اصل کلیدی برجام هم گزینه گریز آن می باشد. گزینه ای که بر اساس ان باید شرایط جوری باشد که ایران حد اقل یک سال با ساخت بمب اتم فاصله داشته باشد تا ایالات متحده و جامعه جهانی فرصت داشته باشند بر علیه ایران کاری کنند.
بماند که ایران به دنبال ساخت بمب هسته نمی باشد و تا زمانی که فتوای آیت الله خامنه ای در این زمینه وجود دارد ایران خود به خود نسبت به ساخت بمب هسته ای دور می باشد.
اما این دلیل نمی شود که ایران برنامه هسته ای خود را کنار بگذارد.
برنامه هسته ای بیش از ۱۲۰۰ کاربرد دارد که فقط یکی از آنها کاربرد تولید سلاح است.
اصرار ایران بر برنامه هسته ای اش به این دلیل نیست که ایران می خواهد سلاح هسته ای تولید کند بلکه به این دلیل است که ایرانی ها به خوبی می دانند اگر در مورد برنامه هسته ای خود بخواهند کوتاه بیایند فردا باید درباره دیگر برنامه های علمی خود کوتاه بیایند.
همانگونه که امروزه به برنامه های دفاعی و موشکی ایران و یا نفوذ ایران در منطقه گیر داده اند فردا می خواهند به برنامه های ایران در زمینه های دیگر فناوری هم گیر بدهند و بهانه می آورند که مثلا ایران ممکن است بخواهند از فناوری نانو و یا فناوری های علمی دیگر برای کاربردهای نظامی بهره ببرد.
البته حتی اگر هم بهره ببرد اشکال اش چیست.
اگر کسی نیت شومی نسبت به ایرانی ها نداشته باشد و به دنبال اعمال خصمانه بر علیه ایران نباشد هیچ دلیلی ندارد تا از اینکه ایران بخواهد سیستم های دفاعی خود را تقویت کند واهمه داشته باشد.
اگرهم نیت شومی بر علیه ایران دارد بد نیست متوجه شود که ایران هم ایران پانصد سال پیش نیست که بزنند و پاسخ نگیرند، اگر یکی بزنند ده تا میخورند.
ایرانی ها در این زمینه از خود مطمئن هستند و می دانند که دنبال حمله به کشور دیگری و یا اشغال کشور دیگر و یا چشم طمع داشتن به سرزمین دیگران نیستند.
در واقع رشد توانمندی های نظامی ایران خود به خود منجر به آن می شود که توازن قوا در منطقه ایجاد شود و در نهایت امنیت در منطقه برگزار گردد.
با توجه به امکانات خدادادی ایران و همچنین شرایط ژئوپولیتیک این کشور همه کشورهای منطقه و جهان نسبت به ایران چشم طمع دارند و بدیهی است اگر ایران توان دفاع از خود را نداشته باشد جنگ کل منطقه را فرا می گیرد و بالطبع دود آن به چشم دیگر کشورهای جهان هم می رود.
ملاحظه کنید همین که اینها در افغانستان و یا آفریقا شر به پا کردند دود آن به چشمشان رفت و اشکشان در آمد که ملیون ها مهاجر به سمت اروپا سرازیر شدند.
البته برخی کشورهای اروپایی مانند آلمان که نیاز به نیروی ارزان دارند خیلی از این مارجرا ناراحت به نظر نمی آیند.
به هر صورت، حتی اگر ایران به مرز تولید سلاح هسته ای هم برسد باز هم تا زمانی که سلاح هسته ای ایجاد نکرده هیچ کس حق ندارند در باره ایران اظهار نظری داشته باشد.
اگر هم شک و شبهه دارند باید صبر کنند تا یقین پیدا کنند، بعد حرف بزنند.
با توجه به شرایط فعلی و با توجه به سیاست های آمریکا و غرب بر علیه ایران هیچ بعید نیست ایران همه آنچه را برای تولید چندین بمب هسته ای نیاز دارد تامین نکند و فقط بمب اتمی را تولید نکند.
حرف های آقای رابرت مالی هم برای ایرانی ها تکراری شده.
ایرانیها می دانند که تحریم دان آمریکایی ها پر شده و هر تحریمی که ممکن بود ترامپ بر علیه ایرانی ها اعمال کرده و دست آمریکا خالی شده.
شاید اگر آمریکایی ها تهدید به اعمال این تحریم ها می کردند ایرانی ها بیشتر واهمه داشتند و می ترسیدند که چه خواهد شد اما حالا که تحریم ها اعمال شده و ایرانی ها موفق شدند با آن مقابل کنند دیگر برایشان ارزش ندارد.
در حال حاضر تنها گزینه دیگر که جلوراه آمریکایی ها هست گزینه جنگ است.
یا جنگ یا صلح.
اختیار گزینه به آمریکایی ها سپرده شده.
اگر بخواهند صلح داشته باشند باید به تعهدات بین المللی خود علی الخصوص برجام پایبند باشند و باید مانند دیگر کشورهای جهان رفتار کنند وگر نه بفرمایند ببینیم میخواهند چه کار کنند.
آیا شرایط آمریکا به دولت این کشور اجازه می دهد که وارد یک ماجراجویی نظامی جدید شود؟
به نظر نمی رسد که چنین باشد و به همین دلیل به نظر می رسد گزینه بعدی آمریکا فقط تمکین به برجام و اجرای آن می باشد نه چیز دیگری.