چرا تهدید؟!

نتانیاهو: اگر موجودیت اسرائیل در خطر باشد، به ایران حمله می‌کنیم.
ظریف: بولتون، بنیامین نتانیاهو، بن سلمان، بن زاید.
پمپئو: جنگ با ایران هدف ما نیست.
مردم ایران: left the group.
مردم آمریکا: left the group.
عراق: joined the group.
عراق: آماده میانجیگری میان ایران و آمریکا هستیم.
پوتین: joined the group.
پوتین: left the group.
ترامپ: هرگز دوباره آمریکا را تهدید نکنید.
ظریف: هرگز یک ایرانی را تهدید نکن.

این لشکر کشی‌ها و تهدیدهای روزانه شاید برای ترامپ و دوستان تنها یک عادت روزانه و یک خود‌شیرینی احمقانه باشد اما برای مردم ایران حکم سوهان بر روح و روان را دارد.
چیزی که در این بین ذهن همگان را درگیر کرده است در واقع این نیست که چه‌کسی باید چه‌کسی را تهدید کند بلکه سوال اصلی اینجاست که اصلا چرا باید تهدیدی وجود داشته باشد.

آیا ایالات متحده پس از افغانستان و عراق به دنبال جنگ دیگری در این منطقه است؟ آیا زمان آن نرسیده است که مردم بخت‌برگشته این منطقه نفسی نه به آرامی، که نفسی نه در زیر گلوله‌باران و موشک‌باران چاق کنند؟ خون بچه‌های اروپایی و آمریکایی رنگینتر از خون بچه‌های خاورمیانه است؟ در میان افغان‌ها، ایرانی‌ها و عراقی‌ها دانشمند، اندیشمند و هنرمند وجود ندارد؟ جبر جغرافیایی فقط و فقط برای این منطقه معنی دارد؟
کارنامه ایالات متحده در افغانستان و عراق برهمگان عیان است، نیازی به ساخت سومین ویرانه در منطقه نیست، بگذارید خاورمیانه از دست شما نفس بکشد؛ بگذارید مردم خود آمریکا از دست سیاست‌هایتان نفس بکشند. آقای ترامپ ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان!
حمله به ایران محکوم به تکرار اشتباهات گذشته ایالات متحده است، اشتباهی که غرامت آنرا مردم دو کشور پرداخت خواهند کرد. و در انتها کوبیدن بر طبل بلند جنگ نتیجه‌ای جز کر شدن گوش‌ها، کور شدن چشم‌ها، بر باد رفتن امیدها، انزجار و نفرت نخواهد داشت، نتایجی که در این کره خاکی باقی خواهند ماند و مانند دود روزی به چشم برپا کنندگان آتش جنگ خواهند رفت.