صادقی در ادامه افزود، چنین سیاستی نهتنها مشروعیت اخلاقی ادعاهای آنها را زیر سؤال میبرد، بلکه زمینهساز بیاعتمادی در فضای بینالمللی نیز میشود.
صادقی خاطر نشان کرد، تقریبا از سال 2014 که اولین موارد تقابل روسیه و اوکراين ایجاد شد موارد متعدد سانسور و فشار بر رسانههای مستقل و مخالف از سوی اوکراین گزارش شد. دولت اوکراین، تحت عنوان مقابله با تبلیغات روسیه بارها رسانههای داخلی و خارجی را که روایتی متفاوت از روایت رسمی ارائه میدادند، مسدود کرده یا تحت فشار قرار داده است.
صادقی تصریح کرد، طی سالهای اخیر نیز سازمانهایی مانند کمیته حمایت از روزنامهنگاران و دیدهبان حقوق بشر بارها درباره وضعیت وخیم امنیت خبرنگاران در مناطق جنگی، و عدم تحقیقات کافی در مورد حملات یا قتل برخی روزنامهنگاران هشدار دادهاند.
او گفت، پوشش جنگ در اوکراین یکی از خطرناکترین مأموریتهای مطبوعاتی در جهان معاصر بشمار میآید، زیرا علاوه بر خطرات میدانهای جنگ، تعدادی از آنها بازداشت، مفقود و یا مورد شکنجه قرار گرفتهاند.
در چنين شرایطی، صدور قطعنامههایی در دفاع از آزادی مطبوعات، زمانی میتواند معتبر تلقی شود که کشورهای بانی خود بهگونهای منسجم، هم در سیاست داخلی و هم خارجی، به اصول آن پایبند باشند، نه اینکه به ابزارهایی سیاسی برای تسویهحساب با مخالفان ژئوپلیتیکی تبديل شود. در غیر این صورت، مفهوم آزادی مطبوعات به جای یک اصل حقوق بشری جهانشمول، به ابزاری گزینشی در منازعات بینالمللی تقلیل مییابد.