اسپوتنیک به نقل از این روزنامه آلمانی می نویسد: ایالات متحده با امتناع از مشارکت در مشورت های مربوط به افغانستان که در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۱ در مسکو برگزار شد، خود را در حاشیه قرار داد. و اما با کشورهای منطقه چه شد؟
روسیه میزبان کنفرانسی در مورد افغانستان است - و چه کسی آنجا نیست؟ ایالات متحده آمریکا. اما طالبان (یک سازمان تروریستی ممنوعه در روسیه) با چینی‌ها، هندی‌ها، ایرانی‌ها و نمایندگان دیگر کشورهای هم مرز با افغانستان در پشت میز مذاکره نشسته‌اند. گویا پس از استعفای زلمی خلیل زاد نماینده ویژه آمریکا برای صلح افغانستان، واشنگتن نتوانست به سرعت جایگزینی برای او بیابد.
عدم حضور ایالات متحده به مسکو امتیاز بیشتری در رویارویی با واشنگتن در آسیای میانه داد. طالبان نیز خوشحال بودند - مهم این است که با چه کسی پشت میز مذاکره بنشینید. در واقع، کرملین در بیانیه خود تأکید خاصی کرد که روسیه هنوز طالبان را به رسمیت نمی شناسد. اما زمان به نفع حاکمان جدید در کابل کار می کند. در صورتی که آنها مشکل زیادی نداشته باشند، به رسمیت شناخته شدن دیپلماتیک آنها توسط کشورهای منطقه فقط یک امر زمان است.
اما مسکو دلیلی برای خوش بین بودن ندارد. خروج عجولانه ایالات متحده از افغانستان، اگرچه رقابت برای نفوذ با ایالات متحده در آسیای مرکزی را کاهش می دهد، در عین حال روسیه را در موقعیت خطرناکی قرار می دهد. یک دولت اسلام گرا در افغانستان می تواند منشا بی ثباتی جدیدی شود. آیا در آنجا محلی برای سازمان های اسلام گرای معروف جهان بوجود نخواهد آمد؟ آیا حاکمیت شریعت باعث جریان پناهندگی نمی شود؟ آیا به دلیل وضعیت اسفناک اقتصاد ممکن است یک فاجعه انسانی رخ دهد؟
برخلاف آمریکایی‌ها، بریتانیایی‌ها و آلمانی‌ها، کارشناسان مسکو مدت‌هاست فهمیده‌اند که تصرف قدرت توسط طالبان محتمل ترین سناریو برای سیر حوادث است. بنابراین آنها سعی کردند رابطه ای قابل قبول با طالبان برقرار کنند. حتی قبل از پیروزی طالبان ، نمایندگان آنها برای مذاکره به مسکو دعوت شدند. ضمیر کابلوف فرستاده ویژه رئیس جمهور روسیه در امور افغانستان، کارشناس بزرگ منطقه، پیروزی این گروه را پیش بینی کرد و در افغانستان از هر جهت دیپلماسی انجام داد.
مسکو با چنین دیپلماسی غریبه نیست. مورخان شکست در افغانستان را یکی از دلایل فروپاشی اتحاد شوروی می دانند. سربازان سابق شوروی که در هندوکش جنگ را پشت سر گذاشتند هنوز "افغان" نامیده می شوند. اکثر جمهوری های سابق شوروی در آسیای مرکزی که ساکنان آن مسلمان هستند، عضو اتحاد دفاعی به رهبری روسیه به نام (CSTO) سازمان پیمان امنیت جمعی هستند. مسکو دارای پایگاه های نظامی در تاجیکستان و قرقیزستان است.
کشورهای مسلمان آسیای مرکزی مانند روسیه باید از طالبان بیم داشته باشند. در دهه نود ، شبه نظامیان نزدیک آنها سعی کردند جهاد را به خاک تاجیکستان منتقل کنند. هنگامی که "جنگ مقدس" در آنجا شکست خورد، یکی از فرماندهان اصلی آنها به چچن فرار کرد، جایی که در جنگ اول قفقاز سهم خود را ادا کرد.
در نتیجه، روسیه تجربیات زیادی به دست آورد: در حال حاضر کرملین به خوبی می داند که اسلام مبارز یعنی چه. سیاست دو خط را دنبال می کند: روس ها با طالبان صحبت می کنند و در عین حال روی ارعاب نظامی شان تکیه می نمایند. در مقابل رفتار خوب، به طالبان قول همکاری محدود، مانند کمک به بازسازی کشور داده می شود. بسته به موقعیت، پشتیبانی دیپلماتیک نیز امکان پذیر است. این سیاست مسکو را در برابر مشکلات محافظت نمی کند. با این وجود اکنون روسیه، با همه مشکلاتش در مقایسه با آمریکا نفوذ و ظرفیت بیشتری در هندوکش دارد.