یکی از مسائلی که بسیار توسط آمریکا و برخی کشورهای عربی برعلیه ایران مطرح می شود نفوذ منطقه ای این کشور می باشد.
علیرغم اینکه این کشورها بودجه هایی نجومی در منطقه خرج کرده اند ولی هنوز نفوذ ایران در مقابل نفوذ آنها غیر قابل مقایسه می باشد.
فقط کافی است به برخی ارقام که توسط خود آنها مطرح می شود نگاهی گذرا داشته باشید تا متوجه جریان شوید.
آقای ترامپ در یکی از سخنرانی های خود معترض بود که ایالات متحده بیش از هفت هزار و پانصد میلیارد دلار در این منطقه خرج کرده ولی رئیس جمهوری اش وقتی که به عراق می خواهند سفر کنند باید در تاریکی شب، چراغ خاموش به این منطقه سفر کنند و جرئت نکنند بیش از چند ساعت به صورت محرمانه در بزرگترین پایگاه نظامی آمریکا در عراق (عین الاسد) حضور داشته باشند.
البته قبل از ادامه باید یاد آوری کنیم که این پایگاه همان پایگاهی است که ایرانی ها با موشک های خود آن را در هم کوبیدند.
وزیر خارجه اسبق قطر هم در یکی از مصاحبه های خود اظهار داشته بود که این کشور چیزی حدود 297 میلیارد دلار فقط در سوریه برای سرنگونی دولت آقای بشار الاسد، متحد ایران، هزینه کرده است.
البته کشورهای عرب دیگر درباره هزینه کردهای خود اظهار نظر نکرده اند ولی اگر روزی بودجه هایی که آنها خرج کرده اند فاش شود قطعا کمتر از آنچه قطر هزینه کرده نمی باشد.
عربستان سعودی زمانی که جنگ در یمن را شروع کرد چیزی حدود 700 میلیارد دلار ذخیره ارزی داشت اما سال گذشته مجبور بود 120 میلیارد دلار کسری بودجه خود را با استقراض پوشش دهد.
این یعنی 700 میلیارد دلار تمام شده است؟
حال اگر این ارقام را با کل درآمد های نفتی ایران مقایسه بکنیم می بینیم که ایران حتی اگر هم بخواهد نمی تواند حتی یک درصد آنچه آنها هزینه کرده اند هزینه کند.
سوالی که در واقع آنها را دیوانه کرده این است که پس چطور می شود ایران می تواند این قدر در منطقه نفوذ داشته باشد و آنها نمی توانند؟
اگر مبالغی که آنها هزینه کردند را روی مردم منطقه سر شکن کنیم احتمالا نفری بیش از یکصد هزار دلار دستشان می آید.
به نظر می رسد اگر آنها می آمدند و این پولها را برای رفاه مردم منطقه هزینه می کردند و دستی به آنها می دادند می توانستند بیشتر طرفدار جمع کنند.
متاسفانه آنها آمده اند این پولها را برای کشت و کشتار و تخریب و نابودی مردم منطقه خرج کرده اند نه برای رفاه آنها.
عموما مسائلی وجود دارد که از نظر روانشناسی تاثیر اش از میلیون ها دلار هم بیشتر است.
وقتی آمریکایی ها می آیند در عراق بیش از دویست هزار نفر را قتل عام می کنند نباید توقع داشته باشند بعدا مردم عراق به آنها علاقه پیدا کنند.
این کشور و کلا منطقه، منطقه ای است که مردم به هم وابستگی عاطفی دارند و بحث انتقام گرفتن برای مردم منطقه اولویت اول است.
وقتی آمریکایی ها و متحدان شان می آیند این همه مردم را می کشند بدیهی است که میلیون ها نفر از مردم عراق دشمن خونی آنها می شوند و با هر کسی که با آمریکایی ها و متحدان شان دشمن هستند متحد می شوند.
وقتی برخی کشورهای عربی سرزمین خود را در اختیار آمریکا و متحدان آن قرار می دهند تا به عراق حمله کنند و مردم عراق را قتل عام کنند نباید توقع داشت مردم عراق فراموش کنند که آنها چه خیانتی به مردم عراق کرده اند.
البته عراق را نمونه زدم ولی شما همین مسئله را باید نسبت به بقیه مردم منطقه تعمیم بخشید.
چند روز پیش صحبت هایی از صدام حسین گوش می دادم که در آن با هیئت دولت و فرماندهان نظامی عراق درباره ایرانی ها صحبت می کرد و اظهار می داشت علیرغم اینکه ما (عراق) هشت سال با آنها جنگیدیم و جوانان آنها را به خاک و خون کشیدیم آما آنها وقتی با ما صلح کردند رفتار واقعی اسلامی و برادرانه نشان دادند و به دنبال آن نبودند که از پشت به ما خنجر بزنند و در حالی که ما در محاصره اقتصادی هستیم محاصره را نادیده گرفته اند و به ما کمک می کنند.
وی اظهار می داشت برادران واقعی اینها هستند و نه آنهایی که ادعای برادری دارند (کشورهای عرب).
چند سال پیش بود که قطر تحت محاصره شدید عربستان سعودی، امارات عربی متحده، بحرین و مصر قرار گرفت و خوب چند سالی هم بود که به دلیل مسائل مرتبط با سوریه و حمایت قطر از دشمنان ایران روابط بسیار بدی با ایران داشت و توقع این بود که ایرانی ها هم مرزهای آبی و هوایی خود را بر قطر ببندند اما ایرانی ها نه فقط این کار را نکردند بلکه علیرغم اینکه در تحریم شدید قرار داشتند هر آنچه قطر نیاز داشت از آنچه داشتند تامین کردند.
این در حالی است که کشورهای عرب همسایه قطر که سالها ادعای برادری با قطر را داشتند فجیع ترین رفتارها را نسبت به مردم قطر از خود نشان دادند، زن و شوهرهای قطری وغیر قطری را وادار کردند از هم جدا شوند، حتی بیمارستان هایشان مریض های قطری را پذیرش نمی کردند، حتی مدارس و دانشگاه هایشان قطری ها را اخراج کردند، حتی به قطری ها اجازه نمی دادند برای انجام حج واجب به مکه بروند و...
قطر در کنار بحرین تنها کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بودند که پس از اختلاف ایران وعربستان سعودی رابطه خود با ایران را قطع کردند ولی بعد از این ماجرا قطری ها متوجه شدند که تنها کشوری که می توان به عنوان کشور برادر روی آن حساب باز کرد ایران است و نه کشورهای عرب اطرافشان و امروزه روابط ایران و قطر بسیار دوستانه و صمیمی شده است.
قطری ها به خوبی می دانند که مشکل همسایگان عرب شان این است که آنها هنوز خوی قبیله ای دارند و هنوز درگیر کینه های شتری قدیمی هستند که در ذاتشان نفوذ کرده و به این دلیل ممکن است در آینده همان کاری را کنند به قبلا کرده اند، البته قبلا هم این کارها را کرده اند.
در واقع می توان گفت سیاست ایران در برخورد برادرانه و بدون کینه با سعه صدر یکی از دلایلی است که ایران موفق شده در منطقه محبوبیت کسب کند ولی دیگران نتوانسته اند چنین کاری را انجام دهند.
بر عکس القائاتی که درباره رابطه ایران با دیگران در منطقه مطرح می شود ایران فقط با بخشی از مردمان منطقه که منظور شیعیان اثنی عشری هستند ارتباط برقرار نکرده بلکه از مجموعه های دیگر شیعه مثل علوی ها و یا زیدی ها و یا اسماعیلی ها و یا ... گرفته تا اهل تسنن با همه فرقه هایشان تا حتی غیر مسلمانان امروزه با ایران همسو شده اند.
زمانی که گروه های تروریستی مورد حمایت ایالات متحده و متحدانش در عراق و سوریه اقدام به کشتار مردم ایزدی کردند ایرانی ها بودند که به داد آنها رسیدند و اختلافات مذهبی را قربانی روابط انسانی خود نکردند.
در حالی که اکثریت مردم فلسطین سنی مذهب هستند اما ایرانی ها نیامدند به دنبال آن باشند که اختلافات سنی شیعه را وسط بگذارند بلکه به دنبال حق رفتند و نه فقط از حق مردم فلسطین حمایت کردند بلکه حتی برای دفاع از حق تاوان هم دادند و می دهند.
در سوریه و لبنان و... می بینیم که حتی مسیحی ها و دروزی ها هم متحد ایران شده اند چون ایرانی ها هیچ وقت به دنبال حق کشی نبوده اند.
این برعکس دیدگاه کشورهای عرب منطقه مخصوصا خلیج فارس است که چون به برخی پول داده اند پس تصور می کنند آنها را خریده اند و برده خود کرده اند و آنها باید تمام و کمال حتی بدون در نظر گرفتن منافع خودشان مطیع این کشورها باشند.
اگر خلاصه کنیم می توانیم بگوییم دلیل نفوذ ایران وجود یک استراتژی و ایدئولوژی که مبنای آن تعامل با ملت ها بر اساس منافع این ملت ها است می باشد درحالی که کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و ایالات متحده به دنبال منافع این ملت ها نیستند بلکه فقط به دنبال منافع خود هستند.
این نفوذ هم چیزی نیست که با یک توافق و یا قرارداد بتوان آن را کم و زیاد کرد، عموما روز به روز می بینیم نفوذ ایران بیشتر و بیشتر می شود چون بسیاری از ملت های منطقه متوجه می شوند که این ایران است که می توانند روی آن حساب باز کنند.