به گزارش اسپوتنیک به نقل از مقاله منتشر شده در نشریه نشنال اینترست چاپ ایالات متحده آمریکا، در دسامبر 2021، لارنس کورب، معاون وزیر دفاع امریکا در زمان ریاست جمهوری رونالد ریگان ، دانشمند علوم سیاسی آمریکایی، به دعوت موسسه روابط بین‌الملل دولتی مسکو، در کنفرانس کنترل تسلیحات مسکو و کنگره علوم سیاسی روسیه درباره جنگ‌های آمریکا در ویتنام، عراق و افغانستان سخنرانی کرد و همچنین در مورد بودجه دفاعی جو بایدن سخن گفت.
او در گزارش های خود دلیل شکست آمریکا در ویتنام، عراق و افغانستان را توضیح داد. واقعیت این است که برتری نظامی آمریکا نتوانسته حمایت عمومی کافی را در این کشورها جلب کند. بنابراین درگیری ها طولانی شد و خسارات مالی و جانی جدی در پی داشت. در نتیجه، سیاست دولت در خود ایالات متحده مورد حمایت قرار نگرفت. لارنس کورب احتمال می دهد که روسیه در اوکراین در دام مشابهی بیفتد.
لارنس کورب نقطه نظرات کارشناسان روسی را نیز در نظر می گیرد. آنها بر این باورند که در سیاست امروز ایالات متحده تنها زمانی برای چین، ویروس کرونا و آب و هوا وجود دارد. اما به نظر او، اگرچه دولت بایدن بیشتر از چین صحبت می کند، اما این امر مانع از مقابله با تهدیدات دیگر نمی شود. علاوه بر این، وی بر آن است که دولت بایدن بیشتر از دونالد ترامپ و رونالد ریگان و در واقع سه بار بیشتر از چین و 10 بار بیشتر از روسیه، برای دفاع هزینه می کند.
لارنس کورب معتقد است که اکنون توصیف وضعیت از دیدگاه تاریخی و ارزیابی آن توسط مسکو بسیار مهم است.
در روسیه اعتقاد دارند که زمانی که رهبران اتحاد شوروی به آلمان فرصت تشکیل اتحاد دادند، از مقامات آمریکایی اطمینان دریافت کردند که واشنگتن ناتو را به شرق گسترش نخواهد داد. باید پذیرفت که برای پایان دادن به جنگ سرد، برخی از نمایندگان مقامات آمریکایی قول دادند که ناتو را به سمت روسیه گسترش ندهند. به عنوان مثال، جک ماتلاک آخرین سفیر آمریکا در اتحاد شوروی شهادت داد و نوشت که میخائیل گورباچف تضمین هایی دریافت کرد که اگر آلمان متحد شود و در ناتو بماند، مرزهای ناتو به سمت شرق حرکت نخواهد کرد. رابرت گیتس، وزیر دفاع آینده، که در زمان فروپاشی اتحاد شوروی به عنوان معاون مشاور امنیت ملی آمریکا خدمت کرد، از گسترش ناتو به سمت شرق در دهه 1990 انتقاد نمود. رهبران آلمان، فرانسه و بریتانیا نیز در این باره صحبت کردند.
این موضع در ایالات متحده توسط بسیاری از شخصیت های سیاسی مهم مانند جورج کنان، نویسنده دکترین مهار حمایت شد. کنان در سال 1997 نوشت: "گسترش ناتو مرگبارترین اشتباه خواهد بود... چنین تصمیمی سیاست خارجی روسیه را به سمتی سوق خواهد داد که ما قطعا دوست نداریم." موضع کنان توسط حدود پنجاه رهبر نظامی، سیاسی و دانشگاهی، از جمله پُل نیتزه و جک ماتلاک، حمایت شد که در نامه ای سرگشاده به رئیس جمهور بیل کلینتون نوشتند که طرح توسعه ناتو "یک اشتباه سیاسی با ابعاد تاریخی" خواهد بود.
با این حال، در سال 1999، در زمان کلینتون، ناتو سه عضو جدید از پیمان ورشو سابق را پذیرفت: لهستان، چکسلواکی و مجارستان. در سال 2004، هفت کشور دیگر، از جمله سه کشور بالتیک که قبلا بخشی از اتحاد شوروی سابق بودند، به آن پیوستند و در سال 2008، پرزیدنت جورج دبلیو بوش پیشنهاد دعوت از گرجستان و اوکراین را به این اتحاد داد، که مانند کشورهای بالتیک، بخشی از اتحاد شوروی بودند و مستقیماً با روسیه هم مرز هستند. پوتین با حمله به گرجستان در سال 2008 و الحاق کریمه در سال 2014 پاسخ داد.
همچنین باید توجه داشت که روسیه در زمان پوتین وضعیت اقتصادی بهتری نسبت به دوران حکومت شوروی دارد. البته ایالات متحده می تواند بگوید که اوکراین و گرجستان برای پیوستن به ناتو ممنوعیتی ندارند. اما برای دعوت از آنها، ما در میان 28 عضو باقیمانده ناتو، رای لازم را نداریم. بایدن می توانست به روس ها بفهماند که موضوع عضویت این کشورها در پیمان ناتو (حداقل برای آینده قابل پیش بینی) مورد بحث قرار نمی گیرد.
و مهمتر از همه، به نظر می رسد روس ها فکر می کنند که ما با آنها بدون احترامی که شایسته یک قدرت بزرگ است رفتار می کنیم. فرانسیس فوکویاما به دلیل اعلام پایان تاریخ پس از فروپاشی اتحاد شوروی توسط برخی از دانشمندان علوم سیاسی مورد تمسخر قرار گرفته است. در عوض، آنها کلماتی را از کتابی از استفان کوهن، کارشناس در امور روسیه نقل کردند که پوتین را به خاطر بازگرداندن روسیه روی پای خود و بازگشت آن به حالت عادی ستایش کرد.