آنانکه پیگیر اخبار گفتگو های وین می باشند این روزها ملاحظه کرده اند که تیم ایرانی بسیار به گفتگو ها خوش بین است در حالی که اظهارات اروپایی ها نوعی بد بینی درش نهفته است.
البته بسیاری هم باور دارند از همان ابتدا هم اروپایی ها هیچوقت به دنبال آن نبودند که هرگونه گفتگویی با ایران به نتیجه برسد و همیشه به دنبال آن بودند که فقط از آب گل آلود فتنه انداختن در روابط ایران با دیگر کشورها ماهی بگیرند و بس.
بحث گفتگو های هسته ای ابتدا با اروپایی ها اواخر سال 2002 میلادی شروع شد و سال 2005 ایرانی ها توافقی با کشورهای اروپایی به امضا رساندند که بر اساس آن ایران درب همه تاسیسات هسته ای خود را پلمپ کرد و در مقابل بنا بود که اروپایی ها تلاش کنند پرونده ایران از آژانس بین المللی انرژی هسته ای به شورای امنیت نرود و تحریم هایی بر علیه ایران وضع نشود.
علیرغم اینکه ایران در آن زمان به تعهدات خود کاملا عمل کرد اما اروپایی ها به تعهدات خود عمل نکردند و معروف است وقتی آقای روحانی که در آن زمان دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران بود با آقای جک استرو وزیر خارجه وقت انگلیس تماس گرفت و گله گی کرد که چرا در حالی که ایران به تعهدات خود عمل کرده پرونده ایران به شورای امنیت رفته وی به آقای روحانی گفته بود "ما فقط قول دادیم تلاش کنیم نگذاریم این اتفاق رخ دهد، تلاش کردیم ولی زور آمریکایی ها بیشتر بود".
اما واقعیت امر این است که بعد ها معلوم شد اروپایی ها به هیچ وجه کوچکترین تلاشی برای نرفتن پرونده ایران به شورای امنیت را نه فقط انجام نداده بودند، بلکه حتی تلاش کردند که کاری کنند این پرونده به شورای امنیت برود و تحریم هایی بر علیه ایران وضع شود.
سال 2015 هم همین شد.
در حالی که ایرانی ها چند سال قبل تر طی گفتگوهای محرمانه ای با آمریکایی ها به نتیجه رسیده بودند اروپایی ها از طریق دوستان خود در ایران گفتگوهای دو طرفه بین ایران و آمریکا را رصد کردند و خودشان را وسط انداختند که باید ما را بیاورید وسط تا ضامن توافق شویم وموازنه ایجاد شود وگرنه شما ایرانی ها حریف آمریکایی ها نمی شوید.
برخی شاید ندانند اما دلیل اینکه آقای روحانی کلید خود را در انتخابات بالا برد و ادعا کرد ظرف 100 روز همه مشکلات ایرانی ها را حل می کند این بود که وی کم و بیش در جریان گفتگوهای پشت پرده بین ایران و آمریکا بود و می دانست فقط مانده امضای توافق و تصور نمی کرد با ورود اروپایی ها همه چیز به هم بخورد و توافقی که قبل از رسیدن وی به ریاست جمهوری عملا بسته شده بود با گره های مختلف مواجه شود و سه سال دیگر زمان ببرد تا توافق امضا شود.
برخی تحلیل گران بر این باور بودند که کار تا حدی میان ایران و آمریکا پیش رفته بود که بنا بود پس از گفتگوی تلفنی فیما بین رؤسای جمهوری ایران وآمریکا و شکسته شدن تابوی گفتگوی مقامات ایرانی و آمریکایی توافق امضا شود.
از لحظه ورود اروپایی ها به گفتگو ها سنگ اندازی ها شروع شد و شاید برخی هنوز به یاد دارند که سه کشور اروپایی مخصوصا فرانسوی ها چه سنگ اندازی هایی را انجام دادند و حتی صدای آقای ظریف هم درآمد ودر نهایت مجبور شد با جان کری مستقیما و پشت پرده یا کنار دریاچه (برای اینکه جاسوسان اروپایی و اسرائیلی نتوانند استراق سمع کنند) گفتگو کند تا گفتگو ها به نتیجه برسد.
بسیاری از تحلیلگران آن زمان باور داشتند که جریان نقشه اروپایی ها و آمریکایی ها است که یکی نقش پلیس خوب را بازی کند و دیگری نقش پلیس بد اما ظاهرا واقعیت امر این بود اروپایی ها عمدا می خواستند کاری کنند تا توافقی امضا نشود.
پس از امضای توافق اروپایی ها مسبب اصلی چالش های بوجود آمده در برجام بودند چرا که تلاش کردند همه توافقنامه های اقتصادی با ایران را به نفع خود مصادره کنند و کار به جایی رسید که اوباما دستور لغو قانون ورود بدون ویزای اتباع کشورهای عضو اتحادیه اروپا که به ایران سفر کرده بودند را امضا کرد.
واقعیت امر این بود که آمریکایی ها ، طبق آنچه از آن به عنوان روح برجام یاد می کنند، می خواستند که سهم بزرگی از اقتصاد ایران را داشته باشند و روابط خود با ایران را از طریق این قرارداد های اقتصادی برگردانند در حالی که اروپایی ها مانع این تلاش آمریکایی ها می شدند وحتی از طریق دوستان با نفوذ خود در ایران تلاش می کردند کاری کنند که راه انعقاد قراردادهای تجاری با آمریکایی ها بسته شود.
بعد هم که ترامپ توافق هسته ای را به هم زد دیدیم اروپایی ها جلوتر از امریکایی ها تحریم ها بر علیه ایرانی ها را اعمال کردند و از ایران خارج شدند.
دو سه سالی هم ایرانی ها را به بهانه های مختلف سر کار گذاشتند که اگر پایبند تعهدات خودتان بمانید ما کاری می کنیم که تحریم های آمریکا بر علیه شما بی اثر شود و بعد معلوم شد که در حال کسب اطلاعات و راه و چاره های ایران برای دور زدن تحریم ها جهت کمک به آمریکایی ها برای بستن همه راه های دور زدن تحریم ها هستند.
اخیرا نیز معلوم شد که بسیاری از نامه هایی که ایرانی ها و آمریکایی ها از طریق اروپایی ها رد و بدل می کردند وسط راه این هتل به آن هتل بغلی گم شده و فقط نامه هایی تحویل داده شده که ایرانی ها و آمریکایی ها را به جان هم می اندازد و گفتگو ها را بیشتر گره می زند.
امروزه در حالی که آمریکایی ها در بسیاری از موارد که ایرانی ها مطرح می کنند کوتاه آمده اند مشاهده می کنیم اروپاییها تلاش دارند که مسایل را گره بزنند.
مثلا اخیرا شروع کرده اند بحث این را مطرح کنند که حتی اگر سانترفیوژ های جدید و اورانیوم غنی شده نابود شود ایرانی ها فناوری تولید آن را دارند و در این باره باید کاری کرد، ایران می تواند با داشتن این دانش هر لحظه اراده کند به مراحل پیشرفته برگردد.
یعنی مثلا دانشمندان ایرانی را به صف کرد و همه شان را کشت!!!!
یا شاید منظورشان این است که همه دانشمندان ایرانی را باید شستشوی مغزی دهند؟
یا اینکه علیرغم پذیرش بسیاری از مسایل توسط آمریکایی ها مشاهده می کنیم دیپلمات های اروپایی مدعی می باشند که به ایرانی ها اطمینان ندارند و نمی توانند ایرانی ها را باور کنند.
یا هر از گاهی بحث ورود اسرائیل و عربستان به گفتگو ها را مطرح می کنند، در حالی که می دانند این دو بنا نیست هیچ گره ای از گفتگوها باز کنند بلکه ورود آنها می تواند گفتگو ها را پیچیده تر کند.
یا می بینیم مثلا می آیند و زمانبندی برای گفتگو ها مطرح می کنند تا تیم ایرانی را تحت فشار قرار دهند.
آنچه امروزه برای ایرانی ها مبرهن شده این است که هرچه تا به حال ضربه خورده اند از بابت اطمینانشان به اروپاییها بوده و همین که اروپایی ها را از گفتگو ها کنار بگذارند می توانند امیدوار باشند گفتگوهای وین به نتیجه می رسد.
ریشه بد بینی اروپایی ها نسبت به گفتگوی وین را هم می توان در ذات پلید آنها جستجو کرد، ذاتی که کلا با ایرانی ها از صدها سال پیش مشکل دارد و هر چه ملت ایران طی چند قرن گذشته کشیده اند زیر سر همین ها است.
دلیل خوشبینی تیم ایرانی هم این است که خیلی سریع متوجه دلیل گره خوردن گفتگو ها شده و راهکاری برای حل آن پیدا کرده.