آمریکا نمی تواند بقیه جهان را برای حمایت از اوکراین مجبور کند؛ چرا؟

اسپوتنیک به نقل از وبگاه آمریکایی "پلیتیکو" می نویسد: برای آمریکا و متحدانش روسیه تجاوزکار و اوکراین قربانی است. و اما اصل مطلب استقلال اوکراین نیست، بلکه محافظت از "نظم مبتنی بر مقررات" ابداع شده توسط آمریکایی ها است.

اما در بقیه جهان، این نگرش اصلا دیده نمی شود. کشورهای جنوب جهانی طفره می روند. برخی مانند هند همواره از هرگونه قطعنامه سازمان ملل در مورد مجازات روسیه خودداری کرده اند. دیگران از تعدادی قطعنامه ها حمایت کردند. اما همه آنها از سرزنش روسیه خودداری نمودند. حتی عربستان سعودی، علیرغم روابط نظامی طولانی مدت با آمریکا، نتوانسته است به درخواست واشنگتن برای افزایش تولید نفت برای کاهش قیمت ها پس از تحریم های غرب علیه روسیه برآورده کند.

برای غرب، عملیات نظامی در اوکراین تهدیدی برای هنجارهایی است که نظم جهانی بر آن استوار است. برای هند، برزیل، مکزیک، آفریقای جنوبی، ترکیه و اندونزی، این یک درگیری منطقه ای است. بنابراین، سیریل رامافوسا، رئیس‌ جمهور آفریقای جنوبی از عملیات روسیه حمایت نمی‌کند، اما معتقد است که واشنگتن با تمایل وسواس گونه‌ اش به گسترش ناتو، خودش بحران در اروپا را تشدید کرده که متعاقباً منجر به خصومت‌ ها شد.

اسرائیل و ترکیه روسیه را به امید حفظ منافع مادی کلیدی و فرصت عمل به عنوان میانجی بین کی یف و مسکو محکوم نکردند. از سوی دیگر، هند همچنان برای روابط اقتصادی با روسیه ارزش قائل است و از زمان آغاز عملیات ویژه، نفت روسیه را با قیمت تخفیفی، به میزان بیشتر از کل سال 2021 خریداری کرده است.

این کشورها بر آن هستند که تلاش های بین المللی باید بر مذاکرات متمرکز شود، آنها متقاعد شده اند که محکومیت عمومی روسیه به مناقشه پایان نمی دهد. آنها می خواهند امتیازات خود را که با روابط با مسکو حاصل می شود حفظ کنند، و بنابراین تلاش های ایالات متحده برای تبدیل روسیه به یک کشور منفور محکوم به شکست است.

با این وجود، بی میلی جنوب جهانی برای محکوم کردن روسیه، واکنش شدید ایالات متحده را برانگیخته است. بنابراین، دیلیپ سینگ، معاون مشاور جو بایدن در امور امنیت ملی آمریکا و اقتصاد بین الملل، در جریان سفر به هند هشدار داد که کشورهایی که رژیم تحریم‌ها علیه مسکو را نقض کنند، با مجازات اقتصادی مواجه خواهند شد. لیندا توماس- گرینفیلد، نماینده ایالات متحده در سازمان ملل متحد در یک کنفرانس مطبوعاتی در 18 مارس گفت: "شما نمی توانید منفعلانه رویدادهای اوکراین را تماشا کرده و در مورد بی طرفی صحبت نمایید." برخی از قانونگذاران آمریکایی حتی پیشنهاد کرده اند که تحریم ها علیه هند در نظر گرفته شود.

اما تهدیدها و سخنرانی‌های غرب فقط باعث عصبانیت جنوب جهانی شد. یک نمونه گویا - واکنش عمران خان، تا این اواخر نخست وزیر پاکستان است: " آیا فکر کردید ما برده شماییم؟ و هرآنچه بگویید انجام خواهیم داد؟"

به هر حال، هند و پاکستان مواضع مشابهی در مورد اوکراین اتخاذ کرده اند. هند از اواسط دهه 1950 روابط نزدیک خود را با مسکو حفظ کرده است. و در حالی که اکنون روابط امنیتی و روابط اقتصادی گسترده ای با ایالات متحده دارد، روسیه همچنان بزرگترین تامین کننده نظامی آن است و تقریباً نیمی از واردات دفاعی دهلی را به خود اختصاص داده است. مسکو تعداد محدودی تسلیحات را به پاکستان می دهد، اما از سال 2016 تمرین های مشترکی را انجام می دهد. پس در موضع عمران خان چیز شگفت انگیزی وجود ندارد. به علاوه، جانشین او شهباز شریف نیز به همین خط پایبند است.

برزیل هم وجود دارد که بزرگترین اقتصاد آمریکای لاتین با 1.4 تریلیون دلار است. سویا، صادرات عمده کشاورزی، نزدیک به 29 میلیارد دلار به برزیل می آورد. برزیل 85 درصد از کودهای شیمیایی را برای کشت این محصول وارد می کند. 23 درصد ان توسط روسیه تامین می شود. درست است، برزیل به قطعنامه 2 مارس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در محکومیت روسیه رای مثبت داد، اما سفیر این کشور به شدت از "اعمال بی رویه تحریم ها" انتقاد نمود. مکزیک نیز در حالی که از قطعنامه دوم مارس حمایت کرد، با تحریم ها به این دلیل که اقدامات تنبیهی بیشتر مانع دیپلماسی می شود، مخالف است.

به همین دلیل، اندونزی، رئیس کنونی گروه 20، برخلاف همه درخواست‌های واشنگتن، از پس گرفتن دعوت پوتین به نشست نوامبر در بالی خودداری کرد. اندونزی مانند مکزیک از قطعنامه دوم مارس حمایت کرد، اما استراتژی منزوی کردن روسیه را غیرسازنده می‌داند. هند سال آینده ریاست گروه 20 را بر عهده خواهد داشت و به طور قطعی از دادن رای خودداری کرد.

بیانیه پایانی اجلاس ماه مه آمریکا و "آسه آن" در واشنگتن تنها شامل فراخوانی به توقف خصومت ها، ارائه کمک های بشردوستانه به اوکراین و حمایت از اصول "حاکمیت، استقلال سیاسی و تمامیت ارضی" است و در آن به روسیه حتی اشاره نشده بود، تا چه رسد به شلاق زدن.

در اجلاس 21 کشور همکاری اقتصادی آسیا و اقیانوسیه (APEC) در بانکوک، کاترین تای، نماینده تجاری ایالات متحده در حالی که وزیر روسیه آماده سخنرانی می شد، سالن را ترک کرد. نمایندگانی از استرالیا، کانادا، ژاپن و نیوزلند از این روش پیروی کردند. بقیه شرکت کنندگان در همان جاهایی که بودند ماندند.

واشنگتن ادعا می کند که تحریم ها برای مجازات متخلفین قوانینی که نظم جهانی بر آن استوار است، ضروری است. جنوب جهانی این استدلال ها را ریاکارانه می داند، زیرا خود واشنگتن این اصول را زمانی که برایش راحت بود کنار گذاشت. مثلا هنگام مداخله یکجانبه ناتو در کوزوو در سال 1999، که شورای امنیت سازمان ملل از آن حمایت نکرد، در جنگ عراق در سال 2003، که با این فرض غلط آغاز شد که صدام حسین در حال توسعه سلاح های کشتار جمعی است. در تهاجم سال 2011 به لیبی، که منجر به هرج و مرج سیاسی و تشدید افزایش تروریسم در سراسر شمال آفریقا شد.

این کار نابخردانه ای است که ایالات متحده به کشورهایی که از غرب حمایت نکردند برچسب طرفدار پوتین بزند. واقعیت این است که جنوب جهانی قرار نیست منافع خود را برای حفاظت از هنجارها و قوانینی که واشنگتن هر وقت بخواهد نقض می کند، قربانی کند.

زمان آن فرا رسیده است که ایالات متحده از دنیای داستان ها، جایی که کشورها با ملایمت از الگوی آمریکایی پیروی می کنند، به دنیای واقعی حرکت کند. در غیر این صورت، ایالات متحده خود را محکوم به ناامیدی و احتمالاً شکست خواهد کرد.