هنوز هم معلوم نیست تعداد کشته ها و زخمی ها چند نفر باشد چون چند ده هزار نفر زیر آوار دفن شده اند و معلوم نیست که زنده یا زخمی از زیر آوار بیرون بیایند آن هم اگر بتوان آنها را پیدا کرد.
امدادگران از کشورهای مختلف به کمک رفته اند و با زمان مبارزه می کنند چون می دانند بسیاری از افرادی که زیر آوار هستند چند لحظه دیگر بیشتر فرصت زنده ماندن شاید نداشته باشند.
قبل از این ماجرا هم شهر خوی در ایران شاهد یک زلزله ویرانگر بود و هنوز امداد گران در تلاش هستند که به مردم کمک رسانی کنند.
در این شرایط می بینیم مدیران نشریه فرانسوی شارلی ابدو به جای اینکه احساس انسانی شان گل کند احساس توهین شان گل کرده و با کاریکاتورهایی توهین آمیز به جای اینکه با انسان های آسیب دیده همدردی کنند به دنبال به سخره گرفتن درد و رنج انسان ها می باشند.
چرا؟
چون خوب اینها مسلمان هستند.
از سوی دیگر می بینیم که کشورهای غربی به گونه ای رفتار می کنند که بلای طبیعی فقط شامل حال مردمان این کشورها می شود و قرار نیست روزی همین بلا سر آنها هم به نوعی دیگر بیاید.
طبق همه کنوانسیون های بین المللی در زمان بلاهای طبیعی همه اعضای مجامع کمک رسانی به انسان ها باید به کمک بشتابند از سازمان هایی مانند صلیب سرخ جهانی و هلال احمر تا مجامع وابسته به سازمان ملل.
اما مشاهده می کنیم بسیاری از رهبران کشورهای غربی حتی به خود زحمت نداده اند به روسای جمهوری ترکیه، سوریه و ایران زنگ بزنند و یک تسلیت خشک و خالی به آنها بگویند، پیشنهاد کمک پیش کش.
چند سال پیش زلزله ای در کرمانشاه اتفاق افتاد در آنزمان در مراسمی با نماینده وقت یکی از سازمان های وابسته به سازمان ملل صحبت می کردیم، وی اظهار می داشت که سازمان ملل تعدادی تجهیزات استرلیزه سازی تجهیزات تهیه کرده بود تا برای کمک به زلزله زده ها ارسال کند اما آمریکایی ها به هیچ وجه حاضر نبودند اجازه دهند سازمان ملل این تجهیزات را زیر نظر خود به ایران بیاورد چون در لیست تحریم های وزارت خزانه داری آمریکا قرار داشتند.
وی اظهار می داشت حتی نامه نگاری کردیم و تعهد کردیم که این تجهیزات زیر نظر مامورین سازمان ملل قرار گیرد و پس از اتمام کار خود سازمان ملل تعهد کند که اینها را از ایران خارج کند، اما باز هم قبول نکردند و بهانه می آوردند که ممکن است ایرانی ها برخی قطعات این دستگاه ها را باز کنند و از آنها استفاده غیر صلح آمیز داشته باشند.
امروزه مشاهده می کنیم که بسیاری از کشورها پیش قدم شده اند تا به آسیب دیدگان در سوریه کمک کنند اما آمریکایی ها وغربی ها حاضر نیستند تحریم های خود را حتی تعلیق کنند تا این کشورها بتوانند به آسیب دیدگان در زلزله کمک کنند.
حتی اگر خط های خبری اینها را دنبال کنید می بینید که بسیاری از اینها لام تا کام از سوریه حرفی به میان نمی آورند و یا اینکه اگر هم حرفی می زنند گذرا از آن عبور می کنند و انگار نه انگار هزاران نفر در سوریه کشته و زخمی شده اند.
حتی درباره مناطقی که تحت کنترل مخالفین دولت سوریه است و خود آمریکایی ها مانع ورود ارتش سوریه به این مناطق شده اند.
حال اگر موج این زلزله یک مقدار آنطرف تر به سمت اسرائیل رفته بود باید می دیدید چه کار می کردند، زمین و زمان را به هم می دوختند که ای وای بیایید و ببینید اینجا چه شده.
نمونه ای از معیارهای حقوق انسان غربی.