دلیل اش هم پر واضح است، هفت دهه تلاش آمریکا و غرب برای جایگزینی ایران بی نتیجه مانده.
برخی ممکن است تصور کنند که جریان اختلافات ایران و آمریکا فقط به بعد از انقلاب اسلامی در ایران بر می گردد اما واقعیت امر این است که پس از ملی شدن صنعت نفت در ایران آمریکایی ها و غربی ها به این نتیجه رسیدند که ملت ایران ملتی نیست که زیر بار خواسته هایآنها برود وهر لحظه ممکن است بر علیه آنها شورش کند و به این دلیل باید جایگزین دیگری برای محورشان در منطقه خاورمیانه پیدا کنند.
آنها روی پاکستان و ترکیه و عراق و عربستان سعودی و مصر و اسرائیل و... سرمایه گذاری کردند اما پس از هفت دهه هیچ کدام از آنها نتوانستند کاری کنند که غربی ها را متقاعد کنند می توانند به عنوان پایگاهی مورد اعتماد برای غرب تبدیل شوند.
همه این کشورهایی که درباره شان صحبت می کنیم امروزه بدون حمایت آمریکا به دلایل مختلف امکان بقا ندارند و هر کدام با مشکلات عدیده ای مواجه می باشند که فقط و فقط با حمایت آمریکا می توانند به موجودیت خود ادامه دهند.
مصر و پاکستان با مشکلات اقتصادی عدیده و درآمدی که نمی تواند کفاف تامین نان مردم خود را بدنهد مواجه است، اسرائیل علیرغم همه تسلیحاتی که در اختیار دارد اگر حمایت آمریکا و غرب نباشد ظرف کمتر از 24 ساعت توسط مردم فلسطین و همسایگان اش نابود می شود، عراق که شاید می شد تنها جایگزین از آن نام برد با اختلافات درونی شدید قومی مواجه است، ترکیه هم که به دلیل اختلافات داخلی و اختلافاتی که با همه همسایگان (بدون استثنا) دارد باز هم با مشکلات عدیده مواجه است.
به عنوان مثال بگویم اگر به تحریم هایی که آمریکا بر علیه ایران اعمال کرده نگاهی گذرا بیاندازید و بعد توجه داشته باشید که ایران بیش از چهار دهه است این تحریمها را تحمل می کند و خم به ابرو نمی آورد و بعد با تحریم هایی که آمریکایی ها فقط یکی دو ماه بر علیه ترکیه پیاده کردند مقایسه کنید و ببینید چگونه شرایط اقتصادی ترکیه به سمت فروپاشی رفت، می توانید متوجه شوید در چه موردی صحبت می کنم.
بر اساس همه معیارهای سیاسی و جئوپولیتیک و اقتصادی و نظامی و ... هر طرفی ایران را در کنار خود داشته باشند برنده هر معادله قدرتی که می تواند در جهان باشد می باشد.
بی دلیل هم نبود که چرچیل در زمان جنگ جهانی دوم از ایران به عنوان پل پیروزی نام برد.
در آن زمان اصلی ترین مستعمره انگلیس هند بود و چیزی حدود شش ملیون هندی به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم برای ارتش انگلیس فعالیت می کردند و می جنگیدند اما آنها از هند به عنوان پل پیروزی نام نبردند.
علیرغم همه تحریم هایی که آمریکا و متحدین اش طی سالهای سال بر علیه ملت ایران اعمال کردند اما مشاهده می کنیم نفوذ ایران در منطقه روز به روز در حال گسترش است و اقتدار نظامی وعلمی و اقتصادی و... ایران درحال افزایش می باشد.
طی دو دهه گذشته آمریکایی ها بیش از 7500 ملیارد دلار خرج کردند تا بتوانند ایران را مهار کنند و شاید بتوانند این توانمندی را از ایران بگیرند اما کل پولهای آنها به باد رفت و رئیس جمهوری آنها مجبور بود چراغ خاموش وارد بزرگترین پایگاه نظامی آمریکا در خاورمیانه شود و ظرف کمتر از دو ساعت با نهایت ترس و لرز از آنجا خارج شود و نیروهای آمریکایی آنقدر برای فرار از افغانستان هول شوند که متحدین خودشان را زیر چرخ هواپیماهایشان له کنند ویا از آسمان به زمین پرتاب کنند.
گویند مشت نمونه خروار، این مسایل را می توان به عنوان نماد قدرت ایران و ضعف دشمنان ایران تلقی کرد.
امروزه دیگر آمریکایی ها وغربی ها باور پیدا کرده اند که منافع آنها اقتضا می کند مشکلاتشان را با ایران حل کنند و به نحوه ای با ایران کنار بیایند اما هنوز ظاهرا غرورشان اجازه نمی دهد صد در صد به شکست خود بر علیه ایران اعتراف کنند.
کل ماجرای تحریم های آمریکا و بهانه هایی که می آورند تا ایران را پای میز مذاکره و گفتگو با خودشان بنشانند هم به همین بهانه است.
باید خیلی ساده لوح بود که تصور کرد مشکل آمریکا با ایران جریان غنی سازی اورانیوم و یا دلواپسی آمریکا از تولید تسلیحات هسته ای توسط ایران می باشد.
مشکل آمریکایی ها هم هنوز در این است که هنوز نتوانسته اند ملت ایران را تحلیل و درک کنند و هنوز می خواهند از باب قلدری و تهدید وارد شوند که طبیعتا به صورت تاریخی با ملتی مثل ملت ایران جوابگو نیست.
آمریکایی ها باید متوجه شوند بی دلیل نیست که به صورت تاریخی ایرانی ها چهارچوب درب های ورودی خانه خود را کوتاه می ساختند.
دلیل اش این است که هر کس میخواهد وارد آنها شود باید اول سر خم کند.
اگر آمریکایی ها هم می خواهند وارد ایران شوند باید از چهارچوب همان درب ها عبور کنند.
وظاهرا هم امروزه آمریکایی ها متوجه این جریان شده اند و هر چه قدر متحدینشان در منطقه دست و پا بزنند بی فایده خواهد بود.