اسپوتنیک به نقل از واشنگتن پست می نویسد: ایستگاه تحقیقاتی ماه به خودی خود اهمیت چندانی ندارد، آمریکایی ها نباید نگران این امر باشند که به زودی توسط لیزرهای قمری مخفی چینی مستقر در ماه تهدید شوند.
هیچ یک از دو کشور هنوز توانایی ساخت چنین تأسیساتی را ندارند، در طرح چین و روسیه پیش بینی شده است که این ایستگاه تا اواسط دهه ۲۰۳۰ ساخته شود و حضور طولانی مدت انسان در آن بعداً امکان پذیر باشد.
پروژه آرتمیس ناسا پیش بینی می کند تا سال ۲۰۲۴ انسان به ماه فرستاده شود، به عنوان بخشی از این پروژه، ناسا همچنین قصد دارد یک پایگاه دائمی در مدار ماه بسازد. هشت کشور از جمله انگلیس، ایتالیا، ژاپن و امارات متحده عربی توافق کرده اند که در این برنامه شرکت کنند.
طرح چین و روسیه برای ساخت یک ایستگاه علمی در ماه می تواند یک سرمایه گذاری مشترک جدی و یک کار تبلیغاتی باشد. اما این یک نشانه هشدار دهنده است. روسیه و چین طی دهه گذشته به یکدیگر نزدیک شده اند.
مسکو تجهیزات نظامی را به پکن می فروشد که در بسیاری از موارد از سلاح های ساخت چین بهتر عمل می کند، ارتش های دو کشور در حال انجام رزمایش های مشترک از جمله با مشارکت ایران هستند.
ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه حتی تشکیل یک پیمان رسمی نظامی با چین را نیز رد نمی کند.
ظهور محور مسکو-پکن-تهران باید موجب نگرانی رئیس جمهور بایدن شود. این گروه دارای دامنه جهانی است و منافع آمریکا در سراسر جهان را تهدید می کند.
سناریویی را تصور کنید که در آن نیروهای مورد حمایت روسیه کشورهای همسایه ناتو را تضعیف می کنند، دست نشاندگان ایرانی اسرائیل یا کشورهای عربی خلیج فارس را تهدید می کنند و چین به تایوان یا به کشورهای مخالف دست درازی های پکن در دریای چین جنوبی تهدید می نماید. غلبه بر یک بحران برای ایالات متحده اغلب دشوار است. اگر آنها همزمان با سه یا چهار بحران روبرو شوند چه؟
بایدن باید با این اتحاد خصمانه به عنوان یک حادثه اتفاق افتاده رفتار کند و با تمام قدرت آمریکا و همچنین ساختار محکم اتحادهای جهانی با آن مخالفت کند. وی همچنین می تواند با ترغیب روسیه به ترک اتحاد با چین، این محور را پاره کند. این امر مستلزم امتیازات جدی از جمله کنار گذاشتن نفوذ واشنگتن در اوکراین و حتی عقب نشینی نیروهای ناتو از کشورهای بالتیک از سوی ایالات متحده است.
امروز همه چیز بسیار مبهم است؛ بایدن می تواند این علائم هشدار دهنده را نادیده بگیرد. وی به متحدین اروپایی خود گفت كه "آمریكا بازگشته است". با این حال، معنای آن از نظر سیاست ایالات متحده در قبال روسیه مشخص نیست.
آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه آمریکا، نیز تلاش می کند ناسازگاری ها را در خاورمیانه آشتی دهد. وی ادعا می کند که ایالات متحده از اسرائیل حمایت می کند، در عین حال در حال بررسی احتمال بازگشت به توافق هسته ای با ایران است که اوباما آنرا امضا کرده و اسرائیل به شدت مخالف آن است. سیاست آسیایی بایدن قابل درک تر است.
دولت کنونی با حل اختلاف دوره ترامپ درباره مبلغی که متحد ما برای پایگاه های آمریکایی در آنجا پرداخت می کند، روابط با کره جنوبی را بهبود بخشیده است. ایالات متحده اخیراً در اولین نشست گفتگوی امنیتی چهارجانبه با هند، ژاپن و استرالیا شرکت کرد. کشورهای دارای روحیه ضد چین امیدوارند که این گفتگو به یک اتحاد پایدار در برابر گسترش چین تبدیل شود.
اما اگر ایالات متحده سرمایه گذاری در زمینه امنیت ملی و اکتشافات فضایی را شروع نکند، این اقدامات اهمیتی نخواهد داشت. اگرچه دولت ترامپ هزینه های نظامی خود را افزایش داده است، اما میزان درصدی این هزینه های دفاعی ایالات متحده در تولید ناخالص داخلی هنوز هم نزدیک به پایین ترین سطح دهه ۱۹۶۰ است.
با توجه به تعهدات و منافع جهانی ایالات متحده این هزینه کافی نیست. بودجه ناسا نیز در سالهای اخیر کاهش یافته است. این سازمان در حال حاضر هزینه هایی دارد کمتر از دهه ۱۹۶۰، زمانی که پروژه آپولو در حال اجرا بود. اگر واشنگتن هر دو بودجه را به میزان قابل توجهی افزایش ندهد، این کشور نمی تواند در برابر محور مسکو-پکن-تهران مقاومت کند.