خانم دکتر شبنم شیخی یکی از بیش از ۸ هزار قربانی استفاده ناجوانمردانه سلاح شیمیایی در حمله صدام به شهر سردشت است، در این حمله چهار نقطه از مناطق پر ازدحام شهر سردشت مورد هدف بمب های شیمیایی ترکیبی قرار گرفت و زنان، کودکان و غیرنظامیان بی‌گناه با گازهای شیمیایی آلوده شدند، هنوز پس از گذشت بیش از ۳۵ سال از این فاجعه بشری بازماندگان آن با آسیب های این حمله شیمیایی دست و پنجه نرم می‌کنند.
به گزارش خبرنگار اسپوتنیک در تهران خانم دکتر شبنم شیخی جانباز ۶۰ درصد بمباران شیمیایی سردشت گفت:
برخی از تصاویری که از بمباران شیمیایی شهر سردشت مشاهده می‌شود از من و خانواده من هست که در هفتم تیرماه سال ۶۶ ، با آنکه کودکی خردسال بودم داستان زندگی من برای همیشه عوض شد.
آن روز هواپیما های بمب افکن، ساعت چهار و نیم بعد از ظهر بر آسمان سردشت سایه افکند، البته که ساکنان شهر سردشت با بمباران و آوارگی غریبه نبودند چرا که سردشت یکی از مناطق مرزی ایران بود که به شدت تحت تاثیر جنگ قرار گرفت، اما روز هفتم تیرماه بویی ناآشنا شهر سردشت را پر کرد، طعم تند خردل، هنوز از کام اهالی سردشت پاک نشده است؛ چند ساعت بیشتر طول نکشید که نفس هایمان بریده شد و چشمانمان نابینایان گشت، پوست هایمان با تاول های شدید پوشیده شد، در آن سن توانایی درک آنچه رخ میداد را نداشتم، چیزی که به خاطر دارم نابینایی در فضایی که هوا برای تنفس وجود ندارد و تنها صدای هیاهو و ضجه بود که گوشم را پر میکرد.
پس از سپری کردن روزها در بیمارستان و تمام نشدن آن کابوس، برگشت به خانواده و زندگی سابق بیشتر شکلی رویایی برایم گرفته بود، احساس میکردم که رنج من تمام نخواهد شد؛ خواهرم را در این بمباران از دست دادم و چشمان مادرم پیوند زده شد، صدایش آسیب دیده بود و مانند سابق شنیده نمیشد.
من در کودکی از پس چنین داستانی بر آمده ام اکنون کدام مرگ مرا به کام خود خواهد کشید، زمانی که زندگی هنوز دین خود را به من ادا نکرده؟
خانم دکتر شبنم شیخی ضمن تاکید بر تاثیر تحریم‌های بین‌المللی بر دسترسی جانبازان شیمیایی به داروهای مورد نیاز خود، از محرومیت سردشت اینگونه گفت:
متاسفانه سردشت هنوز به سختی نفس می‌کشد و پس از گذشت ۳۶ سال زخم های سردشت هنوز التیام نیافته، با این وجود ما از رنج گذر کرده‌ایم اما این رنج نباید فراموش شود بلکه باید نمادی شود برای صلح و مبارزه با سلاح شیمیایی.
سردشت نیز باید مانند هیروشیما به یک مفهوم تبدیل شود تا جنایت سردشت از حافظه بشریت پاک نشود، چه بسا اگر این اقدام به موقع اتفاق می‌افتاد، صدام جنایتکار هیچگاه جرات نسل کشی حلبچه را پیدا نمی‌کرد.
امروز سردشت حال خوبی ندارد و هنوز محروم باقی مانده و حتی برای مجروحان شیمیایی هم امکانات کافی درمانی و دارویی وجود ندارد.
کماکان هیچ ارگان یا نهاد بین المللی مسئولیت توسعه و فراهم آوردن امکانات لازم برای شهر سردشت را که از یک جنایت جنگی آسیب دیده بر عهده ندارد، و شاید عهده‌دار شدن چنین مسئولیتی توسط یک نهاد بین المللی اندکی از حق مردم آسیب دیده سردشت را ادا کند.