به گزارش اسپوتنیک، پایگاه تحلیلی "Responsible Statecraft" که متعلق به اندیشکده "کویینسی" است، در گزارشی درباره عملکرد رسانه‌های جریان اصلی آمریکا در بازنمایی وقایع مهم سال میلادی جاری نوشته است: "ترویج‌دهندگان نظامی‌گری در آمریکا بسیارند؛ از قانون‌گذاران و سیاستمداران کاخ سفید گرفته تا صنعت دفاعی آمریکا و ارتش لابی‌گرهایش. این‌ها همگی از پر نگه داشتن جیب پنتاگون، نفع سیاسی یا مالی می‌برند.
در ماه ژوئن، روزنامه نیویورک‌تایمز در گزارشی با اشاره به سالگرد "نبرد نرماندی" که گامی مهم برای پیروزی متفقین در جنگ جهانی دوم بود، نشان داد که چطور روزنامه‌نگاران و کارشناسان، سیاست خارجه آمریکا و جنگ اوکراین را از دریچه "استثناگرایی" (Exceptionalism) واشنگتن می‌بینند. در این گزارش با نکوهش "عدم حمایت کافی" از اوکراین در جنگ با روسیه، مطرح شد که اگر عملیات کی‌یف شکست بخورد که امروز می‌دانیم خورده، نه تنها اوکراین، بلکه جهان با یک فاجعه مواجه خواهد بود.
اما استدلال نویسنده این گزارش از یک الگوی مشکل‌ساز پیروی می‌کند؛ الگویی رایج در میان رسانه‌هایی که از هر فرصتی برای ارجاع به جنگ جهانی دوم استفاده کرده و باور دارند آمریکا می‌تواند درس‌هایش از آن جنگ را به تمام مشکلات جهان بسط دهد. در این میان، واشنگتن به مرتبط بودن راهکارهای قدیمی و اینکه اساساً آیا در حال حاضر به راهکاری نظامی نیاز است، توجهی ندارد. با این وجود، در زمان انتشار این گزارش که با آغاز ضدحمله اوکراین همراه بود، بسیاری خواستار راهکارهای دیپلماتیک بودند؛ که امروز درستی پیشنهادات آنان ثابت شده است
سال ۲۰۲۳ با غوغای بالون چینی و گزارش‌های اغراق‌آمیز و دور از واقع رسانه‌های جریان اصلی آمریکا در این باره آغاز شد. اما امروز دست‌کم بر اساس بیانیه‌های پنتاگون، می‌دانیم که قصد جاسوسی نداشته است. این رویداد نشان داد که واشنتگن و رسانه‌های جریان اصلی آمریکایی چه رویکردی در مواجهه با سیاست خارجه آمریکا در قبال چین دارند: آن‌ها ابتدا از کوره در می‌روند؛ سپس شاید، شاید به پرسشگری بپردازند.
یک مثال بارز این رویکرد را می‌توان در برنامه "۶۰ دقیقه" شبکه "سی‌بی‌اس" مشاهده کرد. این شبکه در ماه مارس برنامه مفصلی را به تلاش برای ترساندن مردم آمریکا از مقیاس نیروی دریایی چین و نقاط ضعف نیروی دریایی آمریکا اختصاص داد؛ امری که در واشنگتن آن‌قدر پرتکرار است که دیگر به یک کلیشه بدل شده است.
رسانه‌های جریان اصلی آمریکا برای پوشش اخبار جنگ غزه تا چه حد به روایت‌های اسرائیل اتکا کرده‌اند؛ امری که باعث شده تا مردم ایالات متحده تصویر درستی از خواسته‌های هیچ‌یک از دو طرف این مناقشه نداشته و به طور مشخص، از دغدغه‌های مردم فلسطین نسبت به اشغالگری اسرائیل و چشم‌انداز فلسطینیان برای داشتن یک کشور مستقل، آگاه نباشند.
در سالی که گذشت، مشاهده شد که نشریه‌های خبری اغلب مقالات و یادداشت‌هایی را منتشر می‌کنند که در آن موضع نظامی‌گری آمریکا را ترویج می‌دهند؛ مقالاتی که نویسندگان آن‌ها از دولت‌های خارجی یا صنایع دفاعی آمریکا پول می‌گیرند. در اغلب مواقع – همانطور که امسال برای وال‌استریت ژورنال، نیویورک‌تایمز و بلومبرگ اتفاق افتاد – این تعارض‌های احتمالی در منافع، در اختیار عموم قرار نمی‌گیرند.
از سوی دیگر، رسانه‌های دیگری هستند که قراردادهای خود با غول‌های صنایع دفاعی آمریکا را به صورت علنی اعلام می‌کنند و امسال باز هم شاهد اثرات بالقوه این سرمایه‌گذاری صنایع دفاعی در رسانه‌ها بودیم. به عنوان مثال، روزنامه پالتیکو که یکی از حامیان مالی اخبار سیاست خارجه آن شرکت تسلیحاتی "لاکهید مارتین است، در گزارشی در ماه نوامبر ادعاهای بی‌اساس یک مقام پنتاگون را عیناً منتشر کرد که گفته بود بودجه وزارت دفاع آمریکا رو به اتمام است؛ ادعایی که به گفته یک کارشناس حوزه بودجه نظامی، صحت نداشت.