در دوره هایی که ملت ایران با هم یک دست بودند همیشه پیشرفت و موفقیت داشتند و هر وقت که چند دسته شدند همیشه شکست خوردند.
دلیل اصلی موفقیت ایرانی ها در مقاومت بر علیه حمله عراق با حمایت ده ها کشور دیگر بر علیه ایران این بود که همه ایرانی ها با هم متحد شدند تا از سرزمین خود دفاع کنند.
اگر به ترکیب رزمندگان جبهه جنگ نگاه کنید می توانید به خوبی مشاهده کنید که رزمندگان ایرانی از همه طیف فکری و عقیدتی و شخصیتی در این جنگ برای دفاع از سرزمین خود حضور داشتند.
اگر ایران می خواست به همان نیروهای ارتش خود بسنده کند با توجه به شرایط پیش آمده پس از جنگ و با توجه به اینکه آمریکا وغرب تامین همه تجهیزات نظامی و یدکی ایران را متوقف کرده بودند، محاسبات صدام حسین و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس درست از آب در می آمد و آنها طی یکی دو ماه می توانستند کل ایران را تصرف کنند و امروز روی استخوان ایرانی ها پایکوبی کنند.
تنها چیزی که آنها پیش بینی نمی کردند این بود که ایرانی ها برای دفاع از کشور خود بسیج شوند.
وقتی درباره بسیج شدن ایرانی ها صحبت می کنیم فقط مساله مربوط به آنهایی نیست که اسلحه به دست گرفتند و به جبهه رفتند، بلکه بحث همه ایرانی ها است.
آنهایی که آن دوران را به یاد دارند می توانند برای شما تعریف کنند که همه ملت ایران از کوچک تا بزرگ از فقیر تا غنی زن و مرد همه با هم متحد شده بودند تا دشمن نتواند ایران را شکست دهد.
همین که بسیاری در آن زمان از همه چیز خود می گذشتند و به فرزندانشان اجازه می دادند بروند جبهه خود یک نوع فداکاری به حساب می آمد ولی نباید فراموش کنیم که بقیه مردم ایران هم فداکاری کردند از لذت های زندگی و داشتن بسیاری از ملزومات غیر ضروری خود گذشتند تا مملکت دچار کمبود نشود و همه امکانات برای دفاع از کشور اختصاص یابد.
مردم از همه چیز خود می زدند و قناعت می کردند چون می دانستند فرزندانشان در جبهه جلوی گلوله دشمن ایستاده اند و مقاومت آنها فقط با ایثار و فداکاری خانواده هایشان که پشت جبهه است محقق می گردد.
چرا؟
این ایثار مردم بود که به رزمندگان ایرانی روحیه می داد در جبهه های جنگ از خود گذشتگی کنند و در مقابل پیشرفته ترین تسلیحات جهان بایستند و حاضر نشوند یک وجب عقب نشینی کنند.
در حالی که صدام حسین آنطرف مرز مجبور بود به زور نیرو جمع کند و از دیگر کشورهای عربی تقاضای کمک و نیرو کند و مجبور بود افسرانی را پشت سر سربازان بگذارد تا اگر خواستند فرار کنند آنها را بکشند، در ایران یک سری باید جلوی جوانان را می گرفتند که می خواستند به جبهه بروند و حاضر نبودند از جبهه برگردند.
آیا آن دوران را به یاد دارید که همه مردم ایران با قناعت زندگی می کردند و هیچ کس به دنبال فخر فروختن به دیگری نبود.
کاسب ها عموما تلاش می کردند قانع باشند ودنبال کلاهبرداری از مردم نبودند.
در یک ساختمان کلا یکی دو ماشین بیشتر نبود وبسیار معمول بود که مثلا یکی از همسایه ها در همسایه دیگر را بزند و از او ماشین اش را قرض بگیرد تا خانواده اش را به یک مهمانی و یا عروسی ببرد و برای تشکر باک بنزین را پر می کرد و ماشنین را پس می آورد.
مردم عارشان می آمد فخر فروشی کنند و تلاش می کردند همه یک سطح زندگی داشته باشند.
به یاد دارم تقریبا در اکثر خانه های ایرانی تلوزیون ها پارس (گراندیک) بود، یخچال و گاز و ماشین لباسشویی ارج یا پارس یا مارک های ایرانی دیگر بود، همه خانه ها فرش های لاکی داشتند و عموما مردم روی زمین می نشستند و کمتر خانه ای مبل داشت.
در کوچه نه فقط در ساختمان همه همدیگر را می شناختند و اگر یکی آنطرف کوچه سرش درد می کرد همه دست به کار می شدند تا کمک اش کنند.
حتی دزد ها هم مرام داشتند و حاضر نبودند از یک بدبخت بیچاره و یا ندار دزدی کنند.
مردم حلال و حرام سرشان می شد، حتی آنهایی که اعتقادات مذهبی نداشتند باز هم برای خودشان اصولی برای تعامل با دیگران داشتند و حد اقل نسبت به یکدیگر معرفت داشتند.
یادتان هست در این فیلم های قدیمی ایرانی مال و اموال و ناموس اهل محل حریم همه اهل محل بود و اگر مثلا کسی می آمد در محل به دختر همسایه نگاهی می کرد تکه بزرگش گوشش بود؟
اگر تبهکاری وارد محل می شد همه سریع متوجه می شدند که این فرد غریبه است و مواظب بودند مبادا دنبال دزدی از مال و اموال همسایه شان باشد.
مغازه دارها دفتر حساب برای اهالی محل داشتند و آنهایی که توان مالی کمتری داشتند را در فشار قرار نمی دادند که سریع بدهی خود را صاف کنند و حتی در مواردی بدهی همسایه شان را نادیده می گرفتند و به روی خود نمی آوردند.
اینگونه بود که همه مردم در یک جامعه زندگی می کردند و آن کاسب باور داشت که اگر چیزی را می فروشد به خانواده خود می فروشد و هیچ وقت به دنبال کلاه برداری از خانواده خود نبود.
این یا آن مردم کجا رفتند؟
مگر ایرانی ها تغییر کردند؟
دشمن متوجه شد که راز موفقیت ایرانی ها در مقابله با دشمنان همین فرهنگ ایرانی ها است و به همین دلیل چندین سال است روی نابود کردن این فرهنگ تمرکز کرده.
آنها متوجه شدند برای نابودی ایرانی ها نیاز دارند که میان آنها تفرقه بیاندازند و کاری کنند که مردم به دنبال مال و منال و فخر فروشی به یکدیگر بروند، چون همین که این فرهنگ در میان ایرانی ها رواج پیدا کند و هر کی به هر کی بشود بسیاری به دنبال رسیدن به ثروت سریع از هر راه حتی راه خلاف می افتند و هر کس از هر وسیله ای که در اختیار داشته باشد استفاده می کند و پیوند فرهنگی و روحی جامعه به هم می ریزد.
آن کارمند هر چه قدر هم به او حقوق بدهند باز هم احساس می کند کم دارد و به دنبال اختلاس و سوء استفاده می رود.
آن کاسب هر چه قدر هم سود کند باز هم قانع نمی شود و به دنبال سود های باد آورده بیشتر می باشد.
آن همسایه، آن فامیل آن... دیگر به فکر دیگری نیست بلکه فقط به فکر خود و خودنمایی خود می باشد.
دیگر به قول معروف کسی به کسی رحم نمی کند و همه به دنبال کلاه گذاشتن و کندن از یکدیگر می باشند.
آنچه آمریکا و دشمنان ملت ایران از تحریم های خود و جنگ فرهنگی و اقتصادی خود دنبال آن بودند همین بود که دارند به آن نزدیک می شوند.
اگر بخواهیم در این جنگ هم سر افراز بیرون بیاییم باید هر چه سریعتر به فکر باشیم که به اصول فرهنگی و اجتماعی سنتی خودمان برگردیم.