بر کسی پوشیده نیست که ایرانی ها همه تلاش های خود را به کار گرفته اند تا از جنگ دوری کنند اما به هر حال صبر ایران هم حدی دارد و با افزایش حضور نیروهای مختلف و متخاصم در منطقه خواه نا خواهم همه روی یک صندوق باروت قرار می گریند که کوچکترین جرقه کافی است تا همه را به هوا ببرد.
انفجار این صندوق باروت ممکن است به ایران اسیب برساند اما قطعا دشمنان ایران هم آسیب زیادی خواهند دید چه دشمنانی که در حال تحریک ترامپ برای راه انداختن یک جنگ قبل از پایان دوره ریاست جمهوری اش چه آنهایی که فکر می کنند با باز کردن پای اسرائیل به منطقه می توانند امنیت خود را تامین کنند.
شاید ایران حضور آمریکایی ها در منطقه را علیرغم نارضایتی خود قبول کند اما قطعا حضور اسرائیلی ها را نه فقط قبول نخواهد کرد بلکه با آن به عنوان یک تهدید برخورد خواهد نمود.
بسیاری امروزه در ایران حضور هرگونه نیروی اسرائیلی در ایران را غنیمتی می شمارند که نباید از آن گذشت.
همانگونه که اسرائیلی ها مدعی می باشند که حضور ایرانی ها در سوریه امنیت آنها را تهدید می کند و خود را مجاز می دانند که به مستشاران ایرانی حمله کنند خوب ایران هم حضور اسرائیلی ها را در کنار خود تهدید امنیتی می داند و می تواند همان رفتار را انجام دهد و اقدام به هدف قراردادن هر جایی که پرچم اسرائیل بر آن افراشته می باشد چه بخواهد این جا زیردریایی یا کشتی باشد چه بخواهد ساختمانی باشد که اسرائیلی ها در آن بر علیه ایران توطئه می چینند و یا جاسوسی می کنند.
البته این نظریه فقط مربوط به کشورهای عرب حوزه خلیج فارس نیست و این افراد باور دارند که حتی در جاهای دیگر منطقه که ایران دسترسی دارد مثل آذربایجان باید اهداف اسرائیلی برای ایرانی ها تهدید امنیتی به شمار بیاید و اهداف مشروعی برای نابود کردن به حساب آید.
این دوستان باور دارند که تنها راه حمایت از نیروهای ایرانی و یا متحد ایران در عراق و سوریه و لبنان این است که معادله مقابله به مثل ترسیم گردد.
زمانی برخی شاید به یاد نداشته باشند اما لبنان جولانگاه هواپیماهای اسرائیلی بود و اسرائیلی ها هر روز یا حتی روزی چند بار هم دیوار صوتی را می شکستند هم اینکه به مواضع مختلف حمله می کردند.
بعد از اینکه حزب الله لبنان موفق شد سال 2000 میلادی اسرائیل را با زور بازو از لبنان بیرون کند اسرائیلی ها باز هم به رویکرد قبلی خود مبنی بر هدف قرار دادن مواضع مختلف در لبنان ادامه دادند، حزب الله هم معادله جدیدی را ترسیم کرد و مبنای آن این بود یک خمپاره را با دو خمپاره و یک موشک را با دو موشک پاسخ خواهیم داد، قبل از آن حزب الله لبنان از هدف قرار دادن مراکز غیر نظامی خودداری می کرد اما پس از آن اعلام نمود هر مکان غیر نظامی در لبنان هدف قرار گیرد دو مکان غیر نظامی در اسرائیل هدف قرار خواهند گرفت، و معادله پیاده شد تا اینکه سر انجام در سال 2006 شرایط به جنگ تمام عیار کشیده شد.
در این جنگ بر عکس تصور اسرائیلی ها تصور می کردند به راحتی می توانند مانند قبل (سال 1982 میلادی) به راحتی خواهند توانست تا بیروت پیشروی کنند.
اما این بار نه فقط نتوانستند پیشروی کنند بلکه برای اولین بار هم ده ها تانک و نفربر خود را از دست دادند هم اینکه حدود ده هزار موشک بر شهرهایشان سقوط کرد و فرودگاه ها و بنادر مملوء از اسرائیلی هایی بود که می خواستند اسرائیل را ترک کنند.
همه مشاغل هم تعطیل شده بود.
یعنی عملا اسرائیل به سمت ورشکستگی اقتصادی هم رفته بود.
این جنگ همان جنگی است که سید حسن نصر الله چند روز پیش می گفت شهید سپهبد سلیمانی لحظه به لحظه با رزمندگان حزب الله در لبنان آن را فرماندهی می کرد.
طی 33 روز شهید سلیمانی و رزمندگان حزب الله موفق شدند نه فقط معادلات فیما بین لبنان و اسرائیل را تغییر دهند بلکه همه معادلات بین المللی در باره منطقه را تغییر دهند و فصل جدیدی در آموزش جنگ های غیر متعارف بر علیه ارتش های تا دندان مسلح تدوین کنند.
اسرائیل و متحدین اش به التماس افتاده بودند که هر جور شده این جنگ پایان یابد و حزب الله تضمین بدهد سربازان اسرائیلی را در حال فرار از لبنان شکار نخواهد کرد.
اسرائیلی ها هم تضمین دادند که هیچ وقت دیگر به حریم هوایی و یا دریایی و یا زمینی لبنان تعرض نکنند.
همین هم شد.
از همان زمان دیگر جبهه جنوب لبنان آرام گرفت و اسرائیلی ها دیگر جرات نکردند کارهای قبلی خود را تکرار کنند.
حال امروزه بسیاری باور دارند که همان کار را باید در این منطقه و عراق و سوریه انجام دهند.
اگر فرماندهان سیاسی و نظامی ایران هم با آنها همراهی نکنند باز هم ممکن است در عراق مثلا چنین اتفاقی رخ دهد.
یعنی بسیاری از عراقی ها امروزه از دست آمریکایی ها جانشان به لبشان رسیده و دیگر طاقت دیدن سربازان آمریکایی و حضور حتی تاجران و سیاست مداران آمریکایی در کشور خود را ندارند و تا زمانی که شهید سلیمانی زنده بود وی تلاش می کرد با ترسیم خطوط قرمزی کاری کند تا آمریکایی ها بدون خون و خونریزی مسالمت آمیز ار عراق خارج شوند.
ولی نامردی آمریکایی ها در حق شهید سلیمانی کاری کرد که بسیاری امروزه دیگر قبول نداشته باشند که به صورت مسالمت آمیز می توان آمریکایی ها را از عراق خارج کرد.
در برهه ای که اوضاع مالی ایران مقداری بهتر بود (قبل از اینکه ترامپ سر کار بیاید) خوب بسیاری از گروه های مقاومت در عراق به حمایت مالی ایران نیاز داشتند اما طی چند سال اخیر بسیاری از این گروه ها راه هایی برای تامین مخارج خود و استقلال مالی از ایران پیدا کرده اند وطبیعتا وقتی که استقلال مالی پیدا می کنند کم کم استقلال تصمیم گیری هم پیدا می کنند.
بر عکس لبنان که ایرانی ها نیاز دارند فقط با سید حسن نصر الله هماهنگ کنند تا اوضاع را جمع و جور کند و سیاست واحد را اعمال نماید در عراق امروزه چندین گروه حضور دارند که هر کدام ساز خود را می زنند و هر فرمانده آنها تصمیم گیر جدا می باشد.
در برهه هایی برخی از این گروه ها از نخست وزیر عراق که فرمانده کل قوای این کشور هم به حساب می آمد حرف شنوی داشتند اما امروزه با توجه به اینکه نخست وزیر فعلی عراق سیاست همسویی با آمریکا را اتخاذ کرده دیگر هیچ گروهی حاضر نیست که از او حرف شنوی داشته باشد.
یعنی عملا نه ایران و نه نخست وزیر عراق می توانند روی عملکرد برخی از گروه های مسلح موجود در عراق تاثیر گذار باشند و این گروه ها تصمیم خود را گرفته اند تا آمریکا را به زور از عراق بیرون کنند.
به این ترتیب اگر طی چند روز آتی شاهد حملاتی بر علیه آمریکایی ها در عراق بودیم نباید شوکه شویم و باید توجه داشته باشیم که آمریکایی ها امروزه در عراق دست به فجیع ترین جنایت ها زده اند، کشوری که انتقام گرفتن بر اساس اصول عشیره ای هنوز جزو واجبات همه می باشد، و بسیاری افراد وجود دارند که به خون امریکایی ها تشنه هستند و نمی توان جلوی آنها را گرفت.
بدیهی است در این شرایط ایران هم تا حدی که توان دارد تلاش خواهد کرد جلوی جنگ را بگیرد اما اینکه تحریک های آمریکا کار را به کجا بکشاند دیگر ربطی به ایران ندارد.