اسپوتنیک به نقل از رسانه آساهی ژاپن می نویسد: می گویند جو بایدن رئیس جمهور آمریکا در دیدار ژنو خطاب به همتای روسی خود، دو کشور را "قدرتمند و پرافتخار" نامید. اگر اینطور باشد دلمان می خواهد همکاری شان برای جامعه جهانی سودآور باشد.
با توجه به اوضاع کنونی جهان که بدترین از دوره جنگ سرد محسوب می شود، خود حقیقت دیدار سران دو ابرقدرت پس از تحلیف بایدن باید مثبت ارزیابی شود. هر دو رهبر باید مسئولیت خود را به عنوان پیشوای قدرت هسته ای را احساس کند.
بیانیه دوجانبه مختصری که پس از پایان ملاقات ژنو به امضا رسید با بیانیه رونالد ریگان رئیس جمهور آمریکا و میخائیل گورباچف رهبر شوروی در سال 1985 شباهت دارد. در آن گفته شده که "در جنک هسته ای فاتحان وجود ندارد و به این خاطر راه اندازی آن محال است."
در دیدار امسال در ژنو مسئله اصلی مورد بحث - کنترل تسلیحات بود. قرارداد کاهش تسلیحات تعرضی استراتژیک - سالت - سه در ماه فوریه چندی پیش از انقضای آن به امضا رسید. توافقات دیگری بین آمریکا و روسیه وجود ندارد. همچنین این کار لازم است که آمریکا و روسیه که از همه بیشتر سلاح های هسته ای دارند، در راس مذاکراتی در باره خلع سلاح قرار گرفته و مکانیسم همه گیر کنترل تسلیحات را که چین هم شامل آن باشد ایجاد کنند.
بعلاوه مسئولیت آمریکا و روسیه از امنیت بین المللی شامل فضا و پهنای سایبری بین دو ابرقدرت مسایلی وجود دارد که سازش و هماهنگی میان آنها را می طلبد، مانند بحران انسانی در سوریه و برنامه هسته ای ایران.
اما میان آمریکا و روسیه عدم اعتماد نیز انباشته شده است. وقتی آمریکا تحریم های بین المللی علیه روسیه را اعمال کرد، مسکو سعی نمود کاری کند تا مناسبات واشنگتن با متحدین اش در پیمان های متفاوت تیره شود و مجاری گفتگوی مسکو با واشنگتن حتی نازک تر از دوران شوروی شده بود. خط دموکراتیک کردن روسیه انجام شده توسط آمریکا سبب آن شد که سوءظن پوتین نسبت به واشنگتن دو چندان شود. این یک درس جدی برای رئیس جمهور بایدن است.
واشنگتن برای گریز از "جنگ در دو جبهه" به ناچار به سمت روسیه گام بر می دارد. اما این جقیقت هویدا است: پوتین برای مقابله با آمریکا، توجه درجه اول به چین قائل می شود.
روشن است که در حالی که مسکو تقصیر خود را در پایمال کردن حقوق بشر و انجام حملات سایبری به عهده نمی گیرد، بایدن مجبور است لزوم " ثبات و قابل پیشبینی بودن" مناسبات با مسکو را اعلام کند. کار دیگری جز این باقی نمانده است. ولی اگر مناسبات آمریکا و روسیه همیشه در حالت تزلزل باقی بماند سخن از کدام ثباتی در جهان ممکن است در میان باشد؟ امیدمان فقط این است که یک گفتگوی سازنده میان دو ابرقدرت ممکن است در آینده آغاز شود.