سنت‌های یلدا همچون حلقه‌های زنجیر، گذشته را به حال پیوند می‌دهند

یلدا، کهن‌ترین جشن ایرانیان، هر سال در بلندترین شب سال به عنوان نماد پیروزی نور بر تاریکی و گرمای مهر بر سرمای ظلمت گرامی داشته می‌شود.

این آیین دیرینه که در سال 1387 در فهرست میراث ناملموس ملی ایران به ثبت رسید، گواهی است بر تداوم فرهنگی غنی که نسل‌به‌نسل انتقال یافته است.

ثبت این مناسبت، نه تنها بر اهمیت آن به عنوان بخشی از هویت جمعی ایرانیان تأکید می‌کند، بلکه حفاظت و معرفی این سنت کهن را به عنوان گنجینه‌ای فرهنگی ضروری می‌سازد.

سنت‌های یلدا همچون حلقه‌های زنجیر، گذشته را به حال پیوند می‌دهند.

گردهمایی خانوادگی در کنار سفره‌ای رنگین از میوه‌های پاییزی به‌ویژه انار و هندوانه (نماد برکت و سلامتی)، آجیل مخصوص، و تنقلات، قلب این جشن است. شعرخوانی به خصوص از دیوان حافظ، نقل داستان‌ها و افسانه‌های کهن توسط بزرگان خانواده، و شب‌بیداری تا سپیده‌دم، از دیگر آیین‌های ثبت‌شده و پرشمار این شب به یادماندنی است.

این اعمال ساده، در حقیقت آیین‌هایی نمادین برای طلب خورشید، تجدید حیات و تقویت پیوندهای عاطفی و خانوادگی هستند.

امروزه، با وجود دگرگونی‌های زندگی مدرن، هسته اصلی جشن یلدا همچنان پابرجاست و ثبت ملی و جهانی آن بر مسئولیت همگانی برای پاسداشت این میراث تأکید می‌ورزد.

این جشن فرصتی است برای تأمل در گذر زمان، احترام به کهنسالی و تجدید پیوند با ریشه‌های فرهنگی.

بنابراین، یلدا تنها یک شب زمستانی نیست، بلکه تجسم زنده‌ای از امید، پیوستگی و عشق به زندگی در فرهنگ ایران زمین است که ثبت رسمی آن، پشتوانه‌ای برای ماندگاریش در آینده ایجاد کرده است.