دانیل دفو کتاب رابیتسون کروزو را تمثیل ادبی زندگی واقعی می دانست. روانشناسان معاصر به افراد عصر حاضر توصیه می دهند قبل از گرفتن تصمیم مهم به این کتاب رو آورند.
اسپوتنیک به نقل از وبگاه "وزگلیاد" روسیه می نویسد که به گفته دفو در طول بسیاری سالها، این کتاب به عنوان خواندنی ویژه کودکان محوب می شد؛ بشریت ابتدا بسیاری از کتاب های بزرگ را به مهد کودک فرستاده بود، اما بعید است که آنها به این خاطر بدتر شده باشند.
دفو برای اثبات این ادعا یک قطعه از اندیشه های کروزو را یادآوری کرده که به خود چنین گفته بود:
"گاهی اوقات حالت ناامیدی به من دست داده بود، من احساس خستگی مرگبار را تجربه کردم؛ به منظور غلبه بر این احساسات تلخ، قلم را گرفتم و سعی کردم خودم را متقاعد کنم که در ناراحتی من چه چیز هنوز خوب است. من صفحه را نصف کردم و "بد" در سمت چپ نوشتم و "خوب" در سمت راست، و بعد حساب کردم که من در چه وضعیتی قرار گرفته ام… ".
این شیوه را روانشناسان دوره ما به افراد امروزی توصیه می کنند که می خواهند تصمیم گیری کنند و همانا قهرمان داستان روبینسون به آن متوسل شده که کتاب ماجراهای او دقیقا 300 سال پیش در آوریل 1719 از چاپ خارج شد. نام او روبینسون کروزو است.
ما این کتاب را "ماجراهای رابینسون کروزو" یا به سادگی با نام قهرمان اصلی نامگذاری کردیم، اما عنوان کامل آن:
"زندگی، ماجراهای غیر معمول و شگفت انگیز رابینسون کروزو، یک ملوان از یورک، که 28 سال به تنهایی در یک جزیره متروکه در نزدیکی ساحل آمریکا در کرانه رودخانه اورینوکو زندگی کرد ، جایی که بر اثر غرق شدن کشتی کل خدمه به جز او، درگذشت، و او را ناگهانی دزدان دریایی نجات دادند؛ این داستان نوشته شده توسط خود اواست." این یک خلاصه و تبلیغ رومان در یک جا است. دانیل دفو، مولف رمان، می دانست که چگونه باید توجه مردم را به آن جلب کرد.
او نه تنها این را به صورت نظری می دانست. هنگامی که او را که روزنامه نگار، طنزنویس و مقاله نویس بود به حبس و ایستادن در پای ستون ننگ محکوم کردند، او در سلول زندان "سرود به ستون ننگ" نوشت. دوستان او این اثر را منتشر کردند. اثر این اقدام از همه توقعات فراتر رفت. وقتی دفو به ستون نزدیک شد تماشاگران با کف زده ها از او استقبال، و او را گلباران کردند.
اما تعداد کمی از مردم می دانند که پیشنمونه قهرمان دانیل دفو آلکساندر سلکیرک، ملوان اسکاتلندی 19 ساله بود شد که خانواده اش را ترک کرد و برای خدمت به کشتی Cinque Ports رفت و در اقیانوس آرام در سال 1703 در حمله دزد دریایی Dampier شرکت کرد. بعد از چندی او دستیار ناخدا شد و با تعویض ناخدا وضع سلکیرک بعد شد و او تصمیم گرفت کشتی را ترک کند. در راه بسوی شیلی در نزدیکی مجمع الجزایر خوان فرناندز، او کشتی را ترک کرد. الکساندر امیدوار بود که انگلیس ها یا فرانسوی ها او را دیر یا زود بگیرند، بنابراین او تنها با اشیای ضروری رفت: چاقو، تبر، گلوله، باروت، وسایل ناوبری و پتو.
تنهایی در جزیره سبب آن نشد که روحیه سلکیرک شکسته شود. تفکر تحلیلی او به او کمک کرد تا در حالت وحشی زنده بماند. او یک خانه برای خود ساخت، یاد گرفت که چگونه برای خود غذا تهیه کند. او موجودات دریایی را شکار کرد و گیاهان خورد. بز های وحشی را اهلی کرد. یک روز او کشتی اسپانیایی را دید که در نزدیکی ساحل ظاهر شد. اما، با به یاد آوردن رقابت انگلستان و اسپانیا تصمیم گرفت پنهان شود.
به این ترتیب چهار سال سپری شد. کشتی اعزامی وودز راجرز Woods Rogers در نزدیکی این جزیره رد شد و با مهربانی آلکساندر را با خود برد. البته او ظاهر وحشی داشت: موی بلند، ریشی دراز، لباسی از پوست بز، بعلاوه او سخن انسانی را تقریبا از یاد برده که این حالت بعد از مدتی بهبود یافت. دفو بنا به گفته های وودز روجرز رمانی تالیف کرد که تا کنون شهرت جهانی دارد. جزیره ای که سلکیرک در آن زیسته تا به امروز هم جزیره رابینسون کروزو نامیده می شود و بسیاری گردشگران از آن بازدید می کنند.
به یاد می آوریم، تعریف داستان در باره روبینسون از خود قهرمان است. این سبک بیشتر خوانندگان را به شخص عامل در داستان مجذوب می کند. دفو ختی سه صد سال پیش خوب می دانست که خواننده هنگامی مایل به پیروی از ماجرا است، اگر او از تجربه مستقیم و زنده قهرمان داستان برخوردار است. محبوبیت فعلی ادبیات مستند، خاطرات و یادداشت ها بار دیگر صحت خالق رابینسون کروزو را تأیید می کند.
اما آنچه دانیل دفو نمی دانست این است که بعد از سیصد سال پس از انتشار کتاب او، افراد ثروتمند به طور داوطلبانه حاضراند مشقاتی را که به دوش رابینسون افتاده بودند، تجربه کنند و آنهم زیر دور بین تلویزیونی و با امکان تخلیه سریع از جزیره به محل های متمدن.
ماجرای رابینسون، که قرنها در قالب های گوناگون از یک رمان ماجراجویی بی ضرر تا بدزمانگی وجود داشته است، اکنون در قالب نمایش زنده تلویزیونی به تصویر کشیده شده و پخش می شود. با این حال، راستش اگر کسی به دفو ایده برنامه های تلویزیونی را توضیح می داد، او زیاد شگفت زده نشد که مردم دوست دارند تماشا کنند که چطور برادران اشان را که مجبور به زنده ماندن هستند، اذیت می کنند.
