دشمنان ملت ایران هم گاهی از کانال فشار های سیاسی و اقتصادی و تهدید های نظامی و گاهی دیگر از طریق فشارهای رسانه ای و روانی تلاش می کنند مردم ایران را به سمت و سوی مخالفت با نفوذ منطقه ای ایران و تولید تسلیحات دفاعی کنند.
البته بماند که برخی هم متاسفانه تحت تاثیر این القاءات رسانه ای قرار می گیرند.
بحث نفوذ منطقه ای و جهانی چیزی نیست که محدود به خواسته کشور خاصی باشد بلکه همه کشورهای جهان، هر کدام به فراخور وسع و توان اش، تلاش دارند نفوذ منطقه ای و جهانی داشته باشند.
دلایل مختلفی برای تعمیم این نفوذ در سطح جهانی وجود دارد که مهمترین آنها می تواند دلایل امنیتی، اقتصادی، فرهنگی و ژئوپولیتیکی باشد.
اینکه کشورهایی مانند ایالات متحده و یا انگلیس ویا فرانسه و یا ... تلاش داشته باشند از هزاران کیلومتر آنطرف تر بیایند وبه بهانه تامین منافع ملی خود در منطقه خاورمیانه نفوذ داشته باشند و حتی وارد جنگ شوند خود نشان می دهد که حضور در منطقه خاورمیانه برای کشورهای جهان چه قدر اهمیت دارد.
هر کس بر این منطقه تسلط داشته باشد نه فقط بر منابع انرژی جهان تسلط دارد بلکه بر شاهراه های تجارت جهانی نیز تسلط دارد.
بدیهی است که برای این تسلط هم روش های مختلفی وجود دارد که یکی از آنها اشغال کشورها است اما متعارف ترین اش این روزها همان سیاست ماکیاولی تؤام با سیاست معروف به سیاست تفرقه بانداز و حکومت کن انگلیس است، سیاستی که بر اساس آن کشورها باید تجزیه شوند و تبدیل به کشورهای کوچک که همیشه با هم در حال جنگ و ستیز می باشند شوند و توسط افرادی که مطیع آنها باشد اداره شوند.
بر اساس این سیاست این کشورها هیچوقت نباید روی آرامش ببینند و تا ابد الدهر باید با هم درگیر باشند تا سلطه طلبان و استعمارگران بتوانند بر آنها حکومت کنند.
گسترش نفوذ منطقه ای ایران موجب آن می شود تا همه سیاست های سلطه طلبان و استعمار گرایان نوین به هم بخورد و آنها نتوانند به اهداف شوم خود برسند.
مخصوصا اگر این نفوذ با پشتیبانی توانمندی دفاعی قدرتمندی عجین باشد.
اگر این نفوذ منطقه ای نبود قطعا پس از اشغال افغانستان و عراق آمریکایی ها سراغ ایران می آمدند اما ایرانی ها توانستند در میدان کاری کنند که دست آمریکایی ها را به قول معروف در حنا بگذارند و کاری کنند که پس از بیست سال آمریکایی ها مجبور شوند دست خالی منطقه را ترک کنند.
قطعا اگر سیاست گسترش نفوذ منطقه ای ایران نبود و اگر بحث تولید تسلیحات دفاعی توسط این کشور نبود امروزه ایران اوضاعی به مراتب بد تر از دیگر کشورهای همجوار خود را داشت.
البته بسیاری از ما ایرانی ها عادت دارند که همیشه اظهار نارضایتی کنند ولی بعدها تاریخ نشان می دهد که در چه شرایطی چه اتفاقاتی برای ایران رخ داده و چه تصمیماتی منجر به نجات ایران و یا نابودی ایرانزمین گشته.
امروزه هم اگر آمریکایی ها و متحدینشان تلاش دارند برنامه دفاعی ایران و نفوذ منطقه ای ایران را تضعیف کنند دلیل اش این است که پس از بیست سال آنها متوجه شده اند این ایران است که آنها را محاصره کرده و نه آنها ایران را.
علیرغم همه تحریم هایی که آنها بر علیه ایران وضع کرده اند اما ایران امروزه نه فقط توانسته در مقابل آنها با اقتدار ایستادگی کند بلکه نفوذ منطقه ای خود را گسترش دهد و برنامه های دفاعی خود مخصوصا بحث موشکی را به اوج برساند.
حال که آمریکایی ها با چنین شکستی مواجه شده اند احتمالا تلاش دارند توطئه های جدیدی را در منطقه پیاده کنند که شروع آن در افغانستان بوده اما قطعا در افغانستان پایان نخواهد یافت.
بسیاری کارشناسان پیش بینی می کنند تا خروج آمریکایی ها از افغانستان موجبات بروز یک جنگ داخلی بی پایان در این کشور را فراهم کند و آمریکایی ها به سمت و سوی پیاده کردن همین سیاست در عراق نیز پیش بروند.
یعنی کاری کنند که اقوام مختلف عراقی و عشایر این کشور به جان هم بیافتند.
برای این منظور هم شرایطی فراهم کنند تا انتخابات آتی در عراق موجب موفقیت هیچ ائتلاف بزرگی در انتخابات نشود و عراقی ها موفق نشوند یک دولت فراگیر تشکیل دهند، در پی آن حتی ممکن است شاهد خروج ظاهری آمریکایی ها از این کشور باشیم تا زمینه جنگ و درگیری فیما بین گروه های مختلف عراقی فراهم گردد.
حال اینجا است که می توان امیدوار بود نقش نفوذ منطقه ای ایران تاثیر خود را نشان دهد و بتواند شرایطی فراهم کند که هم در افغانستان و هم درعراق دولت های فراگیر و با اقتدار تشکیل شوند تا هر دو کشور با ثبات و امنیت مواجه گردند، چرا که دود نا امنی و بی ثباتی در افغانستان و عراق مستقیما در چشم ایرانی ها خواهد رفت.
قطعا اگر ایران نفوذ قابل توجهی چه در افغانستان چه در عراق نداشت امکان اینکه آمریکایی ها سیاست های خود را پیاده کنند وجود داشت و هیچ امیدی به اینکه ایران از این نابسامانی ها در امان باشد وجود نداشت.