به گزارش اسپوتنیک به نقل از تسنیم، ایران برای نخستین بار و در پاسخ به حملات موشکی عراق به شهرها و مناطق مسکونی ایران که تنها چند روز پس از آغاز جنگ تحمیلی شروع شده بود، در تاریخ 21 اسفند سال 1363، موشک بالستیک اسکاد B را از ایران به‌سوی عراق شلیک کرد.
این موشک پس از رایزنی‌های مقام های ایرانی از کشور لیبی دریافت شد. گرچه جمعی از اعضای توپخانه سپاه به‌فرماندهی حسن طهرانی‌مقدم، دوره آموزشی کار با موشک اسکادB را گذرانده بودند و می‌توانستند خود موشک شلیک کنند، اما قذافی دستور داده بود که تیم لیبیایی به‌فرماندهی ژنرال سلیمان به ایران بیایند و کار شلیک موشک‌ها را انجام بدهند.
سری اول این موشک ها در تاریخ زمستان سال 63 به ایران رسیدند.
پالایشگاه کرکوک در 250 کیلومتری بغداد به‌عنوان اولین هدف شلیک موشک انتخاب شد و عصر روز 19 اسفند دستور شلیک موشک به یگان موشکی حدید ابلاغ شد.
ساعت 8 شب 19 اسفند کاروان موشکی از پادگان شهید منتظری به‌سمت موضع حضرت زینب(س) حرکت کرد. لیبیایی‌ها مشغول آماده‌سازی مقدمات پرتاب موشک شدند، اما بخار آب در لوله‌ای که باید گاز هیدروژن را به بالن هواسنجی می‌رساند، یخ زده بود و هر کاری کردند که گرم شود، فایده‌ای نداشت. روغن هیدرولیک گهواره سکوی پرتاب موشک هم یخ زده بود و هر کاری کردند، نتوانستند موشک را عمود کنند، در نتیجه عملیات انجام نشد و نیروها به پادگان منتظری برگشتند. مقرر شد فرداشب دوباره عملیات را انجام بدهند و پیش از انجام عملیات، به‌طور طبیعی لوله‌ها را گرم نگه دارند و مانع از یخ‌زدگی شوند. ساعت 9 و نیم شب برای دومین بار کاروان موشکی از پادگان منتظری به‌راه افتاد. لیبیایی‌ها دور موشک را گرفته بودند و به هیچ کس اجازه نزدیک شدن به آن را نمی‌دادند. حدود ساعت دو و نیم شب (21 اسفند) کار گردان پرتاب تمام شد. دکمه فایر بین ژنرال سلیمان، حسن طهرانی‌مقدم و سیدعلی حسینی‌تاش (معاون وقت رحیم صفوی که جانشینی وزیر دفاع و معاونت راهبردی شورای عالی امنیت ملی را در کارنامه خود دارد) دست به دست شد که در نهایت حسینی‌تاش دکمه فایر را فشار داد و اولین موشک بالستیک از ایران پرتاب شد و موشک به پالایشگاه کرکوک اصابت کرد، اما عراقی‌ها آن را خرابکاری اعلام کردند.
پس از آن شلیک، چند شلیک دیگر نیز توسط لیبیایی‌ها انجام شد تا اینکه سلیمان از رفیق‌دوست خواست تا یک موشک به عربستان بزند؛ اما رفیق‌دوست مخالفت کرد و گفت: «فرمانده ما امام خمینی(ره) است و ما با عربستان نمی‌جنگیم.»، این بهانه‌ای شد تا لیبیایی‌ها که از سوی عراق تحت فشار بودند، برخی قطعات موشک‌ها را جدا سازند و به لیبی برگردند؛ حالا ایران مانده بود و چند موشک که برخی از قطعات آن را نداشت و به‌سختی می‌شد شلیک کرد. از آن پس هم لیبی به ایران موشک نداد.
