اسپوتنییک به نقل از نشنال اینترست آمریکا می نویسد: یک کمپین تحت رهبری ایالات متحده که با هدف "دادن فرصت به اوکراینی ها جهت دفاع از خود و تضعیف توانایی مسکو برای استفاده از زور در آینده" به درگیری بین واشنگتن و مسکو تبدیل شده است. این سوال پیش می آید: آیا واشنگتن می تواند چنان نظم امنیتی و اقتصادی را ایجاد کند که توسط بقیه جهان پذیرفته شود؟
مدتی پیش مشخص شد که سیاست محوری "عصر آمریکایی" (جهان پس از 1945) هم انرژی داخلی آن به پایان رسیده و هم حمایت های آن از خارج ته کشیده است.
نخبگان سیاسی در واشنگتن، از هر حزبی که باشند، دیگر سودی حاصله از گسترش تجارت بین‌المللی و حمایت سیاسی از سازمان ملل نمی‌بینند، تا چه رسد به روابط توام با اعتماد با روسیه و چین. اما در نیمه دوم قرن بیستم، چنین روابطی مزایای قابل توجهی برای ایالات متحده به بار آورده بود.
در عوض، واشنگتن در تلاش است تا آنچه را که "نظم بین‌المللی مبتنی بر قواعد" می‌خواند، تحمیل کند. یک اصطلاح بسیار انعطاف پذیر. واشنگتن به طور انتخابی و یک طرفه مقررات بازی را تعیین می کند. مخصوصا بر اساس "قواعد" "ائتلاف های طرفداران" اقدامات علیه لیبی، عراق و در منطقه اقیانوس آرام و اکنون علیه روسیه ایجاد شدند.
و تحریم ها پایه و اساس این نظم جدید را تشکیل می دهد و واشنگتن بیشتر و بیشتر به آنها متوسل می شود. در دهه 1970، تحریم های اقتصادی و فرهنگی گسترده به یکی از ابزارهای سیاسی علیه اتحاد شوروی تبدیل شد و امروز یک سلاح مورد علاقه سیاست خارجی آمریکا است - و نه تنها علیه مسکو، ایران و چین، بلکه حتی علیه دوستان و متحدان. تحریم‌های آمریکا برای منزوی کردن، مجازات یا اعمال تبعیت سکوت آمیز طراحی شده‌اند. اما در آشکارترین موارد، مانند سوریه و ایران، تحریم ها به اهداف خود نمی رسند: آنها به هیچ وجه بر سیاستمداران و بازرگانان تأثیر نمی گذارند، اما در عین حال زندگی مردم عادی را تباه می کنند.
این سؤال پیش می‌آید: آیا واشنگتن قربانی اعتیاد خود به تحریم‌ها شده است؟
چین در حال رشد فلسفه روابط بین‌الملل "برد-برد" خود را تبلیغ می کند. این یک برنامه چند میلیارد دلاری همکاری و توسعه استراتژیک است که واشنگتن چیزی برای مقابله با آن ندارد. سیاستمداران آمریکایی مطمئن هستند که تحریم ها بهترین راه برای تقویت رهبری جهانی ایالات متحده است. معلوم می شود که آمریکا تردید دارد که بتواند نمونه ای از یک دموکراسی سالم، یک اقتصاد عادلانه و شرافتمندانه باشد و به همین دلیل با خشونت قدرت خود را تحمیل می کند. به جای گسترش دایره دوستان آمریکا، سیاست تحریم ها و جریمه اجرایی کرده و مجازات تنها چشم انداز رهبری جهانی ایالات متحده شده است. علاوه بر این، مهم نیست که دولت بایدن چقدر به موفقیت ائتلاف در مبارزه با روسیه می بالد، هیچ نشانه ای از
عقب نشینی روسیه دیده نمی شود.
با محدود کردن دایره متحدان به جای گسترش آن، با فلج کردن تجارت جهانی با مجموعه‌ای از تحریم‌های رو به گسترش که اهمیتی ندارد چه کسی دوست یا دشمن است، ایالات متحده به سختی قادر خواهد بود مدعی رهبری جهان در قرن بیست و یکم شود.
نویسنده: جفری آرونسون یکی از همکاران انستیتوی واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک.