غرب از اوکراین به عنوان "سطل زباله" تجهیزات خطرناک و فرسوده خود استفاده می کند

به گزارش اسپوتنیک، به گفته وزارت دفاع بریتانیا، بیش از 2 هزار قطعه تجهیزات، از جمله تانک چلنجر 2، خودروهای جنگی پیاده نظام، و نفربر بولداگ متعلق به نیروهای مسلح بریتانیا ممکن است دارای مواد حاوی آزبست (ACM) باشند.

آزبست گروهی از مواد معدنی سیلیکات فیبری طبیعی است که در برابر آتش و خوردگی مقاوم هستند. همچنین یک عایق حرارتی و الکتریکی عالی است. با این حال، هنگامی که مواد آزبست آسیب می بینند، الیاف ریز ممکن است در ریه ها گیر کنند و منجر به آزبستوز - زخم بافت ریه - و مزوتلیوما، نوعی سرطان شود.

قانونگذاران بریتانیا برای اولین بار در اواسط دهه 1980 قوانین منع آزبست را معرفی کردند. از سال 1999، واردات، عرضه و استفاده از کلیه آزبست ها به طور ویژه در این کشور ممنوع شده است. ممنوعیت آزبست در سراسر اتحادیه اروپا در سال 2005 صادر شد. از آن زمان، این اتحادیه دستورالعمل های زیادی را در مورد آلودگی محیط زیست، ایمنی شیمیایی، حفاظت از کارگران و محصولات مصرفی در مورد استفاده از آزبست خطرناک صادر کرده است.

"آلکسی آنپیلوگف" تحلیلگر نظلمی به اسپوتنیک گفت:" این یک بار دیگر نشان می دهد که اوکراین به نوعی سطل آشغالی برای تجهیزات بسیار قدیمی و حتی گاهی خطرناک تبدیل شده است که تحت هیچ گونه گواهینامه یا بررسی ایمنی قرار نگرفته و صرفاً گاهی به منظور دور انداختن ارائه شده است. زیرا دفع آزبست بسیار دشوار است".

این تحلیلگر نظامی گفت: "برای بسیاری از حامیان مالی و ظاهراً خیرین اوکراین، این نوع انتقال تجهیزات که حاوی اجزای شیمیایی خطرناک است، به طور کلی گزینه ای برای رهایی از مشکلاتی است که آنها به سادگی برای چندین دهه داشتند و در جایی در حیاط خلوت خود زنگ زده بودند".

آنپیلوگوف توضیح می دهد:"مشکل اصلی آزبست الیاف ریز آن است که وقتی ورقه آزبست شکسته می شود آزاد می شود و به غشای سلولی آسیب می رساند. عمدتاً در اندام های تنفسی. زیرا در این حالت فرد می تواند آزبست ریز را به شکل گرد و غبار استنشاق کند. این برای سلول ها بسیار آسیب زا است".

آزبست از دیرباز به طور گسترده در صنایع مختلف از جمله ساختمان سازی مورد استفاده قرار گرفته است. در حال حاضر، برخی از انواع و اشکال آزبست هنوز در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرند. با این وجود، اتفاق نظر وجود دارد که آزبست آمفیبول یکی از خطرناک ترین انواع آزبست است، زیرا آمفیبول ها برای مدت زمان طولانی تری در ریه ها باقی می مانند.

آنپیلوگوف گفت:" می توان فرض کرد که آزبست می تواند به عنوان یکی از اجزای مختلف زره های محافظ ترکیبی عمل کند که در آن از مواد با قدرت و چگالی متفاوت استفاده می شود. و نوعی ساندویچ از مواد مختلفی ساخته می شود که برای شکستن و کاهش تأثیر جت تجمعی طراحی شده است. مثلاً اگر خودروهای زرهی مورد اصابت گلوله تجمعی قرار گیرند".

وی اضافه کرد:" پوسته های انباشته به معنای واقعی کلمه از طریق زره می سوزند و به دلیل انرژی انفجار هدایت شده یک جریان باریک و متمرکز از محصولات انفجار هستند. سرعت جت تجمعی حدود 10 کیلومتر در ثانیه است. برای کاهش خطر حملات پوسته تجمعی، زره تانک معمولاً از چندین لایه سرامیک یا فولاد ساخته می‌شود که بین آن‌ها یک ماده بین‌لایه ضد حریق با چگالی کم وجود دارد. جت تجمعی از لایه اول زره نفوذ می کند و در پرکننده ها گیر می کند".

بنابراین، انگلستان تصمیم گرفت از آزبست به عنوان "پرکننده" در تانک ها و خودروهای زرهی خود استفاده کند. به گفته ناظران بین‌المللی، آزبست به شکل پارچه‌ای استفاده می‌شود که بین لایه‌های زره قرار می‌گیرد و مقدار نسبتاً زیادی گرمایی را که جت تجمعی هنگام شکستن زره ایجاد می‌کند جذب می نماید.

آنپیلوگوف تاکید کرد، مشکل این است که سازندگان تسلیحات غربی مشتاق استفاده از مواد خطرناک سمی برای ایجاد مقاومت زرهی در برابر جت تجمعی هستند.

این تحلیلگر نظامی تاکید کرد:"در اینجا می توان استفاده از اورانیوم ضعیف شده را به عنوان مثال برای زره تانک های آبرامز به یاد آورد، که آنها نیز نوعی ترکیب هدف نیستند، اما نه تنها برای محیط زیست، بلکه حتی برای خدمه تانک که در آن از همان اورانیوم ترکیبی استفاده می شود، کاملاً مضر هستند".