اسپوتنیک- خدا را شکر، نمردیم و دیدیم صدایی از ترویکای اروپایی (انگلیس و فرانسه و آلمان) در باره توافق هسته ای بلند شد.
تا الآن فکر می کردیم اینها مرده اند یا اینکه صدایی ندارند و لال هستند.
شاید اگر بحث تولید معدن اورانیوم 20 درصد توسط ایران مطرح نبود شاید باز هم صدایی از این سه کشور اروپایی که قرار بود ضامن اجرای برجام باشند نمی شنیدیم.
البته هر بار هم که صدای مقامات این کشورها را شنیده ایم فقط در حمایت ضمنی از مواضع خصمانه بر علیه ملت ایران بوده و بس.
اگر واقعا این کشورها دلواپس توافق هسته ای می باشند بد نیست که فکری به حال تحریم های وضع شده بر علیه ملت ایران کنند.
آنهایی که پیگیر بحث برجام بودند به خوبی می دانند که دلیل حضور این سه کشور اروپایی در مذاکرات و گفتگو ها این بود که این کشورها بنا بود ضامن آمریکا در اجرای تعهدات اش باشند.
اما بعد از امضای برجام ملاحظه شد که کشورهای اروپایی بسیار سریع به دنبال کسب منافع از برجام بودند و کاری کردند که آمریکایی ها در اجرای برجام کرنش کنند.
گو اینکه ایرانی ها از همان ابتدا هم اطمینان نداشتند که آمریکا به تعهدات خود عمل کند چون سابقه آمریکا در انجام تعهداش اش نسبت به کل جامعه بین المللی خراب بود و هنوز هم است، اما اگر بخواهیم به وضوح بگوییم کل جریان برجام از دید آمریکایی ها برای این بود که آنها امیدوار بودند دوباره وارد بازار اقتصادی ارزشمند ایران شوند ولی اروپایی ها تلاش داشتند گوی سبقت را از آنها بربایند و با انعقاد قرارداد های کذایی در هر قسمی از اقتصاد ایران دست بالا را داشته باشند.
در همان زمان هم اگر به یاد داشته باشید اوباما قانون لغو تردد آزاد بدون ویزای شهروندان اتحادیه اروپا که به ایران سفر می کنند را امضا کرد تا تلنگری به اروپایی ها بزند که چه خبرتان است سهمی هم برای ما کنار بگذارید.
حتی دونالد ترامپ در مبارزات انتخاباتی خود از اوباما انتقاد کرد که توافقی با ایران امضا کرده به نفع اروپایی ها و در حالی که شرکت بوئینگ در حال ورشکستگی است ایرانی ها رفته اند 118 هواپیمای ایرباس خریده اند.
و بعد ایرانی ها رفتند و قرارداد خرید 128 هواپیمای بوئینگ را امضا کردند تا آمریکایی ها ناراحت نشوند.
آیا این وقایع را به یاد دارد؟
البته اینها ظاهر ماجرا بود و در باطن اروپایی ها خرابکاری های زیادی را انجام دادند و وقتی که آمریکا تصمیم گرفت از برجام خارج شود، اروپایی ها در نقض عهد خود گوی سبقت را از همه گرفتند.
بعد ها هم وقتی ایرانی ها از اروپایی ها خواستند که به تعهدات خود عمل کنند بهانه های مختلفی آوردند که نمی توانند به تعهدات خود عمل کنند.
حتی در جریان همین مذاکرات اخیر وین.
اروپایی ها به ایرانی ها تضمین دادند که قرار نیست هیچ بحثی خارج از چهارچوب برجام در وین مطرح شود و آمریکایی ها تعهد داده اند که فقط بحث بازگشت همه به انجام تعهدات خود در برجام را بحث کنند.
یعنی به صراحت اعلام کردند که نه بحث برنامه های دفاعی ایران و نه بحث نفوذ ایران در منطقه و نه بحث ایجاد هرگونه تعدیلی بر برجام مطرح خواهد شد.
فکر نمی کنم که خیلی از این ماجرا گذشته باشد که اروپایی ها تعهدات خود را فراموش کرده باشند.
اللهم مگر اینکه در کنار کرونا آلزایمر در اروپا سرایت پیدا کرده باشد، مخصوصا در میان مقامات ارشد سیاسی آنها.
تا به این لحظه هم تنها ایران است که برجام را اجرا می کند و اگر نامی از برجام باقی مانده فقط به دلیل حضور ایران می باشد.
اگر واقعا اروپایی ها دلواپس برجام هستند و می خواهند برجام اجرا شود باید توجه داشته باشند که برجام یک معاهده یک طرفه نیست بلکه معاهده ای دو طرفه است، همانگونه که ایرانی ها در برجام تعهداتی را متقبل شده اند طرف های مقابل از جمله اروپایی ها هم تعهداتی را تقبل کرده اند، آمریکا به کنار.
بد نیست به قول مثل اگر اروپایی ها یک جوالدوز به دیگران می زنند یک سوزن به خود بزنند، شاید بیدار شوند.
آمریکا حاضر نیست به تعهدات خود در برجام عمل کند، باشد، چرا اروپایی ها حد اقل به تعهدات خود در برجام عمل نمی کنند؟
اگر هم همه اینقدر خواهان اجرای برجام هستند، کار بسیار ساده می باشد، آمریکا و اروپا تعهدات خود در برجام را انجام دهند، تحریم ها را بردارند و ایران هم بلا فاصله به برجام و انجام تعهدات خود باز خواهد گشت.
اما اینکه فقط ایران به تعهدات خود عمل کند و دیگران عمل نکنند که منطقی به نظر نمی آید.
دیگر سناریویی که آمریکا و اروپایی ها با هم تقسیم کرده بودند تا بازی کنند و یکی پلیس خوب باشد و دیگری پلیس بد سوخته.
به نظر می آید دولت ایران هم برای اینکه به اروپایی ها و آمریکایی ها تلنگر بزند اعلام کرده تصمیم دارد فلز اورانیوم 20% تولید کند و بدیهی است که اگر طرفهای مقابل بخواهند به رویکرد خود ادامه دهند ممکن است به زودی ایران اقدامات دیگری که به مراتب طرفهای مقابل را به قول معروف قلقلک می دهد انجام دهد، و شاید هم به یکباره اقدامی را انجام دهد که دیگر بازگشتی در آن وجود نخواهد داشت.