البته نمی دانم می توان برای اینها نام اپوزیسیون حکومت ایران گذاشت یا بهتر است عنوان "اپوزیسیون بیگانه" را برایشان انتخاب کرد.
اپوزیسیون معمولا گروه و یا گروه هایی هستند که به دنبال احقاق خواسته های مردم کشوری در مقابل یک حکومت و یا حزب حاکم می باشند و معمولا خواسته های آنها با خواسته های عمومی مردم منطبق است، اما درباره این افراد که مدعی اپوزیسیون می باشند نمی توان از این عبارت استفاده کرد چون اینها بیش از اینکه به دنبال خواسته های مردم باشند به دنبال خواسته های بیگانگان ومخصوصا دشمنان ملت هستند.
جالبتر اینکه بسیاری از اینها حتی هویت ایرانی خود را کنار گذاشته اند وشناسنامه کشورهای دیگر را حمل می کنند، بعد مدعی هستند که دلسوز ایران هستند.
حال سوالی که پیش می آید این است که چرا مردم به بیانیه ها و خواسته های برخی افراد مقیم در خارج کشور که مدعی رهبری اپوزیسیون و مردم در قبال نظام جمهوری اسلامی می باشند واکنش نشان ندادند؟
خوب شاید بتوان گفت پاسخ از درون سوال در آمده، افرادی که سالها رفته اند خارج کشور دنبال خوشگذرانی خود بوده اند و طی این همه سال به جز تفریح و خوش گذرانی کاری نکرده اند و یکسال پیش وقتی دیدند مقداری شلوغی در خیابان ها اتفاق افتاده تلاش کردند و می کنند که موج سواری کنند تا شاید از این جریان ها آبی برایشان گرم شود.
بسیاری مشکلات اقتصادی و اجتماعی مردم داخل کشور هنوز حل نشده باقی مانده اما مردم ایران آنقدر درک و شعور دارند تا متوجه شوند آنی که دست در دست دشمن ایران می گذارد و با دشمن پیمان می بندد هیچ وقت به دنبال حل مشکل مردم داخل کشور نیست.
نمی دانم اینها چه تصور می کنند که می روند مثلا با رئیس سازمان اطلاعات اسرائیل علنا نشست و برخواست می کنند و تصور می کنند که مردم ایران نمی فهمند که اسرائیلی ها به هیچ وجه به دنبال خیر مردم ایران نیستند، چه طرفدار حکومت باشند چه مخالف حکومت، چه طرفدار دولت مستقر باشند چه مخالف داخلی آن.
جای تاسف دارد که اینهایی که در خارج کشور هستند آنقدر از مردم ایران دور هستند که ساده ترین چیزها را نیز نمی توانند درک کنند.
البته شاه هم همین مشکل را داشت، وی هم خود و هم پدرش با زور بیگانه در ایران به قدرت رسید وهیچ درکی از خواسته های مردم کشور نداشت، حالا جالبتر اینکه امروزه پسرش هم امیدوار است با زور بیگانگان به ایران برگردد.
مردم ایران در بدترین شرایط خود هم که باشند هیچ وقت به کسی که با دشمن همراه می شود اعتماد نمی کنند.
از مجاهدین خلق گرفته که زمانی رفتند دست در دست صدام حسین گذاشتند و دیدند که مردم ایران چگونه آنها را طرد کردند تا برخی دیگر که امروزه دست در دست اسرائیل و آمریکا و انگلیس و فرانسه و... می گذارند.
ممکن است مردم ایران مشکلات بسیار زیادی داشته باشند که مخصوصا در زمینه های اقتصادی و اجتماعی نمی توان آنها را انکار کرد اما عموما مردم ایران به هویت خود تعصب دارند و هیچ وقت افرادی که به دنبال تجزیه طلبی هستند را قبول ندارند و هر کس که در کنار تجزیه طلبان هم بنشیند خود به خود از بین مردم ایران طرد می شود.
طی یک سال اخیر هم مشاهده کردیم برخی سازمان های امنیتی و اطلاعاتی تلاش کردند برای ساماندهی اپوزیسیون ائتلافی تشکیل دهند، ائتلافی که هنوز به جایی نرسیده اعضای اولیه آن به جان هم افتادند و بر سر تقسیم سهم با هم دعوا داشتند.
آیا فکر می کنید مردم ایران این چیز ها را نمی بینند؟
اینهایی که هنوز خبری نشده اینگونه به جان هم می افتند اگر روزی روزگاری در مملکت کاره ای شوند می خواهند چه کار کنند؟
مضاف بر همه اینها معمولا یک تشکیلات اپوزیسیون باید برنامه و هدفی برای کار خود داشته باشد، نه اینکه بیاید و بگوید مردم بروید نظام حاکم را سرنگون کنید ما هم بیاییم حکومت کنیم، خوب می خواهید چه حکومتی کنید؟
مردم سوال می کنند، اصلا معلوم هست برنامه تان چیست؟
توجه داشته باشید زمانی که امام خمینی (ره) می خواست انقلاب کند اولین کاری که کرد نوشتن طرح و برنامه خود برای حکومت اسلامی در ایران بود.
همچنین وی مبارزه خود را در ایران راه انداخت نرفت خارج کشور مبارزه کند و اگر به زور تبعید نشده بود وی در ایران می ماند و به مبارزات خود ادامه می داد.
همچنین یاران امام خمینی (ره) اکثرا در ایران بودند و در حال مبارزه بودند نه اینکه همه جمع شوند بروند خارج کشور و از آن طرف شعار بدهند.
مضاف بر اینها هیچ کدام از انقلابی ها به دنبال آن نبودند که بروند خارج کشور در تظاهراتی شرکت کنند و عکس یادگاری بگیرند و بعد عکس ها را ببرند برای قاضی پناهندگی تا پناهندگی بگیرند و آنجا بمانند.
از همه مهمتر شما حتی یکبار هم نمی بینید که امام خمینی (ره) دست اش را برای غربیه، نمی گویم حتی دشمن، دراز کرده باشد و از او پول یا کمک گرفته باشد تا شاه را سرنگون کند یا اینکه رفته باشد پیش سران کشورهای دیگر التماس کرده باشد از او حمایت کنند و یا او را در ایران به قدرت برسانند.
معروف است حتی زمانی که در فرانسه حضور داشت حاضر نشد نه نزد رئیس جمهوری فرانسه و نه نزد مقامات این کشور برود و نهایتا وزیر کشور فرانسه خودش رفتند دیدار امام برای اینکه از او تقاضا کنند که شعله آتش انقلاب بر علیه شاه را پایین بیاورد چون فرانسه به دلیل روابط اش با شاه متضرر می شود ولی امام دست رد به سینه او زد.
کل هزینه های انقلاب هم از کمک های مردمی تامین شد نه از سازمان های امنیتی و اطلاعاتی بیگانه و دشمن.
خوب آیا فکر می کنید مردم ایران این چیزها را درک نمی کنند؟
آیا فکر می کنید مردم ایران حاضر خواهند بود بازیچه اسرائیل و آمریکا وانگلیس و فرانسه و... شوند؟
همچنین باید به این نکته بسیار ظریف و مهم توجه داشت که دولت ایران موفق شده طی یک سال اخیر در عرصه بین المللی کارهایی را انجام دهد که آبشخور این گروه ها را قطع کند.
از مصالحه ایران و عربستان سعودی گرفته تا توافقات امنیتی با کشورهای همجوار ومخصوصا عراق که راه را برای عبور گروه های سازماندهی شده توسط اسرائیل بست تا مذاکرات اخیری که با ایالات متحده انجام شده و احتمالا موجب آزادی زندانیان و بخش هایی از اموال ایران می شود تا...
همه اینها را که کنار هم بگذارید متوجه می شوید چرا مردم ایران این بار حاضر نشدند در دام اپوزیسیون بیگانه بیافتند.