخمی کرده بودند.
آیا به یاد دارید که زمان آقای اوباما چه قدر سیاستمداران آمریکایی معترض بودند که چرا اروپایی ها همه قراردادها با ایران را به امضا رسانده اند.
همین آقای ترامپ معترض بود که چرا ایران با شرکت ایرباس برای خرید هواپیما قرارداد بسته و با بویینگ قرارداد نبسته.
حتی بسیاری باور داشتند که اگر ایرانی ها بیشتر قرارداد ها را با شرکت های آمریکایی بسته بودند آنوقت همین شرکت ها مانع خروج آمریکا از برجام می شدند.
وقتی هم که ترامپ اعلام کرد تصمیم دارد از توافق هسته ای خارج شود بلا فاصله همه شرکت های اروپایی بلا فاصله تمکین کردند و کشورهایشان حتی یک قدم هم برای ابقای آنها در ایران بر نداشتند.
جالب اینکه این شرکت ها هم هیچ تلاشی برای ماندن در ایران نکردند و هیچ فشاری به سیاست مداران نیاوردند تا از بقای آنها در ایران حمایت کنند.
بدیهی بود اگر کشورهای اروپایی می خواستند، می توانستند قوانینی تصویب کنند که بر مبنای آن ایالات متحده حق نداشته باشد قوانین ثانویه خود را بر شرکت های اروپایی تعمیم دهد، اما چنین کاری را انجام ندادند.
وقتی که ترامپ از توافق هسته ای خارج شد همین اروپایی ها بودند که با وعده وعید های کذایی خود دولت ایران را مجاب کردند تا در توافق هسته ای باقی بماند و همه تعهدات خود را اجرا کند و وعده دادند که قوانینی برای ابقای توافق هسته ای و امکان تعامل ایران با دیگر کشورها را به تصویب برسانند و نام بسته پیشنهادی خود را SPV گذاشتند.
آیا وزرای خارجه کشورهای اروپایی می توانند حتی یک قدم از قدم هایی که برای SPV برداشته اند را توضیح دهند؟
طبق توافق هسته ای همه تحریم هایی که به دلیل برنامه هسته ای ایران وضع شده بود باید برداشته می شد و همچنین همه محدودیت های بانکی باید رفع می شد.
آیا چنین شد؟
تعهدات اروپایی ها در همین چهارچوب بود، بد نیست بفرمایند که به کدام تعهد خود در برجام عمل کردند، حتی یک تعهد ؟
پس از یک سال بدون اینکه خجالت بکشند طرحی موسوم به INSTEX را مطرح کردند که الگو برداری شده از ماجرای نفت در مقابل غذای عراق زمان صدام حسین بود.
البته این طرح INSTEX هم به این دلیل مطرح نشد که آنها واقعا می خواستند برجام را نگه دارند و یا اینکه به ایران کمک کنند بلکه به این دلیل مطرح شد که طبق همه قوانین و مقررات بین المللی کشورها مجاز نیستند غذا و دارو را تحریم کنند و اروپایی ها باور داشتند که به این ترتیب می ت وانند به آمریکا کمک کنند نه به ایران.
جالب اینکه همان طرح INSTEX را هم اجرا نکردند چون ایالات متحده ظاهرا به آنها گفته که سازمان ملل و مجامع بین المللی را خریده.
این جمله اخیر نیز بی دلیل نیست، در همین حوادث سیل اخیر سازمان ملل ثابت کرد که صد در صد مطیع ایالات متحده می باشد و علیرغم اینکه طبق همه مقررات بین المللی می بایست به سیل زدگان ایرانی کمک می کرد اما به تحریم های آمریکا تمکین کرد و هیچ کمکی که کمک به حساب آید را به ایران نفرستاد.
قبلا نیز مقاله ای در این باره نوشته ام و خوانندگان می توانند به دفتر نمایندگی سازمان ملل در تهران زنگ بزنند و سوال کنند پول هایی که برای کمک به سیل زدگان ایرانی و یا حتی پول هایی که قبل تر برای زلزله زدگان کرمانشاه جمع شده بود کجاست.
همچنین می توانند از همان دفتر نمایندگی سازمان ملل در تهران سوال کنند که چه داروها وتجهیزات پزشکی ای به دلیل تحریم های آمریکا برای ایران ارسال نشد.
بد نیست حتی به سفارت های کشورهای اروپایی زنگ بزنید و سوال کنید که کدام بند از برجام را اجرا کرده اند، شاید ما نمی دانیم.
به جز کشور نروژ که با جسارت در مقابل ایالات متحده ایستاد و از کانال سازمان های مردم نهاد هم کمک های مالی وهم کمک های بشر دوستانه را برای سیل زدگان ارسال کرد کدام کشور اروپایی دیگر حاضر شدند برای امور انسان دوستانه هم که شده در مقابل ایالات متحده بایستند و یا اینکه به تعهدات خود حال چه طبق برجام چه طبق وظیفه انسانی عمل کنند؟
البته شاید بتوان گفت خود ما ایرانی ها هم بسیار مقصر هستند که این رفتار اروپایی ها که تکراری است را فراموش می کنیم و مجددا روی آنها حساب باز می کنیم و بازار های خود را برای آنها باز می کنیم.
قبل از توافق هسته هم اروپایی ها یکبار دیگر بی اعتبار بودن خود را نشان داده بودند اما ایرانی ها آنها را بخشیدند.
شاید برخی به یاد داشته باشند که همین کارخانه های پژو و رنو در دوران آقای اوباما به یکباره ایران را ترک کردند و تعهدات خود جهت تامین قطعات خودروهایی که به ایرانی ها فروخته بودند را انجام ندادند.
شرکت هایی مانند توتال و بی پی و یا زیمنس و… به کنار.
هر چه امروز ما ایرانی ها می کشیم به دلیل همین دورویی تاریخی اروپایی ها بوده و می باشد.
آیا وقت آن نرسیده هم به اروپایی ها و هم به مجامع بین المللی با صدای رسا بگوییم شرمتان باد باید خجالت بکشید که اصلا در این موارد اظهار نظر کنید، اگر سکوت اختیار کنید شاید احترامتان محفوظ بماند.
وقت آن رسیده آنهایی که روی اروپایی ها حساب باز کرده اند متوجه شوند که اینها امروزه شغال هایی هستند که در همه زمینه ها ایالات متحده را همراهی می کنند تا شاید از ته مانده غذای آمریکا چیزی به آنها برسد و دیگر اعتباری ندارد و طبق گفته وزیر امور خارجه انگلیس حتی اگر ایالات متحده جنگی بر علیه ایران راه بیاندازد آنها در خط مقدم همراه آمریکا بر علیه ایران خواهند جنگید.
