به گزارش اسپوتنیک، اگر به تاریخ نگاه شود، استراتژی روسها همیشه این بوده که اول به دشمن اجازه دهند هرچه درچنته دارد خالی کند و سپس شروع کنند ضربه اصلی خود را به دشمن وارد کردن.
کمتر از یکسال از عملیات ویژه روسیه در اوکراین می گذرد و طی این مدت ایالات متحده و همه کشورهای عضو ناتو هر آنچه امکانات داشتند در اختیار زلنسکی قرار دادند وبه او دستور دادند تا آخرین اوکراینی با روسیه بجنگ.
البته این پاراگراف آخر تحلیل شخصی نیست بلکه همه تحلیلگران و ناظرین سیاسی و حتی محافل دیپلماتیک بین المللی این را می گویند.
البته بعضی روسای جمهوری آمریکایی ظاهرا عادت دارند تا پول مالیات دهندگان آمریکایی را به نفع لابی های قدرت در این کشور آتش بزنند.
اینکه آمریکا بیش از هفت هزار و پانصد ملیارد دلار در منطقه غرب آسیا هزینه کرده (طبق گفته ترامپ) و عایدی آن برای آمریکا هیچ بوده خود یک گواه از نحوه آتش زدن پول مالیات دهندگان آمریکایی توسط سیاست مداران و لابی های قدرت پشت پرده است.
اگر هم کنکاش کنید می بینید همه این پولها به جیب دلالان اسلحه و سیاستمداران رفته و بس.
به هر حال نتیجه این همه هزینه کرد هم خروج مفتضحانه آمریکا از افغانستان و بازگشت طالبان به قدرت بود.
پس از بیست سال از ادعاهای آنچنانی آمریکایی ها نه فقط خودشان چیزی عایدشان نشد حتی مردم افغانستان هم هیچ چیزی عایدشان نشد و به همان نقطه اول برگشتند.
چرا، البته بیست سال ازعمر مردم افغانستان به امیدهای واهی گذشت و خوب البته جان صدها هزار انسان بی گناه که به بهانه تلاش آمریکا برای توسعه دمکراسی در این کشور جانشان را از دست دادند، جان هایی که با کل هزینه ای که آمریکا در غرب آسیا کرده قابل مقایسه نمی باشد.
البته این سیاست آمریکا فقط روی زندگی مردم افغانستان تاثیر نگذاشت بلکه کل منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا و عموم جهان تاوان این کار آمریکا را داده و می دهند.
از دل همان سازمان تروریستی القاعده که آمریکا ساخت ده ها سازمان تروریستی دیگر در سرتاسر جهان ایجاد شدند که شاید معروف ترینشان داعش باشد اما این سازمان تنها نیست.
همه شان هم با سرمایه گذاری آمریکا راه اندازی شدند، در واقع بخشی از آن هفت هزار و پانصد ملیارد دلار برای حمایت از این سازمان ها خرج شد.
امروزه آمریکایی ها در حال تکرار همان سیاست در اوکراین و اروپا هستند.
طبق بر آوردها رئیس جمهوری آمریکا چیزی حدود هشتاد ملیارد دلار از پول مالیات دهندگان آمریکایی را هزینه ماجراجویی های دوستان قدیمی پسرش در اوکراین کرد.
بله، پسرش هاتنر بایدن، شریک مافیاهای اوکراینی که امروزه در اوکراین حکومت می کنند.
همه آنهایی که ناظر بر اوضاع اوکراین هستند به خوبی می دانند که زلنسکی با حمایت همان مافیاها در اوکراین رئیس جمهوری شده.
اگر هم اطلاع ندارید کافی است نام "ایگور کولومویسکی" که زلنسکی را رئیس جمهوری کرد در اینترنت جستجو کنید و نگاهی به اسناد پاندورا بیاندازید تا مطلع شوید زلنسکی چگونه رئیس جمهوری شد و بخش های بزرگی از پولهایی که به بهانه جنگ با روسیه از جیب مالیات دهندگان آمرکیایی و غربی هزینه می شود کجا می رود.
به هر حال اعضای ناتو ظرف کمتر از یکسال هر آنچه اسلحه در انبار های خود داشتند را به اوکراین فرستادند و روسیه همه همه این سلاح ها را نابود کرد و به قول معروف روسها منتظر ماندند تا باز هم اینها هرچه دارند بفرستند تا همه شان را نابود کنند و بعد دست به کار شوند.
موفقیت ارتش روسیه در شهر سولیدر را می توان نقطه عطفی در اوکراین به شمار آورد.
همه ناظرین نظامی متفق القول هستند که شهر سولیدر یک شهر کلیدی در اوکراین به شمار می آید که موجبات سقوط بسیاری از شهرهای دیگر اوکراین را فراهم می کند.
نه اوکراین بلکه ناتو به شکل بی سابقه ای در سولیدر حضور داشت و با تمام توان از این شهر حمایت می کرد.
آنها هرچه اسلحه و حتی نیرو داشتند به این شهر فرستادند و هزاران جنگجوی خارجی خود را در این معرکه استفاده کردند.
اما در نهایت شهر سولیدر سقوط کرد و علاوه بر نیروهایی که در آنجا نابود شدند هر چه تسلیحات ناتو به آنجا فرستاده بود یا نابود شد و یا اینکه دست روسیه افتاد.
امروزه اعضای ناتو با یک مشکل اساسی مواجه شده اند و آن این است که مخازن آنها در حال خالی شدن از برخی تسلیحات استراتژیک که در جنگ ها به آنها نیاز دارند می باشد.
علیرغم همه فشارهایی که زلنسکی طی چند هفته قبل به آنها آورده اما آنها دیگر تسلیحاتی که وی می خواهد را ندارند تا در اختیار او قرار دهند و اگر این کار را کنند امنیت خودشان در خطر می باشد چون ممکن است روسیه بقیه سلاح ها را نیز مثل سابق نابود کند و آنوقت اگر آنها مورد حمله قرار گرفتند چیزی برای دفاع کردن از خود نداشته باشند.
گو اینکه رسما معرکه میان روسیه و اوکراین است اما همه می دانند که معرکه میان روسیه و کل ناتو است و در میان کشورهای اروپایی عضو ناتو این دلواپسی وجود دارد پس از اینکه کار اوکراین تمام شود روسیه به فکر تلافی در آوردن باشد، و آنوقت است که مشکل این کشورها برای دفاع از خود نمایان می شود.
به همین دلیل می باشد که می توان تصور کرد که پیروزی ارتش روسیه در سولیدر این شانس را باز کرده که ناتو متوجه شود توان مقابله با روسیه را ندارد و بهتر است تلاش کنند بحران اوکراین را به صورت دیپلماتیک حل وفصل کنند.
تلاش آقای آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل برای ورود به ماجرای میانجیگری را هم می توان در این راستا تلقی کرد.
به هر حال نباید فراموش کرد که همین آقای گوترش کمتر از یک سال پیش در تضاد با وظیفه اش به عنوان دبیر کل سازمانی که باید برای حل دیپلماتیک مشکلات بین کشورها فعالیت کند، سخنان تندی را بر علیه روسیه بیان کرد و امروزه و پس از پیروزی سولیدر کاملا موضع خود را تغییر داده، امری که نشان می دهد صدای غرش خرس روسی به نیویورک رسیده.