آنهایی که به شرایط داخلی عراق واقف هستند می دانند که آقای عبادی این حرف ها را به این دلیل زده که فعلا از موقعیت لغزانی در عراق برخوردار است و مجبور است هر طور شده نظر اکثریت پارلمان جدید را جلب کند تا مجددا به پست نخست وزیری برسد و برای اینکه به چنین هدفی برسد با صحبت های دو پهلو تلاش می کند که نظر همه جناح ها را کسب کند.
با توجه به مراودات اقتصادی موجود فیما بین ایران وعراق، عراق یکی از شرکای بسیار مهم تجاری ایران به حساب می آید وعلاوه بر صادرات کالا ایرانی های زیادی برای زیارت عتبات عالیات به عراق سفر می کنند.
علیرغم درآمد بسیار بالای عراق از بابت فروش نفت که حتی به مراتب از در آمد ایران از بابت فروش نفت در سالهای اخیر بیشتر بوده اما شرایط معیشتی مردم عراق، به دلیل رانت و اختلاس و دزدی مسئولین و سوء مدیریت، بسیار بحرانی بوده.
برخی باور دارند اصلی ترین دلیل رسیدن شرایط مردم در عراق به وضع موجود سیطره آمریکایی ها بر تصمیمات سیاسی رجال این کشور بوده و آمریکایی ها از زمان اشغال عراق تا به حال به شکل های مختلف این منت را بر سر مسئولین عراقی می گذارند که آنها عراق را از شر صدام حسین خلاص کردند و اگر آنها توانسته اند به پست و مقام و نون و نوایی برسند به دلیل حضور آمریکایی ها است.
مثل بسیاری از کشورهای دیگر برخی شخصیت های عراقی در دوران انتخابات تلاش می کنند خود را فراجناحی نشان دهند تا بتوانند آرای دیگران را کسب کنند و ظاهرا دیواری از دیوار ایران کوتاه تر پیدا نمی کنند که بالای آن بروند وپاهای خود را اینور و آنور دیوار آویزان کنند.
البته شاید هم مقصر ایرانی ها باشند که زمان سقوط بغداد و اربیل به دست داعش دست به کار شدند و به کمک همسایگان خود شتافتند و آقای عبادی شاید فراموش کرده زمانی که پست نخست وزیری را به دست گرفتند عراق با چه شرایطی مواجه بود و اگر ایران و همپیمانان ایران در عراق نبودند احتمالا دیگر پست نخست وزیری ای در بغداد وجود نداشت تا ایشان برای حفظ آن بخواهد سیاسی کاری کند.
بله ایرانی ها مقصر هستند که مانند آمریکایی ها هر لحظه این ماجرا را به مقامات عراقی گوشزد نمی کنند و تلاش نمی کنند مانند آمریکایی ها از آنها امتیاز بگیرند.
علیرغم درآمد بسیار بالای عراق از بابت فروش نفت که حتی به مراتب از در آمد ایران از بابت فروش نفت در سالهای اخیر بیشتر بوده اما شرایط معیشتی مردم عراق، به دلیل رانت و اختلاس و دزدی مسئولین و سوء مدیریت، بسیار بحرانی بوده.
برخی باور دارند اصلی ترین دلیل رسیدن شرایط مردم در عراق به وضع موجود سیطره آمریکایی ها بر تصمیمات سیاسی رجال این کشور بوده و آمریکایی ها از زمان اشغال عراق تا به حال به شکل های مختلف این منت را بر سر مسئولین عراقی می گذارند که آنها عراق را از شر صدام حسین خلاص کردند و اگر آنها توانسته اند به پست و مقام و نون و نوایی برسند به دلیل حضور آمریکایی ها است.
مثل بسیاری از کشورهای دیگر برخی شخصیت های عراقی در دوران انتخابات تلاش می کنند خود را فراجناحی نشان دهند تا بتوانند آرای دیگران را کسب کنند و ظاهرا دیواری از دیوار ایران کوتاه تر پیدا نمی کنند که بالای آن بروند وپاهای خود را اینور و آنور دیوار آویزان کنند.
البته شاید هم مقصر ایرانی ها باشند که زمان سقوط بغداد و اربیل به دست داعش دست به کار شدند و به کمک همسایگان خود شتافتند و آقای عبادی شاید فراموش کرده زمانی که پست نخست وزیری را به دست گرفتند عراق با چه شرایطی مواجه بود و اگر ایران و همپیمانان ایران در عراق نبودند احتمالا دیگر پست نخست وزیری ای در بغداد وجود نداشت تا ایشان برای حفظ آن بخواهد سیاسی کاری کند.
بله ایرانی ها مقصر هستند که مانند آمریکایی ها هر لحظه این ماجرا را به مقامات عراقی گوشزد نمی کنند و تلاش نمی کنند مانند آمریکایی ها از آنها امتیاز بگیرند.
دلیل این رفتار ایرانی ها هم این است که ایدئولوژی ایران بر سودجویی از همپیمانان و شرکای خود بنا نشده و اگر ایرانی ها روزی به عراقی ها کمک کردند به این دلیل نبوده که روزی به دنبال منت گذاشتن بر سر آنها باشد بلکه به این دلیل بود ملت عراق را ملت برادر خود می دانستند و می دانند و هر آنچه در اختیار دارند با آنها قسمت می کنند.
سر به زنگاه می بینیم که برخی شخصیت ها و مقامات عراقی برای اینکه بخواهند خود را فرا جناحی نشان دهند به سمت دشمنان ایران روی می آورند و با سعودی ها مثلا قول و قرار می گذارند و وقتی هم ماجرای برق در جنوب عراق پیش می آید به جای اینکه اعتراف کنند اصل ماجرا سرقت پول های برقی بوده که مردم پرداخت کردند و آنها به شرکت های خصوصی ایرانی پرداخت نکردند، به سمت عربستان روی می آورند تا به مردم بگویند ببینید برادران شیعه شما کاری برای شما نکردند اما همسایه های عرب به داد شما رسیدند.
البته از روز اولی که آقای عبادی به قدرت رسید تا به حال وی این روش رفتار را اتخاذ کرده و علیرغم اینکه وی با حمایت حزب الدعوه که مورد حمایت ایران بوده و هست به قدرت رسید وهنوز هم وابسته به همان پایگاه می باشد، وی اولین سفر بین المللی خود را از عربستان سعودی شروع کرد و بعد به ایران آمد تا بگوید که مثلا رابطه عراق با همسایگان عرب اش مهم تر از رابطه اش با برادران شیعه می باشد.
گو اینکه بسیاری از مقامات عراقی چون سفره چرب تری در عربستان یافت می شود از این سیاست پیروی می کنند.
نکته ای که اینجا مطرح است این می باشد که آیا با این اوصاف باز هم می توان آقای عبادی را دوست ایران تلقی کرد و یا اینکه دوستی وی با ایران فقط مصلحتی است واگر منافع وی اقتضا نکند ممکن است نه فقط به ایران پشت کند بلکه تلنگر هم بزند؟
البته سختی ها نشان می دهد دوستان واقعی که هستند و دوستان مصلحتی که هستند ولی هنوز شرایط ایران به جایی نرسیده که مدعیان دوستی فکر کنند دیگر باید پشت ایران را خالی کنند.
سر به زنگاه می بینیم که برخی شخصیت ها و مقامات عراقی برای اینکه بخواهند خود را فرا جناحی نشان دهند به سمت دشمنان ایران روی می آورند و با سعودی ها مثلا قول و قرار می گذارند و وقتی هم ماجرای برق در جنوب عراق پیش می آید به جای اینکه اعتراف کنند اصل ماجرا سرقت پول های برقی بوده که مردم پرداخت کردند و آنها به شرکت های خصوصی ایرانی پرداخت نکردند، به سمت عربستان روی می آورند تا به مردم بگویند ببینید برادران شیعه شما کاری برای شما نکردند اما همسایه های عرب به داد شما رسیدند.
البته از روز اولی که آقای عبادی به قدرت رسید تا به حال وی این روش رفتار را اتخاذ کرده و علیرغم اینکه وی با حمایت حزب الدعوه که مورد حمایت ایران بوده و هست به قدرت رسید وهنوز هم وابسته به همان پایگاه می باشد، وی اولین سفر بین المللی خود را از عربستان سعودی شروع کرد و بعد به ایران آمد تا بگوید که مثلا رابطه عراق با همسایگان عرب اش مهم تر از رابطه اش با برادران شیعه می باشد.
گو اینکه بسیاری از مقامات عراقی چون سفره چرب تری در عربستان یافت می شود از این سیاست پیروی می کنند.
نکته ای که اینجا مطرح است این می باشد که آیا با این اوصاف باز هم می توان آقای عبادی را دوست ایران تلقی کرد و یا اینکه دوستی وی با ایران فقط مصلحتی است واگر منافع وی اقتضا نکند ممکن است نه فقط به ایران پشت کند بلکه تلنگر هم بزند؟
البته سختی ها نشان می دهد دوستان واقعی که هستند و دوستان مصلحتی که هستند ولی هنوز شرایط ایران به جایی نرسیده که مدعیان دوستی فکر کنند دیگر باید پشت ایران را خالی کنند.
