ولادیمیر ساژین می نویسد: توجه همه رسانه های جهانی در طول دو هفته اخیر به ایران جلب شده بود و اسپوتنیک نیز این حوادث را مفصلا پوشش داد. حال نگاه کنیم که ماه دی 1396 چه چیزی نشان داده است؟
ابتدا باید گفت که علل این حوادث کاملا اقتصادی و سیاست داخلی بود.
سوم. اعتراض ها به انقلاب یا قیام منجر نشده و "حوادث سال 1388 موسوم به جنبش سبز" تکرار نشد. تعداد شرکت کنندگان تظاهرات 10 روزه در 100 شهر و قصبه مسکونی در طول 10 روز بنا به داده های متفاوت از 40 الی 400 هزار بود ولی برای ایران 80 میلیونی این تعداد مردم زیاد نیست.
چهارم، معترضین دارای هدف مشترک، برنامه عمل و پیشوایان خود را نبودند.
پنجم، مقام ها موضع جوابگوی موقعیت را اشغال کرده و به اقدام های سخت سرکوبگرانه متوسل نشدند، تنها پلیس بود که وارد عمل می شد و اکثر دستگیرشدگان بعد از مدتی آزاد شدند.
ششم، مقام های حکومتی در رابطه با وقوع اعتراضات تجدید نظر در سیاستها را برنامه ریزی کردند. مجلس شورای اسلامی به دولت دستور داد به جریان حوادث ماه دی رسیدگی کامل انجام داده و قانونمندی بودن درخواستهای معترضین را بررسی کرده و درخواست های این افراد را وارد دستور کار خود نماید. جالب اینجا است که شهرداری تهران هم اینک این پیشنهاد را قبول کرد که در پایتخت پارک محل تجمع افراد معترض اجتماعی شبیه به «هاید پارک» لندن ایجاد نماید.
هفتم، این حوادث عدم وحدت سیاسی در میان نخبگان و کل جامعه ایرانی را نشان دادند. ولی انرژی مقاومت از بین نرفته و در افکار و قلوب بسیاری ایرانی ها باقی مانده است. این جریان آبستن بروز اعتراض ها در آینده است. همه چیز به آن بستگی دارد که آیا رهبری جمهوری اسلامی ایران خواهد توانست سیاست داخلی و خارجی خود را به درستی تصحیح و تدوین کند.
