از بانوان آتش نشان ایرانی چه می دانیم؟

اسپوتنیک: چه تحصیلات و دوره هایی برای آتشنشان شدن وجود دارد؟ سخت ترین قسمت کجا بوده است؟

برای ورود به این حوزه الزامی به تحصیلات دانشگاهی نیست اگرچه برخی از رشته ها کمک رسان هستند. ما در سال ۸۸ یکسری دوره های آموزشی را گذرانده و آزمون های عملی و تئوری را پشت سر گذاشتیم و تا امروز به دفعات فراوان مورد پایش قرار گرفته ایم .

به این علت که بانوان آتشنشان‌ جز در موارد خاص که استقرار دارند، بیشتر در حوزه آموزش مشغول به فعالیت هستند سختی کاری بسیاری ندارند اما در کل این حرفه نسبت به مشاغل دیگر حرفه مشکلی است و با سختی هایی همراه است که سبب می شود عده ای از داوطلبین در میانه راه جا بزنند. فقط علاقه است که سبب می شود تا سختی های آن آسان شود. حرفه آتشنشانی مانند یک اقیانوس می ماند که باید از هر رشته ای در آن اطلاعات داشت مانند شیمی، علم مواد و ... این رشته رشته ای نیست که فقط در مورد یک چیز خاص صحبت کند و اطلاعات عمومی بسیار مهم است. ساعت کار این شغل نیز مانند شغل های اداری نیست و هر زمان که بشود باید دردسترس باشی و به همنوعان خود کمک کنی. در این حرفه بیشتر باید با دل وارد شد. همچنین توانایی جسمی هم در این کار بی تاثیر نیست .

اسپوتنیک: از مدت زمان فعالیت بانوان آتش نشان  بفرمایید

در حال حاضر در حدود ۱۲ سال است که آتش نشانان بانو فعالیت دارند. ما در طی این ۱۲ سال آموزشهای متفاوت تئوری و عملی مربوط به شناخت تجهیزات را آموزش دیده ایم و هر چند وقت یکبار نیز در محل ایستگاه ها بازآموزی در مورد وسایل آتشنشانی داشته ایم و اکثر بانوان ابزار و ماشین‌آلات آتشنشانی و نحوه کار با آنها را آموزش دیده و بلدند. و به نوعی بازوان کمکی مردان آتشنشان هستیم.

اسپوتنیک: برنامه روزانه بانوان آتشنشان چگونه است؟

بانوان در سازمان آتشنشانی تهران محدوده‌بندی دارند. در تهران ۸ منطقه عملیاتی وجود دارد که این مناطق بین مربیان با تجربه و با سابقه، تقسیم می شود. ما در یکسال چارت و برنامه خاصی داریم که باید مدارس، مساجد، مراکز و بیمارستان ها را تحت آموزش تئوری و عملی خود درآوردیم. در این برنامه از دانش آموز گرفته تا پزشک تحت آموزش قرار می گیرد تا بتوانند تمام مسائل ایمنی را در زندگی و محل کار خود رعایت کنند. ما نمایشگاه‌هایی برپا می کنیم و حتی به منازل سرکشی می‌کنیم تا وسائل ایمنی را مورد بررسی قرار دهیم. شغل ما مانند ادارات نیست که ساعت کاری مخصوصی داشته باشد و هر روز نیازمند رفتن به سر کار باشد بلکه در ابتدای سال برنامه‌ریزی می شود تا طی یکسال یک منطقه تحت آموزش و بررسی قرار داده شود تا همه افراد آن منطقه نکات ایمنی را رعایت کنند. فعالیت دیگر ما این است که به صورت شیفتی در محل اپراتور ۱۲۵ اسقرار داریم و جوابگوی سئوالات و تلفن‌های مردمی هستیم. با توجه به شرایط، گاهی هم در مراسم‌ها و اماکن خاص استقرار داریم.

اسپوتنیک: نخستین عملیات شما چگونه گذشت؟ آیا سخت بود؟

اولین تجربه‌ای که داشتم این بود که یکبار در مراسمی استقرار داشتیم و به ناگاه موشی به وسط جمعیت بانوان آمد و با اینکه من خودم از آن می‌ترسیدم و از آن متنفر بودم اما نایلون به دستم کردم و مجبور به گرفتن آن حیوان شدم. این نخستین تجربه من بود. پس از آن در مکان هایی با مسائل و مشکلاتی روبرو شدم که توانستم به مردم کمک کنم

اسپوتنیک: ویروس کرونا کار آتش نشانان را چگونه تحت تاثیر قرار داده است؟

کرونا همه اقشار جامعه را تحت تاثیر قرار داده است و بر کار ما نیز بی تاثیر نبوده است. عمده فعالیت ما در مدارس و مراکز بود اما با توجه به شرایط ایجاد شده آموزش های ما نیز به نوعی تحت تاثیر این مساله قرار گرفته است. البته باید بگویم که کرونا سبب شد بستری برای آموزش مجازی فراهم شود.

اسپوتنیک: در تابستانی که گذشت چرا در ایران شاهد آتش سوزی های بسیاری در مراکز، بیمارستان ها و کارخانجات بوده ایم؟

یکسری از مراکز بافت فرسوده شهر محسوب می شوند که در برخی موارد نسبت به نامه‌ها و اخطارهایی که سازمان آتشنشانی مبنی بر پرخطر بودن این مراکز به آنها می فرستد، بی توجه هستند. در بسیاری از مراکز که برای آموزش می رویم تاکید می کنیم که حداقل یک خاموش کننده در مرکز باید نصب شود اما باز هم نسبت به آن بی توجه هستند. همین بی توجهی در فصل تابستان که اوج گرما می‌باشد و وجود موادی در آن مراکز که سریعا مشتعل می شود، سبب آتش‌سوزی می گردد و اگر در لحظات اولیه وسیله ای برای اطفاء حریق در دسترس نباشد شاهد حوادث ناگواری می شویم. در پارک و جنگل ها نیز بسیاری از مردم آتش روشن کرده و با ریختن کمی خاک و حتی بدون خاموش کردن آن، محل را ترک می کنند، بنابراین وقتی دوباره اضلاع حریق در کنار هم قرار میگیرند سبب اشتعال مجدد و به تدریج باعث آتش سوزی کل جنگل می‌شود. این اتفاقات و خطرات در تابستان و در اوج گرما بیشتر می شود.

اسپوتنیک: آیا بانوان در زمینه اطفاء حریق در جنگل ها و آتش های شهری نیز تخصص دارند؟

در حال حاضر اعزام بانوان به حوادث مربوط به حریق جنگل‌ها وجود ندارد اما اطلاعات و تخصص کافی در این زمینه هست. البته در پارک‌ها و سایر اماکن مربوط به این حوزه در جهت پیشگیری از آتش سوزی، آموزش هایی توسط بانوان ارائه می شود.

اسپوتنیک: توصیه شما به بانوانی که در آتش سوزی دست و پای خود را گم می کنند

یکی از ویژگی‌های بسیاری از افراد این است که تا زمانیکه اتفاقی نیافتاده است به فکر آموزش دیدن در جهت پیشگیری نیستند. ما به بسیاری از خانم‌های خانه‌دار آموزش‌هایی ارائه می‌دهیم. گاهی مسائلی پیش می آید که ممکن است اتفاقات کوچکی باشد اما سبب آتش‌ سوزی شود. برای مثال اولین واکنش بسیاری از بانوان وقتی ماهی تابه روغن آنها آتش می‌گیرد این است که آن را در سینک ظرفشویی قرار داده و آب باز می‌کنند در صورتی که این خطرناک‌ترین کاری است که یک شخص می تواند انجام دهد. کار درست این است که زیر گاز را خاموش کرده و درب ماهیتابه را بگذارد. توصیه من این است که همه بانوان در زمینه‌های ایمنی، آموزش‌های اولیه را ببینند تا در هنگام مواجهه با خطر اقدامات خودسرانه انجام ندهند و هر چیزی را با آب خاموش نکنند. به لطف خدا در حال حاضر آموزش‌های پیشگیری از آتش‌سوزی در کل تهران گسترده است و می‌توانند از آن استفاده کنند.

اسپوتنیک: چه دوره هایی برای بانوان وجود دارد؟

در حال حاضر در سراهای محله در شهر تهران در قسمت ایمنی و آتشنشانی آموزش هایی قرار دادیم که دوره‌های آموزش ایمن‌یار نام دارد. این دوره‌ها به صورت تئوری و عملی از مقدماتی تا پیشرفته وجود دارد و در پایان بانوان می توانند مدرک دریافت کنند.

اسپوتنیک: توصیه بانوی آتش نشان به دخترانی که سودای آتش نشانی درسر دارند

اگر دختران علاقه دارند که به صورت رسمی وارد این حوزه شوند، باید بدانند که کار آتشنشانی کار دشواری است و باید تحمل دیدن صحنه های دلخراش را داشته باشند. دختران نباید در اثر هیجان های زودگذر که مربوط به سنشان است زود تصمیم بگیرند. آنها باید ابتدا از نظر روحی خود را قوی کنند تا بتوانند تحمل شرایط را داشته باشند. همچنین باید از نظر بدنی نیز قدرت جسمانی بالایی داشته و اطلاعات وسیعی نیز جمع آوری کنند.

اسپوتنیک: صحبت آخر بانوی شجاع  آتش نشان

بانوانی که به صورت آتشنشان در تهران فعالیت می کنند و سال هاست که در این حرفه ماندند و جا نزدند، به آن به شکل شغل نگاه نمی کنند بلکه با عشق سختی های آن را به جان خریدند.

فارغ از تمام مشکلات و محدودیت ها هنوز عاشق کاورهای قرمزمان هستیم که بجای عطرِ ادکلن های خوشبوی دخترانه، بوی دود و آتش می دهند.

این یک شعار نیست این زمزمه ی تمام زن ها و مردان آتشنشان سرزمین ماست که آتشنشانی شغل نیست بلکه عشق است.