طی یکی دو هفته اخیر مجموعه ای که آقای ظریف نام بی 4 را برایشان انتخاب کرده کل توان خود را برای راه اندازی یک جنگ بر علیه ایران راه انداختند اما واکنش سیاسی و نظامی ایران منجر شد که نقشه های آنها، حد اقل تا به حال، ناکام بماند و حرکت کشتی های جنگی آنها به نوعی متوقف گردد.
تقریبا همه تحلیل گران متفق القول هستند که مواضع مقتدرانه ایران موجب پنجر شدن ناوهای B4 شده.
برخی سیاستمداران آمریکایی از جمله آقای ترامپ مشورت های افرادی مانند آقای جان بولتون که به عنوان سیاستمدار خون آشام ایالات متحده معروف هست را پذیرفته بودند و تصور داشتند که با لشکر کشی وراه انداختند هیاهو می توانند فشار حد اکثری بر ایران وارد کنند.
ظاهرا بقیه تیم بی 4 که متشکل از بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل و محمد بن سلمان ولیعهد عربستان سعودی و محمد بن راشد ولیعهد ابوظبی ماموریت داشتند تا شرایطی را ایجاد کنند تا ایران و آمریکا خواسته و یا ناخواسته وارد جنگ شوند و خواسته آنها به هیچ وجه فشار حد اکثری و یا حتی نشستن ایران و آمریکا بر پای میز مذاکره نبوده و نیست.
سوابق تاریخی و عملکرد ایالات متحده، حد اقل برای ایرانی ها، ثابت می کند که حتی اگر امروزه آقای روحانی اعلام کند که حاضر است با آقای ترامپ پای میز مذاکره بنشیند و حتی یک توافق یک طرفه را به امضا برساند که همه خواسته های آمریکا در آن گنجانده شود باز هم هیچ تضمینی وجود ندارد که آمریکایی ها به تعهدات خود عمل کنند و در نهایت باز هم مجموعه ای مانند مجموعه بی 4 پیدا خواهند شد تا آمریکا را به سمت جنگ با ایران بکشانند و خواسته های بیشتری را از ایران مطرح کنند.
حد اقل نتیجه برجام این مساله را برای همه ثابت کرد.
همین چند سال پیش در ایران دو طیف سیاسی وجود داشتند که یکی باور داشت می توان با مذاکره همه مشکلات را با آمریکا حل کرد و دیگری باور داشت که امکان ندارد آمریکا صادق باشد و قطعا یک جایی زیر همه تعهدات خود خواهد زد.
آمریکایی ها هم بخوبی می دانستند و می دانند که اگر برجام موفق می شد قطعا موضع جناحی که به دنبال گفتگو بود تقویت می شد و چه بسا به دنبال برجام های 2 و 3 می رفتند.
آنها علیرغم اینکه نسبت به این ماجرا اطمینان داشتند برجام را به هم زدند.
اگر آمریکایی ها نسبت به ایران صداقت داشتند بر اساس همه منطق ها باید تهدیدات خود در برجام را اجرا می کردند و سپس از راه حسن نیت و صداقت با ایران وارد گفتگو می شدند.
دلیل این اشتباهات بزرگ آمریکایی ها در مقابل ایران معمولا به این دلیل است که مشاورانشان افرادی هستند که هیچ آشنایی ای با واقعیت های ایران ندارند و حتی ایرانی های آنها هنوز در فضای چهل سال پیش ایران قرار دارند.
ارشد ترین مشاور فعلی آقای ترامپ یعنی آقای بولتون هنوز نمی تواند تفاوت ایران و عراق را متوجه شود و نظرات اش بر اساس نظرات افرادی است که بیش از اینکه در ایران زندگی کرده باشند در عراق و آلبانی زندگی کرده اند.
برخی دیگر از مشاوران آمریکایی ها به دلایل مختلف با ایران و ایرانی ها خصومت و دشمنی دارند و به همین دلیل اینها مشورت های اشتباه هم به مقامات آمریکایی و هم اروپایی می دهند.
برخی از ایرانی ها هم متوجه شده اند چگونه می توانند سر آمریکایی ها و اروپایی ها کلاه بگذارند و با سوار کردن دروغ و کلک وحقه بازی چیز هایی را به اروپایی ها و آمریکایی ها القا می کنند که به هیچ وجه حقیقت ندارد، و حتی برای دروغ های خود جایزه نوبل هم دریافت می کنند.
این بحث اخیر را بر اساس گفته و یا تحلیل اشخاص مطرح نمی کنم بلکه بر اساس واقعیاتی که به عینه مشاهده کرده ام مطرح می کنم.
مثلا اگر با جامعه دیپلماتیک خارجی در ایران ارتباط داشته باشید بخوبی می توانید مشاهده کنید که عموم دیپلمات های خارجی ای مخصوصا اروپایی که به ایران می آیند تازه کار هستند و یا اینکه هیچگونه اطلاعاتی در مورد ایران ندارند، برخی ایرانیان هستند که عموما با اینها ارتباط دارند و معمولا بسیاری از اینها از یک قشر خاص جامعه هستند که برای حفظ منافع خود حاضر هستند هرگونه دروغی که باشد سوار کنند و به این دیپلمات ها بگویند.
این دیپلمات ها هم به دلیل اینکه هیچ آشنایی ای با فضای جامعه ایران ندارند همان صحبت ها را مصداق واقعیت می دانند و قطعا به کشور خود منعکس می کنند.
اگر هم کسی بیاید و بخواهد واقعیت ها را برایشان باز کند فکر می کنند که به آنها دروغ می گوید.
بسیاری از آنها نمی توانند درک کنند که تهران شمال شهر نیست و ایران تهران نیست.
همین ماجرا منجر می شود که گزارش های اشتباهی را به مراکز خود منعکس کنند.
و خوب طبیعتا مقامات عالیه کشورهایشان بر همین اساس هم تصمیم بگیرند.
بسیاری از اینها تا همین چند صباح پیش باور داشتند ایران به هیچ وجه جرئت نخواهد کرد از توافق هسته ای خارج شود و حتی وقتی که در مورد احتمال تعلیق اجرای برخی تعهدات ایران صحبت می شد به گفته دیگر معتمدین شان استناد می کردند که امکان ندارد ایران چنین کاری را انجام دهد.
اما دیدیم که دولت ایران، همان دولتی که برجام را امضا کرده، تصمیم گرفت برخی تعهدات ایران را تعلیق کند و تهدید کرده شصت روز دیگر برخی تعهدات دیگر را تعلیق خواهد کرد.
این ماجرا نشان می دهد که وقتی بحث منافع ملی مطرح باشد همه ایرانی ها متحد می باشند، البته منظور ام از ایرانی ها آنهایی که به ایران وایرانی ها خیانت کرده اند و خیانت می کنند و با دشمن همدست می شوند و خواهان تحریم مردم ایران می باشند و یا پیشنهاد برنامه نفت در مقابل غذا را می دهند نیست.
منظورم ایرانی هایی است که چه در داخل چه در خارج وقتی هموطنانشان با سیل مواجه هستند قلبشان برای وطن وهموطنشان می تپد نه برای نوبل.
شرط بندی روی اینکه با تهدید می توانند ایران را وادار کنند که از تصمیمات خود پس بکشد اشتباه بسیار بزرگی است چون قطعا پس از شصت روز اگر خواسته های ایران محقق نشود قدم های دیگری بر خواهد داشت.
از منظور نظامی هم اگر بخواهیم به ماجرا نگاه کنیم بسیاری از مشاوران آمریکایی ها واروپایی ها شرط بندی می کردند که ایران جرئت رویارویی با آمریکایی ها را ندارد و اینکه می گوید اگر صادرات اش به صفر برسد هیچ نفتی از منطقه صادر نخواهد شد یک بلوف بیش نیست، اما همین هفته اخیر نشان داد که نظامی های ایران هیچ ابایی از رویارویی با آمریکایی ها ویا متحدینشان ندارند و اگر ایران تصمیم بگیرد صادرات نفت از منطقه را به صفر برساند همه ناوها و هواپیما بها و سیستم های دفاعی آمریکا و متحدانش در منطقه نمی توانند جلودار ایران و متحدین ایران در منطقه باشند.
با توجه به این شرایط مشاهده کردیم که لحن تند قبلی نسبت به ایران به یکباره تغییر کرد و ظاهرا برخی عاقلان در ایالات متحده و اروپا وارد عمل شده اند تا جلوی جنگ طلبی های گروه بی 4 را بگیرند.
آنها بخوبی متوجه هستند که ایالات متحده هیچ منفعتی از ورود به جنگ با ایران نخواهد برد و چه بسا ضرر های بسیاری خواهد کرد و این ماجرا نه فقط می تواند منجر به سرنگونی ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آتی شود بلکه می تواند به فروپاشی ایالات متحده نیز بیانجامد.
به همین دلیل هم می توان گفت ایران با دیپلماسی سیاسی و نظامی خود توانسته هم جهان و هم مخالفین گروه بی 4 را وادار کند تا دست به کار شوند و جلوی جنگ را بگیرند، البته باز هم مجبور هستم تکرار کنم، تا به حال.
